သောမဒတ္တဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
(၂)ဇာတ် ရှိပါသည်။ ဒုကနိပါတ် - ၇။ ဗီရဏထမ္ဘဝဂ် -၂၁၁ - သောမဒတ္တဇာတ်။ ။ တစ်နှစ်ပတ်လုံး နွားတောင်းနည်းကို သင်ပြထားပါလျက် မင်းကြီးထံ ရောက်၍ အလွဲဆိုသော ဖခင်အား နွားရအောင် ကူညီပေးသော သောမဒတ်လုလင် အကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ရှက်ကြောက်ရွံ့ရှား ရဟန်းတစ်ပါး[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် လာဠုဒါယီမထေရ်သည် လူနှစ်ယောက်တို့ထံတွင် စကာတစ်ခွန်းကိုမျှ ပြည့်စုံအောင် ပြောဆိုခြင်းငှာမစွမ်းနိုင်၊ ရှက်ကြောက်ရွံ့ရှားခြင်းများသည်ဖြစ်၍ တစ်မျိုးကိုဆိုမည်ဟု နှလုံးသွင်းထားသော်လည်း တစ်မျိုးကိုသာ ဆိုမိလေ၏။
ရဟန်းတို့သည် ထိုလာဠုလာယီမထေရ် အကြောင်းကို တရားသဘင်ဝယ် စကားစပ်မိ၍ ပြောဆိုနေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ “ရဟန်းတို့ ... လာဠုလာယီကား ယခုအခါ၌သာ ရှက်ကြောက်ရွံရှားခြင်းများသည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ရှက်ကြောက်ရွံ့ရှားခြင်းများဖူးပြီ”ဟု မိ်န့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
မျိုးဇာတ်မြှင့်တင် မြတ်လုလင်[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ကာသိတိုင်းဝယ် တစ်ခုသော ပုဏ္ဏားမျိုး၌ဖြစ်၍ အမည်အားဖြင့် သောမဒတ္တဟု ခေါ်တွင်လေ၏။ ထိုသောမဒတ်သည် အရွယ်ရော်ကလတ်သော် တက္ကသိုလ်ပြည်၌ အတတ်ပညာကို သင်ကြားတတ်မြောက်ပြီးလျှင် တစ်ဖန် အိမ်သို့ပြန်လာ၍ မိဘတို့ဆင်းရဲနေသည်ကိုသိလျှင် ယုတ်မာသောအမျိုးမှ မြတ်သောအမျိုး ဖြစ်စေမည်ဟု နှလုံးသွင်းကာ မိဘတို့ကို ပန်ကြားပြီးလျှင် ဗာရာဏသီပြည်သို့သွား၍ မင်းကြီးထံ ခစားလေ၏။ ထိုသောမဒတ်လုလင်အား မင်းကြီးသည် အလွန်ချစ်မြတ်နိုး၏။
ထိုသောမဒတ်၏ ဖခင်သည် နွားနှစ်ကောင်ဖြင့် လယ်ထွန်၍ အသက်မွေးခဲ့ရာ နွားတစ်ကောင်သည် သေခဲ့၏။ ထိုအခါ သားထံသို့သွား၍ “ချစ်သား သောမဒတ် ... ငါ့မှာ နွားတစ်ကောင် သေခဲ့ပြီ၊ တစ်ကောင်သာ ကျန်သဖြင့် လယ်ထွန်၍ မဖြစ်နိုင်၊ သို့အတွက် မင်းကြီးထံသွား၍ နွားတစ်ကောင် တောင်းပေးပါ”ဟု ပြောလေ၏။ “ဖခင် ... မင်းကြီးကို ခစားရသည်မှာ မကြာမြင့်သေး၊ ကျွန်ုပ်တောင်းမပေးဝံ့ပါ ဖခင်ကိုယ်တိုင်သွား၍ တောင်းပါ”ဟု ပြောလေရာ၊ “ချစ်သား ငါသည် ရှက်ကြောက်ရွံ့ရှားခြင်း များသည်ကို သင်သိသည်မဟုတ်လော”ဟု လူနှစ်ယောက်သုံးယောက် အထံတွင် စကားတစ်ခွန်းမျှကိုပင် ပြည့်စုံအောင် မပြောနိုင်၊ အကယ်၍ ငါကိုယ်တိုင်သွား၍ တောင်းသည်ဖြစ်အံ့၊ ငါ့မှာ ကျန်ရှိသော နွားတစ်ကောင်ကိုပင် ပေးခဲ့မိ၍ ပြန်လာရမည်” ဟု ပြော၏။ “ဖခင် ... ဖြစ်လိုရာ ဖြစ်စေတော့၊ အကျွန်ုပ်ကိုယ်တိုင်တော့ တောင်း၍မပေးဝံ့ပါ၊ စင်စစ်အားဖြင့် နွားတောင်းနည်း အတတ်ပညာကို သင်ကြားပေးပါမည်” ဟု ပြောလေ၏။ “ချစ်သား ကောင်းပြီ သင်ကြားပေးပါ”ဟု ပြောလေ၏။
နွားရရှိရေး တောင်းနည်းပေး[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ သောမဒတ်သည် အဖကိုခေါ်ပြီးလျှင် ဗိရဏတ္ထမ္ဘက မည်သော သုသာန်ကိုသွား၍ ထိုထိုအရပ်၌ မြက်တို့ကိုထားကာ ဤမြက်စည်းကား မင်းကြီး၊ ဤမြက်စည်းကား အိမ်ရှေ့မင်း၊ ဤမြက်စည်းကား စစ်သူကြီး၊ ဤသို့ အသီးအသီး အမည်ပေး၍ အဖကိုပြလျက် သေချာစွာ မှတ်သားစေပြီးလျှင် “ဖခင် ... သင်သည် မင်းကြီးထံသွား၍ ‘အရှင်မင်းကြီး ... အရှင်မင်းကြီးသည် အောင်စေသတည်း’ ဟု ဆိုပြီးလျှင် -
“အရှင်မင်းကြီး ... အကျွန်ုပ်မှာ နွားနှစ်ကောင်ဖြင့် လယ်ထွန်၍ အသက်မွေးခဲ့ရာ နွားတစ်ကောင်သေ၍ တစ်ကောင်သာ ကျန်ရစ်ခဲ့၏။ သို့အတွက် အကျွန်ုပ်အား နွားတစ်ကောင် ပေးတော်မူပါ” – ဟု ဂါထာကို သီကုံး၍ပေးကာ တစ်နှစ်ပတ်လုံး လေ့လာစေပြီးလျှင် နွားတောင်းနည်းကို လက်တွေ့သင်ပြေလေ၏။
စကားတိမ်းမှု ပြက်ရယ်ပြု[ပြင်ဆင်ရန်]
အဖ ပုဏ္ဏားသည် သောမဒတ်အား “ချစ်သား ... ဂါထာကို လေ့လာ၍ နှုတ်တက်ရပြီ၊ ယခုအခါ ငါသည် ဘယ်သူ့ထံမှာမဆို ကောင်းမွန်စွာဆိုနိုင်ပြီ၊ နွားတောင်းရန် ငါ့ကို မင်းကြီးထံပို့ပါ” ဟု ပြောလေ၏။ သောမဒတ်လည်း လျောက်ပတ်သော လက်ဆောင်ပဏ္ဏာကိုယူစေ၍ ဖခင်ကို မင်းကြီးထံ ပို့လေ၏။ ပုဏ္ဏားလည်း မင်းကြီးထံရောက်လျှင် “အရှင်မင်းကြီးသည် အောင်စေသတည်း” ဟု ဆိုကာ လက်ဆောင်ပဏ္ဏာကို ဆက်သလေ၏။ မင်းကြီးလည်း “သောမဒတ် ... ဤပုဏ္ဏားကား သင်နှင့်ဘယ်သို့ တော်စပ်သနည်း”ဟု မေး၏။ “အရှင်မင်းကြီး .. အကျွန်ုပ်ဖခင် ဖြစ်ပါသည်”ဟု လျှောက်လေရာ၊ “ဘယ်အတွက် လာသနည်း” ဟု မေးလျှင် ပုဏ္ဏားသည် နွားတောင်းလိုသဖြင့် -
“အရှင်မင်းကြီး ... အကျွန်ုပ်မှာ နွားနှစ်ကောင်ဖြင့် လယ်ထွန်၍ အသက်မွေးခဲ့ရာ နွားတစ်ကောင်သေ၍ တစ်ကောင်သာ ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။ သို့အတွက် နွားတစ်ကောင်ကို ယူတော်မူပါ” – ဟု ဂါထာကို ရွတ်ဆိုတောင်းလေ၏။ မင်းကြီးသည် ပုဏ္ဏား ချွတ်ယွင်းသည်ကိုသိ၍ ရယ်ရွှင်ကာ “သောမဒတ် ... သင်တို့အိမ်၌ နွားတို့သည် များယောင်တကား” ဟု ဆိုသည်ရှိသော်၊ “အရှင်မင်းကြီး ... နွားတို့ကို အရှင်မင်းကြီး ပေးတော်မူအပ်သည် ဖြစ်ကုန်လတ္တံ့”ဟု လျှောက်ထားလေ၏။
သားကူညီချက် စည်းစိမ်တက်[ပြင်ဆင်ရန်]
မင်းကြီးလည်း သောမဒတ်အား နှစ်သက်တော်မူလှ၍ နွားတစ်ဆယ့်ခြောက်ကောင်နှင့် ပုဏ္ဏားနေသောရွာကို ရွာစားပေးတော်မူ၍ များစွာသော အခြံအရံဖြင့် လွှတ်လိုက်၏။ ပုဏ္ဏားသည် သိန္ဓောမြင်းဖြူတို့ဖြင့် ကသော ရထားကို စီးနင်းကာ များစွာသော အခြံအရံဖြင့် ရွာသို့သွားလေ၏။ သောမဒတ်သည် အဖနှင့်အတူ ရထားစီး၍ သွားသည်ရှိသော် -
“ဖခင် ... အကျွန်ုပ်သည် သင်တို့ကို အမြဲမပြတ် မမေ့မလျော့ တစ်နှစ်ပတ်လုံး ဗိရဏတ္ထမ္ဘက မည်သော သုသာန်၌ လေ့လာစေပြီးလျှင် နွားတောင်းနည်းကို လက်တွေ့ သင်ပြထားပါလျက် ပရိသတ်ထဲရောက်၍ အလွဲကိုဆိုဘိသည်။ ပညာနည်းသူကို အမြဲလေ့ကျက်ခြင်းသည် မစောင့်ရှောင်နိုင်” – ဟု အပြစ်တင်စကား ပြောကြားပြန်၏။ အဖပုဏ္ဏားသည် သား၏စကားကို ကြားလျှင် - “ချစ်သား သောမဒတ် ... သူတစ်ပါးထံ ဥစ္စာကို တောင်းသောသူမှာ ရခြင်း၊ မရခြင်း နှစ်မျိုးဖြစ်ရာသည်။ အမှန်အားဖြင့် တောင်းခြင်းမှာ ဤလိုဖြစ်ခြင်းသဘောရှိ၏” –
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် - ရဟန်းတို့ ... ထိုအခါ မင်းကြီးသည် - ယခုအခါ အာနန္ဒာ။ · သောမဒတ် အဖသည် - လာဠုဒါယီ။ · သောမဒတ်သည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ - ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) ရှက်ကြောက်သူအား၊ သူ့ထံပါး၊ စကားမဖြောင့်လေ။
(၂) ပညာကနည်း၊ လေ့ကျက်လည်း၊ အမြဲမစောင့်ပေ။
(၃) နွားကိုပေးပါ၊ ပြောဖို့ရာ၊ ယူပါပြောမိလေ။
သောမဒတ္တဇာတ် ပြီး၏။
သတ္တကနိပါတ် - ၂။ ဂန္ဓာရဝဂ် -(၄၁၀) - သောမဒတ္တဇာတ် သားအဖြစ် မွေးမြူထားသော “သောမဒတ္တ” ဆင်ငယ် သေဆုံး၍ ငိုကြွေးပူဆွေးနေသော ရသေ့အား သိကြားမင်း တရားပြခြင်းအကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
တပည့်ကြောင်းပြု ပူဆွေးမှု[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် မထင်ရှားသော ရဟန်းကြီး တစ်ပါးသည် မိမိ ရှင်ပြုထား၍ ကျေးဇူးများသော သာမဏေ သေလွန်သည်ရှိသော် မရဏဿတိ ကမ္မဋ္ဌာန်းကို မစီးဖြန်းနိုင်ဘဲ ငိုကြွေးမြည်တမ်း၍ သာနေ၏။
ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ ထိုရဟန်းကြီး အကြောင်းကို စကားစပ်မိ၍ ပြောဆိုနေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ ထိုအကြောင်းကို သိတော်မူလျှင် “ရဟန်းတို့ … ဤရဟန်းကြီးသည် ယခုအခါ၌ သာ ဤသာမဏေ သေလွန်သည်ရှိသော် ငိုကြွေးမည်တမ်းသည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌ လည်း ငိုကြွေး မြည်တမ်းဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ဆင်ငယ်မွေးထား သေလွန်ငြား[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် တာဝတိံသာနတ်ပြည်၌ သိကြားမင်း ဖြစ်လေ၏။ ထိုအခါ ကာသိကရွာ၌ နေသော ပုဏ္ဏားတစ်ယောက်သည် များစွာသော စည်းစိမ် ဥစ္စာ ရှိ၏။ တစ်နေ့သ၌ ကာမဂုဏ် စွန့်လွှတ်၍ တောထွက်ပြီးလျှင် ဟိမဝန္တာသို့ဝင်ကာ ရသေ့ရဟန်းပြု၍ တော၌ ဖြစ်သော သစ်သီးကြီးငယ်ဖြင့်သာ မျှတကာနေ၏။
တစ်နေ့သ၌ သစ်သီးကြီးငယ် ရှာဖွေရန် သွားသည်ရှိသော် ဆင်ငယ်တစ်ကောင်ကိုတွေ့၍ ကျောင်းသို့ဆောင်ယူလျက် သားအမှတ်ဖြင့် မွေးမြူလေ၏။ ထိုဆင်ငယ်အား သောမဒတ် ဟူသော အမည်ကိုမှည့်၍ မြက် သစ်ရွက်တို့ကို စားစေ၏။ အရွယ်သို့ ရောက်လတ်သော် ကြီးသောကိုယ်ရှိ၏။ တစ်နေ့သ၌ အစားများသဖြင့် အစာမကြေခြင်းကြောင့် အားနည်းသောရောဂါ ဖြစ်လေ၏။ ရသေ့လည်း ဆင်ကို ကျောင်း၌ ထား၍ သစ်သီးကြီးငယ် ရှာဖွေရန် သွား၏။ ရသေ့ ပြန်မရောက်သေးမီ ဆင်ငယ်သည် သေလွန်လေ၏။
ရသေ့သောက ပူဆွေးလှ[ပြင်ဆင်ရန်]
ရသေ့သည် သစ်သီးကြီးငယ် ရှာဖွေသွားရာမှ ပြန်လာသောအခါ ခရီးဦးကြိုဆိုနေကြ ဖြစ်သော ဆင်ငယ်သောမဒတ်ကို မမြင်လျှင် -
“အလုံး အရပ်နှင့် ပြည့်စုံသော အို - ချစ်သား သောမဒတ် … သင်သည် ရှေးအခါ ငါ့ကို တော်၌ ဝေးစွာလာ၍ ခရီးဦးကြိုဆိုခဲ့၏၊ ယခုအခါ သင့်ကို ငါ မမြင်၊ အဘယ်အရပ်သို့ သွားသနည်း” –
ဟု ငိုကြွေးမြည်တမ်းလျက် လာလတ်သော် စင်္ကြံဦး၌ လဲ၍ သေနေသော ဆင်ကို မြင်လျှင် လည်ဖက်၍ -
“အို-သောမဒတ် … သေ၍ အိပ်နေသော ဆင်ကား အခြားဆင် မဟုတ်ပေ၊ သင် သောမဒတ် ဖြစ်ခဲ့၏တကား၊ မာလောနွယ် ညွန့်ကြီးကို ဖြတ်ကာ မြေ၌ ချထားသကဲ့သို့ သင် သောမဒတ်သည် မြေ၌ အိပ်၍ ဩော် … သေခဲ့လေပြီတကား” –
ဟု ငိုကြွေး မြည်တမ်းပြန်၏။
သံယောဇဉ်စွဲလှ ဖြေမရ[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုခဏ၌ သိကြားမင်းသည် လူ့ပြည်သို့ ကြည့်လတ်သော် ငိုကြွေးနေသော ရသေ့ကိုမြင်လျှင် ဤရသေ့ကား သားမယားကို စွန့်၍ ရဟန်းပြုခဲ့ပါလျက် ဤဆင်ငယ်ကို သားအမှတ်ဖြင့် ငိုကြွေဘိ၏၊ သံဝေဂရစေ၍ သတိဖြစ်စေမည်ဟု ရသေ့ကျောင်းသို့သွား၍ ကောင်းကင်၌ တည်လျက် -
“အို-ရသေ့ … သေလေပြီးသောသူကို စိုးရိမ်ပူဆွေး ငိုကြွေး မြည်တမ်းခြင်းသည် လူအဖြစ်မှ လွတ်၍ ရဟန်းအဖြစ်နှင့် ပြည့်စုံသော သင့်အား မကောင်းပါ” –
ဟု ရသေ့အား ပြောဆို သတိပေးလေ၏။ ရသေ့လည်း သိကြားမင်း စကားကို ကြားလျှင် -
“အို-သိကြားမင်း … လူ ဖြစ်စေ၊ သားငှက်တိရစ္ဆာန်ဖြစ်စေ ပေါင်းဖော်ခြင်းကြောင့် စိတ်နှလုံး၌ ချစ်ခြင်း ဖြစ်နေသော သတ္တဝါကို မစိုးရိမ်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ပါ” –
ဟု သိကြားမင်းအား ပြောဆိုပြန်၏။
စိုးရိမ်မှုရေး သိပေး[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ သိကြားမင်းသည် ရသေ့ ငိုကြွေးနေသည့် အဖြစ်ကို သတိပေးလို၍ -
“အို-ရသေ့ … သေဆဲဖြစ်သောသူ၊ သေပြီးသောသူ၊ သေလတ္တံ့သောသူတို့ုကို ငိုကြွေး မြည်တမ်းလျက် မျက်ရည်ယိုစီးသော သူတို့ကား မျက်ရည်ပြတ်သောနေ့ မည်သည် မရှိခဲ့ရာ၊ ငိုကြွေးမြည်တမ်းခြင်းကို အကျိုးမရှိဟု ပညာရှိသူတော်ကောင်းတို့ ပြောဆိုကြသောကြောင့် သင်သည် မငိုကြွေး မမြည်တမ်းပါလင့်”
“အို-ရသေ့ … စင်စစ် ငိုကြွေး မြည်းတမ်းသဖြင့် ပစ္စုပ္ပန်ဘဝမှ ကင်းပြတ်ေ သေလွန်ပြီးသော သူသည် အကယ်၍ ထလာပါမူ ငါတို့ အလုံးစုံသည် စည်းဝေး၍ အချင်းချင်း၏ ဆွေမျိုးဉာတိတို့ကို ငိုကြွေးမြည်တမ်းပါကုန်အံ့” –
ဟု ရသေ့အား ဆုံးမပြန်၏။
သိကြား ဟောပြ တရားရ[ပြင်ဆင်ရန်]
ရသေ့သည် သိကြားမင်း စကားကို ကြားလျှင် သတိရ၍ စိုးရိမ်သောက ကင်းပျောက်လျက် မျက်ရည်တို့ကို သုတ်ကာ -
“အို-သိကြားမင်း … ထောပတ်ဖြင့် သွန်းလောင်းအပ်သော မီးကို ရေဖြင့် သွန်းလောင်းသကဲ့သို့ စင်စစ် သောကမီးဖြင့် ပြောင်ပြောင် တောက်နေသောငါ့ကို အလုံးစုံသော စိုးရိမ်ခြင်းကို ငြိမ်းစေဘိ၏။
သင် သိကြားမင်းသည် သောကဖြင့် နှိပ်စက်သော ငါ၏သား၌ စိုးရိမ်ခြင်းကို ပယ်ဖျောက်ပေ၏။ ငါ့အား စိတ်နှလုံး၌ စူးဝင်နေသော သောကတည်းဟူသော ငြောင့်ကို သင် သိကြားမင်းသည် နုတ်အပ်စွတကား” –
“အို-သိကြားမင်း … သင်၏ စကားကို ကြားနာရ၍ ငါသည် သောကတည်းဟူသော ငြောင့်ကို နုတ်အပ်ပေပြီ၊ စိုးရိမ်သောက ကင်းပေပြီ၊ စိတ်နောက်ကျူခြင်း မရှိ၊ မစိုးရိမ် မပူဆွေး မငိုကြွေးတော့ပါ” –
ဟု သိကြားမင်းအား ချီးကျူးစကား ပြောကြားလေ၏။ သိကြားမင်းလည်း ရသေ့ကို ဆုံးမပြီး၍ မိမိနေရာ တာဝတိံသာသို့ သွားလေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ဆင်ငယ်သည် - ယခုအခါ သာမဏေငယ်။
ရသေ့သည် - ရဟန်းကြီး။
သိကြားမင်းသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) သေပြီးသေမည်၊ ငိုကြွေးမည်၊ မျက်ရည်မစဲရာ။
(၂) ဆွေသားမျိုးတူ၊ ငိုကြွေးမူ၊ သေသူမထရာ။
(၃) ငိုကြွေးသော်ငြား၊ ကျိုးမများ၊ တရားသက်ဝင်ရာ။
သောမဒတ္တဇာတ် ပြီး၏။