သတဓမ္မဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
ဒုကနိပါတ် - ၃။ ကလျာဏဝဂ် -၁၇၉ - သတဓမ္မဇာတ်။ ။ မိမိ အမျိုးဇာတ်၏ ဂုဏ်သိက္ခာကို မထိန်းသိမ်းနိုင်သဖြင့် သွေးနှင့်တကွ ထမင်းကို အန်ထုတ်၍ သေရသော သတဓမ္မလုလင် အကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
အနေသနမှု ဆုံးမပြု[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ရဟန်းတို့သည် ဆေးကုခြင်း၊ သလုံးမြင်းခေါင်းဖြင့် ဒါယကာတို့ အစေအပါး ခံခြင်းစသော *အသေသန နှစ်ဆယ့်တစ်ပါးတို့ဖြင့် အသက်မွေးကြကုန်၏။
- အသေသန - ရဟန်းတို့အား မအပ်သော လုံ့လပယောဂဖြင့် ပစ္စည်းလေးပါးကို ရှာမှီးခြင်း။ [ထိုအနေသန နှစ်ဆယ့်တစ်ပါးကား - သာကေတဇာတ်တွင် ထင်ရှားလတ္တံ့။]
မြတ်စွာဘုရား သိတော်မူလျှင် အနေသနဖြင့် အသက်မွေးသော ရဟန်းတို့အား-ဘီလူးအဖြစ်၊ ပြိတ္တာအဖြစ်မှ မလွတ်ကုန်လတ္တံ့၊ လှည်းရုန်းရသော နွားဖြစ်ကုနလတ္တံ့၊ ငရဲသို့ကျကုန်လတ္တံ့၊ ငါဘုရားသည် ထိုရဟန်းတို့ စီးပွားချမ်းသာခြင်းငှာ တရားဟောရန်သင့်၏ဟု ကြံစည်တော်မူလျက် ရဟန်းတို့ကို စည်းဝေးစေ၏။
စည်းဝေးစေပြီးလျှင် “ရဟန်းတို့ ... နှစ်ဆယ့်တစ်ပါးသော အနေသနဖြင့် ပစ္စည်းလေးပါးကို မဖြစ်စေအပ်ကုန်၊ အသနေသနကြောင့်ဖြစ်သော ဆွမ်းသည် ရဲရဲတောက်သော သံတွေခဲနှင့် တူ၏။ လတ်တလော သေစေတတ်သော အဆိပ်နှင့်တူ၏။ *ဒွန်းစဏ္ဍား စားကြွင်းဘောဇဉ်နှင့်တူ၏။ အနေသနကြောင့် ဖြစ်သောဆွမ်းကို စားခြင်းသည် သတဓမ္မလုလင်၏ ဒွန်းစဏ္ဍားစားကြွင်းထမင်းကို သုံးဆောင်ခြင်းကဲ့သို့ ဖြစ်၏” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ဒွန်းစဏ္ဍားပုဏ္ဏား အတူသွား[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ဒွန်းစဏ္ဍားမျိုး၌ ဖြစ်၍ အရွယ်ရောက်သည်ရှိသော် တစ်စုံတစ်ရာ ပြုဖွယ်ကိစ္စဖြင့် ထမင်းရိက္ခာတို့ကိုယူကာ ခရီးသွားလေ၏။
ဗာရာဏသီမြို့တော်ဝယ် ဥဒိစ္စပုဏ္ဏားမျိုး၌ဖြစ်၍ သတဓမ္မမည်သော လုလင်တစ်ယောက်လည်းရှိ၏။ ထိုလုလင်သည်လည်း တစ်စုံတစ်ရာပြုဖွယ်ကိစ္စဖြင့် ထမင်းရိက္ခာတို့ကို မယူခဲ့ဘဲ ခရီးသွားလေ၏။ ခရီးလမ်းမသို့ ရောက်လျှင် ဒွန်းစဏ္ဍားနှင့် ဆုံမိကြ၏။
ထိုအခါ သတဓမ္မလုလင်သလည် ဒွန်းစဏ္ဍားကို “ အချင်း ... သင်အဘယ်အမျိုးနည်း” ဟု မေး၏။ “အချင်း ... အကျွန်ုပ် ဒွန်းစဏ္ဍားမျိုးဖြစ်သည်” ဟု ပြော၏။ တစ်ဖန် ဒွန်းစဏ္ဍားသည် သတဓမ္မလုလင်ကို “အချင်း ... သင်ဘယ်အမျိုးနည်း” ဟု မေးပြန်၏။ “အချင်း ... အကျွန်ုပ် ဥဒိစ္စပုဏ္ဏားမျိုးဖြစ်သည်” ဟု ပြောလေ၏။ ထိုသူနှစ်ယောက်တို့သည် ခရီးလမ်းဝယ် အတူတကွ သွားကြကုန်၏။
ဒွန်းစဏ္ဍားစားဖွယ် ငြင်းဆန်ဖယ်[ပြင်ဆင်ရန်]
ဒွန်းစဏ္ဍားသည် အရိပ်ရေနှင့်ပြည့်စုံသောအရပ်သို့ ရောက်လျှင် ခေတ္တနားနေကာ နံနက်စာစားရန် ထမင်းထုပ်ကို ဖြေ၍စားသောအခါ သတဓမ္မလုလင်အား “အချင်း ... ထမင်းစားလာပါ” ဟု ခေါ်၏။ သတဓမ္မလုလင်သည် “ဟယ် - ဒွန်းစဏ္ဍား ... ငါသင့်ထမင်းကို အလိုမရှိ” ဟု ဆိုလိုက်၏။ ဒွန်းစဏ္ဍားလည်း ကောင်းပြီဆို၍ ထမင်းကို ဝလောက်ရုံယူကာစားပြီးလျှင် ကြွင်းသောထမင်းရိက္ခာကို ယူလျက် “အချင်း ... သွားမည်” ဟု ခေါ်ကာ အတူသွားကြပြန်၏။ *ဒွန်းစဏ္ဍား - ယုတ်သောအမျိုး။
ထိုသူနှစ်တို့သည် တစ်နေ့လုံးသွားကြ၍ ညဉ့်အခါ အရိပ်ရေနှင့် ပြည့်စုံသော နေရာတစ်ခုသို့ ရောက်ပြန်လျှင် ရေချိုးပြီး၍ အပန်းဖြေကာနေကြ၏။ ဒွန်းစဏ္ဍားသည် ထမင်းထုပ်ကိုဖြေ၍ သတဓမ္မလုလင်ကို မခေါ်ဘဲ စားပြန်၏။ သတဓမ္မလုလင်သည် နံနက်စာထမင်းလည်း မစားရ၊ တစ်နေ့လုံး ခရီးသွားခြင်းကြောင့် ပင်းပန်းရကား အလွန်ဆာမွတ်လှသဖြင့် ငါ့ကို အကယ်၍ ထမင်းပေးလျှင် စားမည်ဟု ကြံစည်ကာ အနီးတွင်နေ၏။ ဒွန်းစဏ္ဍားလည်း တစ်စုံတစ်ရာ စကားမပြောဘဲ စားလေ၏။
စားကြွင်းစားရ လွန်ရှက်လှ[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ သတဓမ္မလုလင်သည် ဤဒွန်းစဏ္ဍားစားနေတုန်း အတင်းနှိပ်စက်လုယူပြီး ကျန်သောထမင်းကို စားမည်ဟု နှလုံးသွင်းကာ အတင်းလုယက်နှိပ်စက်၍ စားလေ၏။ စားပြီးနောက် ငါကား မိမိ၏ဇာတ်အနွယ် အမျိုးအရပ်တို့အား မလျောက်ပတ်သော ဒွန်းစဏ္ဍားစားကြွင်း ထမင်းကို စဉ်လျက်စားရ၏ဟု အလွန်နှလုံးမသာယာခြင်း ဖြစ်လေ၏။ ထိုခဏ၌လျှင် သတဓမ္မလုလင်အား သွေးနှင့်တကွ ထမင်းသည် ခံတွင်းမှ အန်ထွက်လေ၏။
ထိုအခါ သတဓမ္မလုလင်သည် -
“စင်စစ်သဖြင့် ငါစားအပ်သော ထမင်းမှာ အနည်းငယ်မျှသာဖြစ်၏။ စားကြွင်းလည်း ဖြစ်၏။ ထိုမင်းကိုလည်း ဒွန်းစဏ္ဍားသည် မိမိအလိုဖြင့်မပေး၊ ငါနှိပ်စက်၍ ငြိုငြိုငြင်ငြင်ပေးရ၏။ စင်ကြယ်၍ ပုဏ္ဏားမျိုးဖြစ်သော ငါသည် မလျောက်ပတ်သော အမှုကိုပြုမိသဖြင့် ထိုထမင်းလည်း သွေးနှင်းတကွ ခံတွင်းမှ အန်ထွက်ရ၏” –
ဟု ငိုကြွေးမည်တမ်း၍ ယခုအခါ ငါ့အား ဤသို့မလျောက်ပတ်သောအမှုကို ပြုပြီး၍ အသက်ရှင်နေသဖြင့် အကျိုးမရှိတော့ပြီဟု နှလုံးသွင်းကာ တောသို့ ဝင်ပြေးပြီးလျှင် တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူကိုမျှ မမြင်စေဘဲ ကိုးကွယ်ရာမဲ့ သေခြင်းသို့ ရောက်လေ၏။
သဗ္ဗညုမြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူပြီးလျှင် -
“ရဟန်းတို့ ... သတဓမ္မလုလင်သည် နှိပ်စက်လုယက်၍ရအပ်သော ဒွန်းစဏ္ဍားစားကြွင်း ထမင်းကို စားရခြင်းဖြင့် ဝမ်းမမြောက်နိုင် မနှစ်သက်နိုင်သကဲ့သို့၊ ထို့အတူ သာသနာတော်၌ ရဟန်းသည် အာဇီဝပါရိသုဒ္ဓိသီလကို ဖဲကြဉ်ကာ အနေသန နှစ်ဆယ့်တစ်ပါးဖြင့် အသက်မွေးရသဖြင့် ဝမ်းမမြောက်နိုင်၊ မနှစ်သက်နိုင်” –
ဟု ဟောတော်မူပြီးလျှင် သစ္စာကိုပြတော်မူ၏။
ဤဒေသနာတော်၏ အဆုံး၌ ရဟန်းများစွာတို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ်စသည်တို့၌ တည်ကြကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ သတဓမ္မလုလင်သည် - ယခုအခါ အာနန္ဒာ။
ဒွန်းစဏ္ဍားသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) အနေသန၊ ရှာ၌ရ၊ လေးဝပစ္စည်းဟူ။
(၂) အဆိပ်သီးဟန်၊ သံတွေဟန်၊ ဒွန်းစဏ်စားကြွင်းတူ။
(၃) စားပြီးခဏ၊ သွေးအန်ရ၊ သတဓမ္မတူ။
သတဓမ္မဇာတ် ပြီး၏။
ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]
- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။