မက္ကဋဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
ဒုကနိပါတ် - ၃။ ကလျာဏဝဂ် -၁၇၃ - မက္ကဋဇာတ်။ ။ မီးလှုံလို၍ ရသေ့ယောင်ဆောင်သော မျောက် အကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
အံ့ဖွယ်ထင်မှတ် ယောင်ဆောင်လျက်[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ရဟန်းတစ်ပါးသည် အံ့ဖွယ်သရဲကို ပြုတတ်၏။
ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် “ရဟန်းတို့ ... ဤရဟန်းသည် ယခုအခါ၌သာ အံ့ဖွယ်သရဲကို ပြုတတ်သည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း မျောက်ဖြစ်၍ မီးလှုံလိုသဖြင့် အံ့ဖွယ်သရဲကို ပြုဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူတည်း၊ [ပကိဏ္ဏကနိပါတ် ဥဒ္ဒါလကဇာတ်၌ ထင်ရှားလတ္တံ့။]
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
သားနှင့်အဖ တောထွက်ကြ[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ကာသိက ရွာငယ်တစ်ခုဝယ် ပုဏ္ဏားမျိုးဖြစ်၍ အရွယ်သို့ ရောက်လတ်သော် အတတ်ပညာ သင်ကြားတတ်မြောက်ပြီးလျှင် အိမ်ထောင်ပြုလေ၏။
မယားပုဏ္ဏေးမတွင် သားတစ်ယောက် ဖွားမြင်၍ သားငယ် ပြေးသွားနိုင်သောအခါ ပုဏ္ဏေးမသည် သေလွန်လေ၏။ ပုဏ္ဏားသည် ပုဏ္ဏေးမ အလောင်းကို သင်္ဂြိုဟ်ပြီးလျှင် ငါ့မှာ အိမ်ရာထောင်ခြင်းဖြင့် အကျိုးမရှိပြီဟု လူဘောင်ကို ငြီးငွေ့လျက် သားငယ်ကိုယူကာမျက်ည်စက်လက်နှင့် ကျန်ရစ်သော ဆွေမျိုးအပေါင်းကို စွန့်လွှတ်ပြီးလျှင် ဟိမဝန္တာ အရပ်သို့ သွား၍ ရသေ့ရဟန်းပြုကာ နေလေ၏။
ရသေ့ယောင်ဆောင် မျောက်တစ်ကောင်[ပြင်ဆင်ရန်]
ရသေ့သည် မိုးအခါဝယ် တစ်နေ့သ၌ မိုးရွာသည်ရှိသော် ချမ်းအေးသဖြင့် မီးမွှေးလှုံပြီးလျှင် သစ်ပျဉ်ပြားပေါ်တွင် အိပ်၏။ သားဖြစ်သော ရသေ့ငယ်သည် အဖရသေ့၏ ခြေတို့ကို ဆုပ်နယ်လျက်နေ၏။
ထိုအခါ မျောက်တစ်ကောင်သည် အလွန်ချမ်းအေးသဖြင့် ကျောင်းတွင်း၌ရှိသော မီးကိုမြင်လျှင် ငါသည် ယခုအနေဖြင့် ကျောင်းတွင်းသို့ အကယ်၍ ဝင်ငြားအံ့၊ ငါ့ကို မျောက် မျောက်ဟုဆိုကာ ရိုက်ပုတ်၍ နှင်ထုတ်သဖြ်င့ မီးမလှုံရ ဖြစ်လတ္တံ့။ အကြောင်းတစ်ခုရှိသည်၊ ငါသည် ရသေ့တို့ အသွင်ကိုယူကာ ကျောင်းတွင်းသို့ဝင်၍ မီးလှုံမည်ဟု ကြံစည်ကာ ရသေ့တို့ သင်္ကန်းကို ဝတ်ရုံပြီးလျှင် ခြင်းတောင်းနှင့် တံချူကို ကိုင်၍ ကျောင်းတံခါးရှိ ထန်းပင်ကိုမှီကာ ဆောင့်ကြိုက်ထိုင်လျက် နေလေ၏။
အသွင်ဆောင်လင့် မောင်းနှင်ပြစ်[ပြင်ဆင်ရန်]
ရသေ့သည် ထိုမျောက်ကို မြင်လျှင် မျောက်မှန်း မသိဘဲ ရသေ့အိုတစ်ပါး ချမ်းသဖြင့် မီးလှုံလာသည် မှတ်ထင်လျက် ကျောင်းတွင်းသို့ ဝင်စေပြီးလျှင် မီးလှုံစေမည်ဟု ကြံစည်လျက် ဖခင်ရသေ့အား -
“ဖခင် ... ရသေ့အိုတစ်ပါး ထန်းပင်ရင်းမှာ မှီနေပါ၏။ ကျွန်ုပ်တို့မှာလည်း မီးတင်းကုပ်ရှိပါ၏။ ချမ်းလာသော ထိုရသေ့အိုအား မီးတင်းကုပ်တွင် မီးလှုံပါစေ -
ဟု ပြောဆိုလေ၏။ ရသေ့ကြီးလည်း သားရသေ့၏ စကားကိုကြားလျှင် ထ၍ သစ်ရွက်မိုး ကျောင်းတံခါးတွင်ရပ်၍ ကြည့်လတ်သော် မျောက်အဖြစ်ကိုသိ၍ သားရသေ့ငယ်အား -
“ချစ်သား ... သီလရှိသော ရသေ့၏ မျက်နှာကား ဤကဲ့သို့မဟုတ်၊ ဤသတ္တဝါကား မျောက်ဖြစ်၏။ ဤမျောက် ကျောင်းတွင်းသို့ ဝင်သည်ရှိသော် ကျောင်းကို ဖျက်ဆီးလိမ့်မည်၊ သင်မခေါ်လေနှင့်” -ဟု ပြောဆိုတားမြစ်ပြီးလျှင် ဤအရပ်တွင် မနေလင့်ဟု မီးစတစ်ခုဖြင့် ပစ်၍ ပြေးစေ၏။ မျောက်သည် သင်္ကန်းကို စွန့်၍ သစ်ပင်သို့ တက်ကာ တောသို့ဝင်လေ၏။ ရသေ့ကြီးလည်း ဗြဟ္မဝိဟာရ တရားလေးပါးကို ပွားများ၍ ဗြဟ္မာပြည်သို့ လားရ၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ မျောက်သည် - ယခုအခါ အံ့ဖွယ်သရဲပြုလုပ်သောရဟန်း။
ရသေ့ငယ်သည် - ရာဟုလာ
ရသေ့ကြီးသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) မငြိမ်လှုပ်ချောက်၊ သဘောကောက်၊ တောမျောက်တိရစ္ဆာန်။
(၂) မြင်ရာတုလုပ်၊ လူ့ဟန်လုပ်၊ လူရုပ်သွင်သဏ္ဌာန်။
မက္ကဋဇာတ် ပြီး၏။
ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]
- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။