နန္ဒဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
ဧကကနိပါတ် - ၄။ ကုလာဝကဝဂ် -၃၉- နန္ဒဇာတ်။ ။ သူကြွယ်၏ဥစ္စာကို သူကြွယ်သားအား ပေးမည်ဟုခေါ်သွားပြီး ဥစ္စာမြှုပ်ရာ မြေပေါ်ရောက်မှ မာန်တက်သောနန္ဒကျွန် အကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
မာန်စောင်ကြွားကြွား ရဟန်းတစ်ပါး[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ်ရှင်သာရိပုတ္တရာထံဝယ် အတူနေတပည့် ရဟန်းတစ်ပါးသည် ရှိသတတ်။ ထိုရဟန်းသည် ဆုံးမအပ်သောစကားကို လိုက်နာ၏။ ရှင်သာရိပုတ္တရာအား အလွန် ကျေးဇူးပြု၏။ နူးညံ့သိမ်မွေ့၏။
အခါတစ်ပါး၌ရှင်သာရိပုတ္တရာသည် မြတ်စွာဘုရား နှင့်အတူ ဒေသစာရီ သွားလတ်သော် ဒက္ခိဏဂိရိဇနပုဒ်သို့ ရောက်လေ၏။ ထိုအခါ အတူနေတပည့်သည် ဆုံးမအပ်သော စကားကို မလိုက်နာ၊ မာန်မာနဖြင့်ခက်ထန်ကြမ်းတမ်း၏။ ရှင်သာရိပုတ္တရာကို ဆန့်ကျင်ဘက် ပြုလေ၏။
တစ်ဖန်ဇေတဝန်ကျောင်းတော်သို့ ပြန်ရောက်လေလျှင် ရှေးအခါကကဲ့သို့ ဆုံးမအပ်သော စကားကို လိုက်နာပြန်၏။ရှင်သာရိပုတ္တရာအား အလွန် ကျေးဇူးပြုပြန်၏။ နူးညံ့သိမ်မွေ့ပြန်၏။
ရှင်သာရိပုတ္တရာသည်မြတ်စွာဘုရားအား “အရှင်ဘုရား ... တပည့်တော်၏ အတူနေတပည့် တစ်ယောက်သည် တစ်နေရာ၌ငွေဝယ်ကျွန်ကဲ့သို့ နူးညံ့သိမ်မွေ့၏၊ စကားကို လိုက်နာ၏။ တစ်နေရာ၌ကား မာနဖြင့်ခက်ထန်ကြမ်းတမ်း၏၊ ဆန့်ကျင်ဘက်ပြု၏” ဟု လျှောက်ထားလေ၏။ ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားက“ချစ်သား သာရိပုတ္တရာ ... ဤရဟန်းကား ယခုအခါ၌သာ တစ်နေရာ၌ တစ်မျိုး၊ တစ်နေရာ၌ တစ်မျိုးဖြစ်သည် မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ဖြစ်ဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကိုဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ကျွန်ယုံမှာထားသေရွာသွား[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် တစ်ယောက်သောသူကြွယ် ဖြစ်လေ၏။ အဆွေခင်ပွန်း ဖြစ်သော သူကြွယ်ကား အသက်အရွယ်ကြီးလျက် ၎င်း၏ မယားမှာနုပျိုသေး၏။ မောင်နှံစုံမွေးသော သားတစ်ယောက်လည်း ရှိ၏။
ထိုသူကြွယ်သည်ငါကား အိုမင်းပြီ၊ ငါသေလွန်လျှင် ငါးမယားလည်း ယောကျ်ားယူ၍ ပစ္စည်းဥစ္စာတို့ကိုဖြုန်းတီးရာ၏။ ငါ့သားငယ်အား ပေးမည် မဟုတ်၊ ငါ့သားငယ် မဆင်းရဲရအောင် ငါ့ဥစ္စာစုကိုမြေမှာ မြှုပ်ရမူ ကောင်းလိမ့်မည်ဟု ကြံစည်၍၊ နန္ဒကျွန်ကို ခေါ်ပြီးလျှင် တောထဲဝယ်နေရာတစ်ခု၌ ဥစ္စာစုကို မြှုပ်နှံ၍ နန္ဒကျွန်အား “အမောင်နန္ဒ ... ငါ သေလွန်လျှင်ငါ့သားအား မြှုပ်နှံထားသော ဤဥစ္စာစုကို ပြောကြားရစ်ပါ၊ ငါ့သားကို ပစ်မထားပါလင့်” ဟုမှာကြားကာ သေလွန်လေ၏။
ဥစ္စာဖော်ရန်သွားကြပြန်[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုသူကြွယ်သားသည်အစဉ်အတိုင်း ကြီးပြင်းကာ အရွယ်သို့ ရောက်လတ်သော် မိခင်သည် သားအား “အချစ်သား ...သင့်အဘသည် မသေလွန်မီ နန္ဒကျွန်ကို ခေါ်၍ ဥစ္စာစုကို မြှုပ်နှံထားသည်၊ အမောင်သွားပြီးလျှင် ၎င်းဥစ္စာစုကို တူးဖော်၍ ယူခဲ့ပါ” ဟု ပြောကြားလေ၏။
တစ်နေ့သ၌သူကြွယ်ထားသော နန္ဒကျွန်အား “ဦးရီး ... ကျွန်ုပ်အဘ မြှုပ်နှံထားသာ ဥစ္စာစု ရှိသလော”ဟု မေးလေလျှင် “အရှင် ... ရှိပါသည်” ဟု ဆိုလေ၏။ ဘယ်အရပ်မှာ မြှုပ်နှံထားသနည်းဟုမေးသောအခါ တောအရပ်၌ မြှုပ်နှံထားပါသည်ဟု ဆိုလေသော် ကောင်းပြီ သွား၍ တူးဖော်မည်ဟုဆိုကာ ပေါက်တူးနှင့် တောင်းကိုယူစေ၍ နန္ဒကျွန်နှင့်အတူ ဥစ္စာမြှုပ်နှံရာအရပ်သို့သွားကြလေ၏။
ဥစ္စာအတွက်မာနတက်[ပြင်ဆင်ရန်]
ရောက်လျှင် သူကြွယ်သားသည်နန္ဒကျွန်အား “ဦးရီး ... ဘယ်အရပ်မှာ မြှုပ်နှံသနည်း” ဟု မေးလျှင် နန္ဒကျွန်သည်ဥစ္စာမြှုပ်ရာအရပ်၌နေကာ ဥစ္စာကိုမှီ၍ ဖြစ်သော မာန်ဖြင့် “ဟယ် ... ကျွန်မသား ဤအရပ်မှာသင့်ဥစ္စာ ဘယ်မှာရှိသနည်း” ဟု သူကြွယ်သားကို ကြမ်းတမ်းစွာ ဆဲရေးလေ၏။ သူကြွယ်သားလည်း နန္ဒ၏ ကြမ်းတမ်းသော စကားကိုမကြားယောင်ပြုကာ မရှိလျှင် ပြန်မည်ဟု နန္ဒကျွန်ကို ခေါ်၍ ပြန်ခဲ့လေ၏။
နောက်နှစ်ရက်၊သုံးရက် လွန်လျှင် သွားပြန်၏။ နန္ဒကျွန်လည်း ရှေးနည်းတူ ကောင်းစွာ မပြောကြားဘဲ ကြမ်းတမ်းသောစကားကိုသာ ပြောကြား၍ ဆဲရေးပြန်သဖြင့် ပြန်ခဲ့ရပြန်၏။ ထိုအခါ သူကြွယ်သားသည်ဤကျွန်ကား “ဤအရပ်မှာ ဥစ္စာမြှုပ်နှံရာကို ပြောမည်ဆို၍ တောအရပ်သို့ ရောက်ပြန်ကမာန်တက်ကာ ဆဲရေးပြန်သည်၊ အကြောင်း ငါမသိ၊ ငါ့အဘ၏ အဆွေခင်ပွန်း သူကြွယ်ထံ သွား၍မေးရလျှင် အကြောင်းစုံကို သိရမည်” ဟု ကြံစည်ကာ ဘုရားအလောင်း သူကြွယ်ထံသွား၍ “ဖခင်... နန္ဒကျွန်ကို ဥစ္စာမြှုပ်နှံရာအရပ်ကို ပြောမည်ဆို၍ ခေါ်သွားရာ တောအရပ်သို့ရောက်လျှင် မာန်တက်ကာ ကြမ်းတမ်းသော စကားကို ဆို၍ ဆဲရေးနေပါသည်” ဟု အဖြစ်အပျက်အလုံးစုံကို ပြောကြားပြီးလျှင် နန္ဒကျွန် ဆဲရေးနေခြင်းအကြောင်းကို မေးလေ၏။
သူကြွယ်မိန့်ဟဥစ္စာရ[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ ဘုရားအလောင်းသူကြွယ်သည် “ချစ်သား ... နန္ဒကျွန်နေ၍ဆဲရေးနေသော အရပ်မှာ မုချ သင့်အဘ မြှုပ်နှံထားသော ဥစ္စာစု ရှိလိမ့်မည်၊ ဥစ္စာကို မှီ၍မာန်တက်ပြီး ဆဲရေးနေသည် ဖြစ်လိမ့်မည်၊ သို့အတွက် နန္ဒကျွန် ဆဲရေးသောအခါ သင်ချစ်သားက“ ဟယ် ... ကျွန်မသား လာလော့” ဟု နန္ဒကျွန်ကို ဆွဲငင်ပြီးလျှင် ရပ်၍ ဆဲရေးသော နေရာမှာတူးစေ၍ သင့်အဘ ဥစ္စာစုကို ယူလော့” ဟု မှာထားလိုက်၏။
သူကြွယ်သားလည်းအဘ၏ အဆွေခင်ပွန်း သူကြွယ်ကြီး၏ အဆုံးအမကို နာယူကာ နန္ဒကျွန်ကိုခေါ်၍ သူကြွယ်ကြီး နည်းပေးဆုံးမသောအတိုင်း ပြုလုပ်ကာဥစ္စာစုကို ဖော်ယူပြီးလျှင် အသက်မွေးလျက် ကုသိုလ်ကောင်းမှု ပြုလေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ နန္ဒကျွန်သည် - ယခုအခါ ရှင်သာရိပုတ္တရာ၏ အတူနေတပည့်။
ပညာရှိသူကြွယ်သည် - ငါဘုရားဖြစ်လာပြီ
ဟုဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) ဥစ္စာမှီငြား၊ မာန်တက်ပွား၊ စကားကြမ်းတမ်းလှ၊
(၂) ဥစ္စာသဘော၊ လူမပြော၊ သွေးပြောတတ်သည်ပ။
နန္ဒဇာတ် ပြီး၏။
ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]
- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။