ဒုမ္မေဓဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
(၂) ဇာတ်ရှိပါသည်။
ဧကကနိပါတ် - ၅။ အတ္ထကာမဝဂ် -၅၀- ဒုမ္မေဓဇာတ်။ ။ ဒုစရိုက်သမားတို့အား ယဇ်နတ်ပူဇော်မည်ဟု ဥပါယ်ဉာဏ်သုံး၍ တိုင်းသူပြည်သားတို့အားနတ်ရွာလားစေသော ဗြဟ္မဒတ်မင်း အကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ဆရာ့အမျက် မင်္ဂလာပျက်[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ရဟန်းတို့သည်တရားသဘင်ဝယ် မြတ်စွာဘုရားသည် သတ္တလောက၏ အကျိုးစီးပွားကို ကျင့်တော်မူကြောင်းစကားစပ်မိ၍ ပြောဆိုနေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူကာ“ရဟန်းတို့ ... ယခုအခါငါဘုရားသည် သတ္တလောက၏ အကျိုးစီးပွားကို ကျင့်သည်မှာ အံဖွယ်မရှိသေး၊ရှေးနုစဉ်အခါကလည်း ကျင့်တော်မူဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကိုဆောင်တော်မူသတည်း။
[ဒွါဒသနိပါတ် မဟာကဏှဇာတ်၌ အကျယ်လာသည်။]
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်ပူဇော်လတ်သူ့သက်သတ်[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ထိုမင်း၏ မိဖုရားကြီး၌ဗြဟ္မဒတ်မည်သော သားတော်တစ်ယောက် ရှိလေ၏။ ထိုသားတော်ကို အသက်ဆယ့်ခြောက်နှစ်ရှိသောအခါ တက္ကသိုလ်ပြည်သို့ စေလွှတ်၍ ပညာသင်ကြားစေရာ တစ်ဆယ့်ရှစ်ရပ်သော အတတ်တို့၌တစ်ဖက်ကမ်းရောက် တတ်မြောက်ပြီးလျှင် မယ်တော်၊ ခမည်းတော်တို့ထံ ပြန်ခဲ့လေ၏။ အဖမင်းကြီးလည်း သားတော်အး အိမ်ရှေ့မင်းရာထူးကိုပေး၍ မြှောက်စားတော်မူ၏။
ထိုစဉ်အခါဗာရာဏသီပြည်ရှိ လူအပေါင်းတို့သည် နတ်ကို ကိုးကွယ်ကြကုန်၏။ ရှိခိုး ပူဇော်ကြကုန်၏။ပန်းနံ့သာတို့ဖြင့် လည်းကောင်း၊ ဆိတ်, ဝက်, ကြက်, ငှက် စသည်တို့ကို သတ်ဖြတ်ကာ အသားအသွေးတို့ဖြင့် လည်းကောင်း ပူဇော်လေ့ ရှိကြကုန်၏။
ဥပါယ်ဉာဏ်သွင်းအိမ်ရှေ့မင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
အိမ်ရှေ့မင်းသည် “ယခုအခါလူတို့သည် နတ်ကို ကိုးကွယ်ကြကုန်၏။ သတ္တဝါတို့ အသက်ကို သတ်ဖြတ်ကာ မတရားမှုကိုပြုကြကုန်၏။ ငါသည် အဖမင်းကြီး နတ်ရွာစံသောအခါ မင်းဖြစ်မူကား တစ်ဦးတစ်ယောက်ကိုမျှမညှဉ်းဆဲဘဲ သတ္တဝါတို့ကို မသတ်ရအောင် တားဖြစ်မည်” ဟု ကြံစည်ကာ အကြောင်းဥပါယ်ကိုရှာလျက်နေ၏။
တစ်နေ့သ၌ရထားစီးကာ မြို့ပြင် ထွက်လက်သော် ပညောင်ပင်ကြီး တစ်ခုဝယ် လူအများ စုံရုံးလျက်အလိုရှိရာဆုကို တောင်းနေကြသည်ကို မြင်လေ၏။ အိမ်ရှေ့မင်းလည်း ရထားမှ ဆင်းသက်၍ပညောင်ပင်ရင်းသို့ ကပ်ပြီးလျှင့် နံ့သာပန်းတို့ဖြင့် ပူဇော်ကာ ရေသွန်းလောင်းလျက်လက်ယာရစ်လှည့်ကာ နတ်ပိုပူဇော်သော သူများအဟန် ပြုလုပ်လေ၏။ ဤသို့သောနည်းဖြင့်ရံခါရံခါ ပညောင်ပင်ကြီးသို့ သွားကာ ပြုလုပ်လေ၏။
အဖမင်းကြီးနတ်ရွာစံသောအခါ မင်းအဖြစ်သို့ ရောက်လတ်သော် အဂတိလေးပါး မလိုက်စားဘဲ မင်းကျင့်တရားဆယ်ပါးနှင့် ညီညွတ်စွာ မင်းပြုလေ၏။
မင်းအဖြစ်ရတိုင်ပင်ကြ[ပြင်ဆင်ရန်]
တစ်နေ့သ၌ မင်းကြီးသည်“ငါကား ယခုအခါ စိတ်နှလုံး အလိုပြည့်ပြီ၊ မင်းအဖြစ်သို့ ရောက်ပေပြီ၊ ငါအိမ်ရှေ့မင်း ဖြစ်စဉ် အကြံတစ်ခုရှိသည်၊ ၎င်းအကြံကို ယခုအခါ အပြီးသို့ ရောက်စေမည်” ဟုအမတ်၊ ပုဏ္ဏား၊ သူဌေး၊ သူကြွယ် စသည်တို့ကို စည်းဝေးစေ၍ - “အချင်းတို့ ... ငါသည်အဘယ်ကြောင့် မင်းအဖြစ်ကို ရသနည်း သိကြ၏လော” ဟု မေးလေလျှင် “မင်းကြီး ...ကျွန်ုပ်တို့ မသိပါကုန်” ဟု လျှောက်ထားသောအခါ “ငါသည် အိမ်ရှေ့မင်းဖြစ်စဉ်-
ဤမည်သောပညောင်ပင်ကြီးဝယ် နံ့သာပန်းတို့ဖြင့် ပူဇော် ရှိခိုးသည်ကို မြင်ဖူးကြပါသလော” ဟုမေးလျှင် “အရှင်မင်းကြီး .... မြင်ဖူးပါသည်”ဟု လျှောက်ထားလေ၏။ “ငါသည် သင်နတ်မင်း၏ အာနုဘော်ဖြင့် မင်းအဖြစ်ကို ရပါမူသင်နတ်မင်းအား ပူဇော်ပါမည်ဟု ဝန်ခံထားခဲ့ရာ ယခုအခါ နတ်မင်း အာနုဘောဖြင့်မင်းအဖြစ်သို့ ရောက်ပေပြီ၊ သို့အတွက် နတ်မင်းအား ပူဇော်ရပေမည်၊ သင်တို့သည်ပူဇော်ဖွယ်တို့ကို စီရင် ကြကုန်လော့” ဟု မိန့်ဆိုလေ၏။
နတ်ရွာလားကြောင်းကြံဉာဏ်ကောင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ အမတ်၊ ပုဏ္ဏား စသည်တို့သည် မင်းကြီးအား “အရှင်မင်းကြီး ...နတ်မင်းကို ပူဇော်ရန် အကျွန်ုပ်တို့ ဘယ်လိုစီရင်ရပါမည်နည်း” ဟု လျှောက်လေသော် -
“အချင်းတို့... ငါသည် အိမ်ရှေ့မင်းဖြစ်စဉ် ငါ၏ နိုင်ငံဝယ် ငါးပါးသီလကို မစောင့်သောသူ၊ ဒုစရိုက် ဆယ်ပါးကို ပြုကျင့်သောသူတို့ကို သတ်၍ အူသိမ်၊ အူမ၊ အသား၊ အသွေး၊ နှလုံးတို့ဖြင့် ပူဇော်မည်ဟုဝန်ခံထားခဲ့သည်။ သို့အတွက် ဝန်ခံထားခဲ့သည့်အတိုင်း ပူဇော်ရန်တိုင်းသူပြည်သားတို့အား ထိုအကြောင်းကို သိအောင် စည်လည်စေကြကုန်လော့” –
ဟု အမိန့်ပေးလေ၏။
ထိုအခါအမတ်တို့သည် မင်းကြီး၏ အမိန့်တော်အတိုင်း တစ်ဆယ့်နှစ်ယူဇနာ ကျယ်ဝန်းသောဗာရာဏသီမြို့ကြီးဝယ် လှည့်လည်ကာ-
“အချင်းတို့ ...ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီး တိုင်းနိုင်ငံဝယ် ငါးပါးသီလ မစောင့်သေသူ၊ ဒုစရို ဆယ်ပါးကိုပြုကျင့်သောသူ တစ်ထောင်တို့ကို သတ်၍ အူသိမ်၊ အူမ၊ အသား၊ အသွေး၊ နှလုံးတို့ဖြင့်ပညောင်ပင်စောင့် နတ်အား ပူဇော်လိမ့်မည်” –
ဟု စည်လည်စေကုန်၏။
ထိုစည်သံကိုကြားရသော တိုင်းသူပြည်သားတို့သည် စည်လည်သောအခါမှစ၍ ငါးပါးသီလ မစောင့်သူ၊ဒုစရိုက်ဆယ်ပါး လွန်ကျူးသူဟူ၍ တစ်စုံတစ်ယောက်မျှ မရှိတော့ပေ။ တစ်ပြည်လုံးကုသိုလ်ကောင်းမှုကို ပြုစုအားထုတ်ကြကာ သေလွန်သည့် အခြားမဲ့၌ နတ်ပြည်သို့လားကြရကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ မင်းပရိသတ်သည် - ယခုအခါ ငါဘုရား ပရိသတ်။
ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟုဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
[ပစ္စုပ္ပန်နှင့် အတိတ် ဝတ္ထုသွား တူသည်။]
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) ဒုစရိုက်ပွား၊ ညောင်နတ်အား၊ သားစားပူဇော်မည်။
(၂) ပရိယာယ်ကြောင့်၊ တရားစောင့်၊ ဖြောင့်ဖြောင့် ထက်နတ်ပြည်။
ဒုမ္မေဓဇာတ် ပြီး၏။
ဧကကနိပါတ် - ၁၃။ ကုသနာဠိဝဂ် -၁၂၂ - ဒုမ္မေဓဇာတ်။ ။ သူယုတ်မင်းနှင့် အတူနေသဖြင့် အသက်ပျက်စီးမည်ကိုသိ၍ စွန့်လွှတ်ကာ သူတော်ကောင်းနှင့်တွေ့ကာ ချမ်းသာရသော မင်္ဂလာဆင်ဖြူတော် အကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ဒေဝဒတ်ကဲ့ရဲ့ ကျေးဇူးမဲ့[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ဒေဝဒတ်သည် မြတ်စွာဘုရား၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးတော်ကို ချီးကျူးပြောဆိုလတ်သော် ငြုစူခြင်းကိုသာပြု၍ နေလေ၏။ ထိုအခါ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်ဝယ် “ငါ့ရှင်တို့ ...ဒေဝဒတ်သည် မြတ်စွာဘုရား၏ လက္ခဏာတော်ကြီး လက္ခဏာတော်ငယ် ခြောက်သွယ်သော ရောင်ခြည်တော်တို့ဖြင့် အတုမရှိ တင့်တယ်တော်မူသောဂုဏ်၊ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ၊ အရဟတ္တဖိုလ်၊ ပစ္စဝေက္ခဏာဉာဏ် စသည်တို့နှင့် ပြည့်စုံတော်မူသော ဂုဏ်တို့၌ ကြည်ညိုခြင်းကို မဖြစ်စေနိုင်ဘဲ အမြဲငြူစူလျက်သာနေသည်” ဟု စကားစပ်မိ၍ ဒေဝဒတ်၏ ကျေးဇူးမဲ့ကို ပြောဆိုနေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ “ရဟန်းတို့ ...ဒေဝဒတ်သည် ယခုအခါ၌သာ ငါဘုရား၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ပြောဆိုလတ်သော် ငြူစူခြင်းကို ပြုသည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ပြုဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ကြည့်ရှုဆင်ခြင် မင်္ဂလာဆင်[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ မဂဓတိုင်း ရာဇဂြိုဟ်ပြည်ဝယ် မဂဓမင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ဆင်မျိုး၌ဖြစ်၍ အလုံးစုံ ဖြူဆွတ်သောကိုယ်ရှိ၏။ အဆင်း အင်္ဂါ လက္ခဏာနှင့် ပြည့်စုံ၏။ မဂဓမင်း၏ မင်္ဂလာဆင်တော် ဖြစ်၏။
တစ်နေ့သ၌ ပွဲသဘင်ကြီးစွာ ဖြစ်လတ်သော် မြို့သူ မြို့သားတို့သည် အလုံးစုံသောမြို့ကို အထူးထူးသော တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်ကြကုန်၏။ မြို့တော်သည် နတ်မြို့ကဲ့သို့ အလွန်သာယာ၏။
မင်းကြီးလည်း အလုံးစုံသော တန်ဆာတို့ဖြင့် ဆင်အပ်သော မင်္ဂလာဆင်တော်ကို စီးနင်းကာ ကြီးစွာသောမင်း၏ အာနုဘော်ဖြင့် မြို့တော်ကို လက်ယာရစ် လှည့်တော်မူ၏။
ဆင်တော်ချီးမွမ်း မင်းယုတ်စမ်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ လူတို့သည် အဆင်းအင်္ဂါ လက္ခဏာနှင့် ပြည့်စုံသဖြင့် တင့်တယ်ခြင်းအစုံသို့ရောက်သော မင်္ဂလာဆင်ဖြူတော်ကိုမြင်လျှင် “အချင်းတို့ ... ဤမင်္ဂလာဆင်ဖြူတော်သည် အလွန်အံ့ဖွယ်ရှိပေစွ၊ တင့်တယ်ပေစွ၊ အဆင်းအင်္ဂါ လက္ခဏာနှင့် ပြည့်စုံပေစွ၊ စကြဝတွးမင်းတို့အား လျောက်ပတ်ပေစွ” - စသည်ဖြင့် မဂ်လာဆင်ဖြူတော်ကိုသာ အဖန်ဖန် ချီးကျူးကြကုန်၏။
မင်းကြီး ကြားလျှင် သည်းမခံနိုင်ဘဲ ငြူစူစောင်းမြောင်းလျက် “ယနေ့ ဤဆင်ဖြူတော်ကို ကမ်းပါးပြတ်၌ ကျ၍ သေစေမည်” ဟု ကြံစည်လျက် ဆင်ဆရာကို ခေါ်စေ၍ “ဆရာ ... သင်၏ ဆင်ဖြူတော်ကို ကောင်းစွာ သင်ကြားအပ်ပြီးပြီလော” ဟု မေးလေ၏။ “အရှင်မင်းကြီး ... ကောင်းစွာသင်ကြားအပ်ပါပြီ” ဟု လျှောက်၏။ “ဝေပုလ္လတောင်ထိပ်သို့ တက်နိုင်ပါမည်လော” ဟု မေးပြန်၏။ “အရှင်မင်းကြီး ... တက်နိုင်ပါသည်” ဟု လျှောက်၏။ ထိုအခါ မင်းကြီးသည် ဆင်တော်ပေါ်မှ သက်ဆင်းကာ ဆင်ဆရာကို စီးစေ၍ အတက်ခိုင်းလေ၏။
သေအောင်ညှဉ်းပန်း မျိုးမျိုးစမ်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဆင်ဖြူတော်သည် ဝေပုလ္လတောင်ထိပ်သို့ တက်သည်ရှိသော် မိမိလည်း စစ်သည်ဗိုလ်ပါနှင့်တကွ တက်လေ၏။ မင်းကြီးသည် ဆင်ဆရာအား ဆင်ဖြူတော်ကို တောင်ကမ်းပါးပြတ်သို့ ရှေးရှုနေစေ၍ ခြေသုံးချောင်းဖြင့် အရပ်ခိုင်းလော့ဟု ဆိုလေ၏။ ဆင်ဆရာလည်း ဆင်ဖြူတော်ကို အမှတ်ပေးကာ ခြေသုံးချောင်းဖြင့် ရပ်စေ၏။ တစ်ဖန် ရှေ့ခြေနှစ်ချောင်းဖြင့် အရပ်ခိုင်းခိုင်းစေပြန်၏။ ရပ်စေပြန်၏။ တစ်ဖန် နောက်ခြေနှစ်ချောင်းဖြင့် အရပ်ခိုင်းစေပြန်၏။ ရပ်စေပြန်၏။ တစ်ဖန် ခြေတစ်ချောင်းတည်းဖြင့် အရပ်ခိုင်းစေပြန်၏။ ရပ်စေပြန်၏။ ထိုအခါ မင်းကြီးသည် ဆင်ဖြူတော် ချောက်ကမ်းပါးပြတ်၌ မကျသည်ကိုသိ၍ တစ်ဖန် တကယ်စွမ်းနိုင်လျှင် ခြေလေးချောင်းတို့ကို ကောင်းကင်၌ ထားစေလော့ဟု ဆိုပြန်၏။
ထိုအခါ ဆင်ဆရာသည် ဇမ္ဗူဒိပ် တစ်ကျွန်းလုံးဝယ် ဤဆင်ဖြူတော်လောက် လိမ္မာတတ်မြောက်သော ဆင်မရှိ၊ စင်စစ် မင်းယုတ်သည် ဤဆင်ကို တောင်ကမ်းပါးပြတ်၌ ကျ၍ သေစေလိုသည် ဖြစ်ရာ“ဟု ဆင်ခြင်ကာ ဆင်တော်၏ နားရင်း၌ကပ်၍ “အမောင် ... ဤမင်းယုတ်သည် အမောင့်ကို တောင်ကမ်းပါးပြတ်၌ ကျ၍ သေစေလိုသည်၊ အမောင်ကား ဤမင်းယုတ်နှင့် မထိုက်တန်၊ အကယ်၍ ကောင်းကင်သို့ ပျံနိုင်ပါမူ ငါ့ပါယူဆောင်၍ ဗာရာဏသီပြည်သို့ ပျံသွားပါ” ဟု ပြောလေ၏။
မင်းအပြစ်ပြော တရားဟော[ပြင်ဆင်ရန်]
ဘုန်းတန်ခိုး ကြီးမားသော ဆင်ဖြူတော်သည် ထိုခဏ၌သာလျှင် ကောင်းကင်၌ တည်လေ၏။ ထိုအခါ ဆင်ဆရာသည် မင်းကြီးအား “အရှင်မင်းကြီး ... ဤဆင်ဖြူတော်သည် ဘုန်းတန်ခိုးအာနုဘော်နှင့် ပြည့်စုံ၏၊ သင်ကဲ့သို့ ဘုန်းပညာ နည်းပါးသော မင်းယုတ်နှင့် မထိုက်တန်ပေ၊ ဘုန်းပညာနှင့် ပြည့်စုံသော မင်းနှင့်သာ ထိုက်တန်၏၊ သင်ကဲ့သို့ ဘုန်းပညာ နည်းပါးသော မင်းတို့ကား ဆင်မြတ်ကို ရသော်လည်း ဆင်မြတ်၏ ကျေးဇူးကို မသိကုန်၊ သင်ကား ဤဆင်မြတ်ကို လည်းကောင်း၊ ကြွင်းသော စည်းစိမ်အခြံအရံကို လည်းကောင်း ဖျက်ဆီးတတ်သော သူသာတည်း” ဟု ပြောဆိုပြီးလျှင် နောက်တစ်ဖန် -
“အရှင်မင်းကြီး ... သင်ကဲ့သို့ ဘုန်းပညာ မရှိသောသူကား အခြံအရံ စည်းစိမ်ကို ရရှိပြီးသော်လည်း မိမိ၏ အကျိုးမဲ့ကိုသာ ကျင့်တတ်၏။ ပြုသင့်သောအမှု၊ မပြုသင့်သောမှုကို မသိရကား မိမိအား လည်းကောင်း၊ သူတစ်ပါးအား လည်းကောင်း ညှဉ်းဆဲရန်သာ ဖြစ်၏”
ဟု မင်းကြီးအား ဆင်ကျောက်ကုန်းမှနေ၍ တရားဟောပြီးလျှင် “မင်းကြီး ... နေရစ်ပေတော့” ဟု ဆို၍ ဗာရာဏသီပြည်သို့ သွားပြီးလျှင် မင်းရင်ပြင် ကောင်းကင်တွင် ရပ်လေ၏။
ဗာရာဏသီရောက်မှ ကြီးပွားကြ[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ လူတို့သည် ငါတို့ မင်းကြီးအတွက် ကောင်းကင်ဖြင့် ဆင်ဖြူတော်ကျလာ၍ ရပ်တည်သတတ်ဟု တစ်မြို့လုံး အုတ်အုတ်ကျက်ကျက်ဖြစ်ကာ ချောက်ချား၍သွားလေ၏။ မင်းကြီးအားလည်း ထိုအကြောင်းကို လျင်မြန်စွာ ကြားလျှောက်ကြကုန်၏။ မင်းကြီးလည်း နန်းတော်မှထွက်လာ၍ “အကယ်၍ ငါ၏ အသုံးအဆောင်ဖြစ်မူ မြေ၌တည်လော့” ဟု ဆိုလေ၏။ ဆင်ဖြူတော်လည်း မြေ၌ တည်လေ၏။ ဆင်ဆရာလည်း ဆင်မှ ဆင်းသက်ကာ မင်းကြီးကို ရှိခိုး၍ နေလေ၏။
မင်းကြီးလည်း ဆင်ဆရာအား “အမောင် ... အဘယ်အရပ်က လာသနည်း” ဟု မေးရာ “အရှင်းမင်းကြီး ... ရာဇဂြိုဟ်ပြည်မှ လာခဲ့သည်” ဟု ဆို၍ အကြောင်းစုံကို လျှောက်ထားလေ၏။ မင်းကြီးလည်း “အမောင် ... သင်တို့ ဗာရာဏသီပြည်သို့လာခြင်းကို အလွန်နှစ်သက် ဝမ်းမြောက်လှသည်” ဟု မိန့်တော်မူပြီးလျှင် မြို့တော်အလုံးစုံကို တန်ဆာဆင်စေ၍ ဆင်ဖြူတော်ကို မင်္ဂလာဆင်တော်အရာ၌ ထားလေ၏။ အလုံးစုံသော မြို့တော်ကို သုံးစုစု၍ တစ်စုကို မင်္ဂလာဆင်တော်အား၊ တစ်စုကို ဆင်ဆရာအား ပေးလေ၏။ မိမိမူကား တစ်စုကိုသာ ယူတော်မူ၏။
မင်္ဂလာဆင်ဖြူတော် ရောက်သောအခါမှစ၍ ဇမ္ဗူဒိပ်တစ်ကျွန်းလုံးရှိ မင်းများသည် ဗာရာဏသီမင်း၏ လက်တော်သို့ရောက်၍ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းတွင် မြတ်သောဧကရာဇ်အဖြစ်၌ တည်လေ၏။ အသက်ထက်ဆုံး ဒါန စသော ကုသိုလ်ကောင်းမှုတို့ကိုပြုကာ သေလွန်သည့်အခါ ကံအားလျော်စွာ လားလေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ မဂဓမင်းသည် - ယခုအခါ ဒေဝဒတ်။
ဗာရာဏသီမင်းသည် - ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာ။
ဆင်ဆရာသည် - အာနန္ဒာ။
မင်း၏ မင်္ဂလာဆင်ဖြူတော်သည် - ငါဘုရားဖြစ်လာပြီ -
ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) ဘုန်းကံနည်းလှ၊ စည်းစိမ်ရ၊ မုချပျက်စီးမည်။
(၂) ပြုမပြုသင့်၊ ဉာဏ်မချင့်၊ ပြုကျင့်ဆင်းရဲမည်။
(၃) ငြူစူနှလုံး၊ ဆင်ဖြူဆုံး၊ မှတ်ထုံးပြုရာသည်။
ဒုမ္မေဓဇာတ် ပြီး၏။