ဒုဗ္ဘိယမက္ကဋဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
ဒုကနိပါတ် - ၃။ ကလျာဏဝဂ် -၁၇၄ - ဒုဗ္ဘိယမက္ကဋဇာတ်။ ။ မိမိအား သောက်ရေပေးသော ကျေးဇူးရှင် ပုဏ္ဏား၏ ဦးခေါင်းပေါ်သို့ မစင်စွန့်ချသော မျောက်အကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ကျေးဇူးမသိလတ် ဒေဝဒတ်[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် တစ်နေ့သ၌ တရားသဘင်ဝယ် ရဟန်းတို့သည် ဒေဝဒတ် ကျေးဇူးမသိသည့် အဖြစ်၊ အဆွေခင်ပွန်း ပြစ်မှားတတ်သည့် အဖြစ်ကို ပြောဆိုနေကြစဉ် မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ မေးမြန်းတော်မူသဖြင့် ထိုအကြောင်း လျှောက်ထားကြရာ မြတ်စွာဘုရားသည် “ရဟန်းတို့ ... ဒေဝဒတ်သည် ယခုအခါ၌သာ ကျေးဇူးကို မသိတတ်သည်၊ အဆွေခင်ပွန်းကို ပြစ်မှားတတ်သည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ဤသို့သော သဘောသည် ဖြစ်ဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ခရီးသွားများစွာ ရေလှူကာ[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ကာသိကရွာငယ်တစ်ခုဝယ် ပုဏ္ဏားမျိုး၌ဖြစ်၍ အရွယ်ရောက်လတ်သော် အိမ်ထောင်ပြုကာ နေလေ၏။
ထိုအခါ ကာသိကတိုင်း လမ်းမကြီးတစ်ခု အနီးဝယ် နက်သဖြင့် တိရစ္ဆာန်တို့ဆင်း၍ ရေမသောက်နိုင်သော ရေတွင်းတစ်ခု ရှိသတတ်။ ခရီးသွားရင်း ကုသိုလ်ပြုကုန်သော သူတို့သည် ရေပုံးဖြင့်ရေကို ဆွဲငင်ကာ ကျင်းတစ်ခုတွင် ထည့်၍ တိရစ္ဆာန်တို့အား သောက်စေကုန်၏။ ထိုရေတွင်းပတ်လည်၌လည်း ကြီးစွာသော တောရှိလေ၏။ ထိုတော၌ မျောက်များစွာတို့သည် နေကုန်၏။
မောပန်းဖြေကာ လျောင်းစက်ရာ[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုလမ်းမကြီး၌ လူတို့ နှစ်ရက်၊ သုံးရက် အသွားအလာ ပြတ်သဖြင့် တိရစ္ဆာန်တို့သည် ရေမသောက်ရကုန်၊ မျောက်တစ်ကောင်သည် ရေအလွန်ငတ်သဖြင့် ရေကို ရှာဖွေကာ ရေတွင်းအနီးသို့ သွားလေ၏။ ပုဏ္ဏားလည်း တစ်စုံတစ်ခုပြဖွယ်ကိစ္စဖြင့် လမ်းမကြီးသို့ ရောက်လေ၏။ ရေတွင်း၌ ရေကိုဆွဲငင်၍ သောက်ပြီးလျှင် လက်ခြေတို့ကို ဆေး၌နေသောအခါ ထိုရေငတ်နေသော မျောက်ကိုမြင်၍ သနားသဖြင့် ရေကိုဆွဲငင်၍ ကျင်း၌ထည့်ပြီးလျှင် အပန်းဖြေရန် သစ်ပင်ရင်း တစ်ခုတွင် ခေတ္တလျောင်းစက်ကာ နေလေ၏။
ကျေးဇူးရှင်အား မျောက်ပြစ်မှား[ပြင်ဆင်ရန်]
မျောက်သည် ရေကို သောက်ပြီးလျှင် မနီးမဝေးသော အရပ်တွင်နေ၍ နှုတ်သီးဖြင့် ဖောက်ပြန်သော အမူအရာကိုပြုလျက် ပုဏ္ဏားကို ခြောက်လှန့်လေ၏။ ပုဏ္ဏားသည် ထိုမျောက်၏ အမူအရာကို မြင်လျှင် -
“ဟယ် - မျောက်ပျက် ... နေပူသဖြင့် ရေငတ်နေသာသင့်အား ငါသည် များစွာသောရေကို ပေးဘိ၏။ သင်သည် ရေကိုသောက်ပြီး၍ ယခုအခါ ငါ့အား နှုတ်သီးဖြင့် ဖောက်ပြန်သော အမူအရာကိုပြုလျက် ကရီကရီမြည်ကာ ခြောက်လှန့်ပြန်၏။ သူယုတ်မာနှင့် ပေါင်းဖော်ရခြင်းသည် မမွန်မြတ်စွတကား” –
ဟု ပြောဆိုလေ၏။ ထိုအခါ ကျေးဇူးကိုမသိ အဆွေခင်ပွန်းကို ပြစ်မှားသော မျောက်ပျက်သည် ပုဏ္ဏား၏ စကားကို ကြားလျှင် -
“အို-ပုဏ္ဏား ... သင်သည် သီလရှိသော မျောက်ကို ကြားဖူး၊ မြင်ဖူးပါသလော၊ ယခုအခါ သင့်ဦးခေါင်းပေါ်မှာ ကျင်ကြီး ကျင်ငယ် စွန့်ချဦးမည်၊ ဤသို့ ကျင်ကြီးစွန့်ချခြင်းမှာ ငါတို့ မျောက်မျိုး၏ ဓမ္မတာသဘောဖြစ်၏” –
ဟု ပြန်ပြောလေ၏။ ပုဏ္ဏားလည်း မျောက်ပျက်၏ စကားကိုကြားလျှင် လျောင်းနေရာမှထမည်ဟု ပြင်လေ၏။ မျောက်သည် ခဏချင်းဖြင့် သစ်ပင်သို့ ခုန်တတ်၍ သစ်ခက်ကိုင် ကိုင်လျက် တွဲလျားဆွဲကာ ပုဏ္ဏား ဦးခေါင်းပေါ်၌ ကျင်ကြီးစွန့်ပြီးလျှင် မြည်လျက် တောအုပ်ထဲသို့ ဝင်လေ၏။ ပုဏ္ဏားလည်း ရေချိုး၍ သွားရလေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ မျောက်သည် - ယခုအခါ ဒေဝဒတ်။
ပုဏ္ဏားသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) ကျေးဇူးမဲ့ငြား၊ ဆွေပြစ်မှား၊ ရမ်းကားသူယုတ်မာ။
(၂) ရေပေးသူထက်၊ ကျင်စွန့်ချက်၊ မျောက်ပျက်ကျင့်ယုတ်မာ။
ဒုဗ္ဘိယမက္ကဋဇာတ် ပြီး၏။
ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]
- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။