ဒီဃီတိကောသလဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
ပဉ္စကနိပါတ် - ၃။ အဍ္ဎဝဂ် -(၃၇၁) - ဒီဃီတိကောသလဇာတ် အဘဖြစ်သော ဒီဃိတိကောသလမင်း၏ စကားကို နားထောင်ကာ ရန်သူ ဗြဟ္မဒတ်မင်းအား ရန်တုံ့မမူသဖြင့် ထီးနန်းရသော ဒီဃာဝုမင်းသား အကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ငါ့သားဖြစ်က လိုက်နာကြ[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ခိုက်ရန်ဖြစ်သော ကောသမ္ဗီ ရဟန်းတို့သည် မြတ်စွာဘုရားကို ကန်တော့ကြရန် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်သို့ လာကြသောအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုကောသမ္ဗီ ရဟန်းတို့ကို ခေါ်တော်မူ၍ “ရဟန်းတို့ … သင်တို့သည် ငါဘုရား၏ ရင်မှဖြစ်သော သားတော်တို့တည်း၊ သားတော်တို့မည်သည် အဘ ပေးအပ်သော အဆုံးအမကို မဖျက်ဆီးသင့်၊ သင်တို့ကား ငါဘုရား၏ အဆုံးအမကို မလိုက်နာကြကုန်၊ ရှေးပညာရှိတို့သည် အမိဘအကိုသတ်၍ တိုင်းပြည်ကိုယူသော ရန်သူမင်းကို မိမိလက်သို့ ရောက်လာပါလျက် ပေးအပ်သော အဆုံးအမကို လိုက်နာ၍ မသတ်ဘဲ အသက်ကို ချမ်းသာပေးဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ဘေးရန်လွတ်ရေး တောရွာပြေး[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုလေသည်။ ထိုမင်းကား တိုင်းနိုင်ငံ ကျယ်ဝန်း၏။ စစ်သည်ဗိုလ်ပါ ဥစ္စာစည်းစိမ် ပေါများသဖြင့် ကြွယ်ဝချမ်းသာ၏။ ဒီဃာတိကောသလမင်းကား တိုင်းနိုင်ငံ သေးငယ်၏။ စစ်သည်ဗိုလ်ပါ ဥစ္စာ စည်းစိမ် နည်းပါးသဖြင့် ဆင်းရဲ၏။ တစ်နေ့သ၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးသည် ဒီဃီတိကောသလမင်းကို စစ်တိုက်ရန် စစ်အင်္ဂါလေးပါးဖြင့် တိုင်းပြည်မှ ထွက်လေ၏။
ဒီဃီတိကောသလမင်းသည် ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီး စစ်တိုက်ရန် ထွက်လာကြောင်းကို ကြားလတ်သော် ငါ့မှာ တိုင်းနိုင်ငံ သေးငယ်လှ၏။ စစ်သည်ဗိုလ်ပါ ဥစ္စာစည်းစိမ် နည်းပါးလှသဖြင့် ဆင်းရဲလှ၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းကား တိုင်းနိုင်ငံ ကျယ်ဝန်းလှ၏။ စစ်သည်ဗိုလ်ပါ ဥစ္စာစည်းစိမ် ပေါများသဖြင့် ကြွယ်ဝချမ်းသာလှ၏။ ငါ ဘယ်နည်းနှင့်မျှ ခုခံတိုက်ခိုက်နိုင်မည် မဟုတ်။ ဗြဟ္မဒတ်မင်း မရောက်မီ တိုင်းပြည်မှ ထွက်၍ တစ်နေရာတွင် ပုန်းအောင်နေရမူ ကောင်းလိမ့်မည် ကြံပြီးလျှင် မိဖုရားကြီးကိုခေါ်ကာ တိုင်းပြည်မှထွက်၍ ဗာရာဏသီပြည်သို့သွား၍ တိုင်းစွန်ပြည်နား မထင်ရှားသော အရပ်ဝယ် အိုးထိန်းသည်အိမ်၌ ပုရပိုက်အသွင်ကိုယူလျက် မထင်မရှားနေလေ၏။
စစ်အင်္ဂါလေးရပ် ချင်ခြင်းတပ်[ပြင်ဆင်ရန်]
ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးလည်း တိုင်းပြည်သို့ရောက်လျှင် ဒီဃီတိကောသလမင်းနှင့် မိဖုရားကြီးတို့ ထွက်ပြေးနှင့်သဖြင့် စစ်တိုက်ရန်ကိစ္စ မရှိတော့ဘဲ အောင်နိုင်သဖြင့် တိုင်းနိုင်ငံ စစ်သည် ဗိုလ်ပါ ဥစ္စာစည်းစိမ် အလုံးစုံကို သိမ်းပိုက်ပြီးလျှင် မင်းပြုကာ နေလေ၏။
မကြာမြင့်မီ ဒီဃီတိကောသလမင်း မိဖုရားကြီး၌ ပဋိသန္ဓေ ကိုယ်ဝန်တည်သဖြင့် “နေထွက်သောအခါ မြေပြင်ဝယ် ရပ်တည်နေသော စစ်အင်္ဂါလေးပါး ရှိသည်ကို မြင်လိုသော ချင်ခြင်းနှင့် သန်လျက်ဆေးရေကို သောက်လိုသော ချင်ခြင်း ဖြစ်ပါသည်” ဟု မင်းကြီးအား ပြောကြားလေ၏။
ထိုအခါ ဒီဃီတိကောသလမင်းသည် သူငယ်ချင်းဖြစ်သော ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီး၏ ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားကို ပြောကြားသောအခါ ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏား၏ အကူအညီဖြင့် စစ်အင်္ဂါလေးပါး စစ်သည်ကို မြင်ရ၍ သန်လျက်ဆေးရေကိုလည်း သောက်ရ၍ မိဖုရားကြီးသည် ချင်ခြင်းပြေလေ၏။ နေ့လစေ့သောအခါ သားတော် ဖွားမြင်၍ ဒီဃာဝုမင်းသားဟု အမည်မှည့်လေ၏။
ဒီဃာဝုမင်းသား ပညာသင်ကြား[ပြင်ဆင်ရန်]
ဒီဃာဝုမင်းသား သိ ကြား လိမ္မာခြင်းသို့ ရောက်သောအခါ ဒီဃီတိကောသလမင်းသည် ဗြဟ္မဒတ်မင်းကား ငါတို့ အကျိုးမဲ့များစွာပြု၏၊ စစ်သည်ဗိုလ်ပါ ဥစ္စာစည်းစိမ် အလုံးစုံနှင့်တကွ တိုင်းပြည် တစ်ပြည်လုံးကို အနိုင်အထက် နှိပ်စက်ယူငင်၍ ထားဘိ၏၊ အကယ်၍ ငါတို့နေရာကိုသိလျှင် ငါတို့ သုံးဦးလုံးကို သတ်ဖြတ်စေရာ၏၊ သို့အတွက် ဒီဃာဝုမင်းသားကို မြို့ပြင်၌ ထား၍ အတတ်ပညာ သင်စေရလျှင် ကောင်းမည်ဟု ကြံစည်လျက် ဒီဃာဝုမင်းသားကို မြို့ပြင်သင့်လျော်ရာအရပ်၌ ထားလေ၏။ ဒီဃာဝုမင်းသားလည်း အတတ်ပညာ သင်ကြားလတ်သော် မကြာမီ လိမ္မာတတ်မြောက်ခြင်းသို့ ရောက်လေ၏။
မိဘဖမ်းသွား မင်းပြစ်ထား[ပြင်ဆင်ရန်]
ဒီဃီတိကောသလမင်း၏ ဆတ္တာသည်သည် ဗြဟ္မဒတ်မင်းအထံ၌ ခစားနေရာ တစ်နေ့သ၌ ဒီဃီတိကောသလမင်းနှင့် မိဖုရားကြီးတို့ကို တွေ့မြင်သဖြင့် ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးအား သံတော်ဦးတင်လေ၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးလည်း မင်းနှင့် မိဖုရားကို ဆောင်ယူ၍ မြဲမြဲတင်းကျပ်စွာ လက်ပြန်ကြိုးတုပ်ပြီးလျှင် ဦးပြည်း ခေါင်းတုံးရိတ်၍ အသံကြမ်းတမ်းသည် ထက်စည်ကိုတီးလျက် မြို့တောင် တောင်တံခါးဖြင့် ထုတ်ပြီးလျှင် ကိုယ်ကို လေးပိုင်းဖြတ်ကာ အသားတို့ကို လေးပုံပုံ၍ ထားကြကုန်ဟု အမိန့်ပေးလေ၏။
မင်းချင်းတို့လည်း ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီး အမိန့်အတိုင်း မင်းနှင့် မိဖုရားတို့ကို ဖမ်းဆီးတုပ်နှောင်လျက် မြို့တွင်းလမ်းဖြင့် ဆောင်ယူကြ၏။ ထိုအခါ ဒီဃာဝုမင်းသားသည် မိဘတို့ကို မဖူးမြင်ရသည်မှာ ကြာပြီဟု အဖူးအမြင်သွားရာ မရှုမလှ မင်းဒတ်ကို ခံနေရသော မိဘတို့နှင့် လမ်းတွင် ဆုံမိ၍ မထင်ရှားသော အသွင်ဖြင့် မိဘတို့ထံသို့ သွားလေ၏။
သားကိုမှာကြား ဆုံးမစကား[ပြင်ဆင်ရန်]
ဒီဃီတိကောသလမင်းသည် ဒီဃာဝုမင်းသား အဝေးမှ လာသည်ကို မြင်လျှင် -
“ချစ်သား ဒီဃာဝု … ရှည်သောရန်ကို မကြည့်လင့်၊ တိုသော မိတ်ကိုလည်း မကြည့်လင့်၊ ရန်တို့မည်သည်မှာ ရန်တုံ့မူသဖြင့် မငြိမ်းအေးကုန်၊ ရန်တုံ့မမူသဖြင့်သာ ငြိမ်းအေးကုန်၏” –
ဟု ဆုံးမစကား ပြောကြားလေ၏။ ထိုအခါ လူတို့သည် “ဤဒီဃီတိကောသလမင်းကား ရူးသဖြင့် ယောင်ယမ်းမြည်တမ်းခဲ့၏၊ ဤမင်းမှာ ဒီဃာဝု သတို့သား အဘယ်မှာ ရှိအံ့နည်း” ဟု ပြောဆိုကြ၏။
ထိုအခါ ဒီဃီတိကောသလမင်းသည် “အမောင်တို့ … ငါကား ရူးသဖြင့် ယောင်ယမ်းမြည်တမ်းခြင်း မဟုတ်၊ ငါ့စကားကို ပညာရှိတို့ သိကြလိမ့်မည်” ဟု ပြောဆိုလေ၏။
မင်းချင်းတို့လည်း လမ်းစဉ် အတိုင်း ဆောင်ယူသွားရာ တောင်တံခါးသို့ရောက်လျှင် မြို့ပြင်သို့ထုတ်၍ တောင်အရပ်ဝယ် မင်းနှင့် မိဖုရားတို့၏ ကိုယ်ကို လေးပိုင်း ပိုင်း၍ လေးပုံ ပုံပြီးလျှင် အစောင့်အရှောက်ထား၍ ပြန်သွားကြ၏။
မိဘနှစ်ပါးကို မီးသင်္ဂြိုဟ်[ပြင်ဆင်ရန်]
ဒီဃာဝုမင်းသားသည် ဗာရာဏသီမြို့တွင်းသို့ဝင်၍ သေအရက်တို့ကို ဆောင်ယူပြီးလျှင် အစောင့်အရှောက်တို့ကို တိုက်လေ၏။ အစောင့်အရှောက်တို့လည်း မူးယစ်မေ့လျော့ကာ လဲ၍ နေကြ၏။ ဒီဃာဝုမင်းသားသည် ထင်းတို့ကို ရုံးစု၍ ပုံပြီးလျှင် အမိအဘတို့ အလောင်းကိုတင်ကာ မီးသင်္ဂြိုဟ်၏။ လက်အုပ်ချီလျက် ထင်းပုံကို လက်ယာရစ် သုံးပတ်လှည့်လေ၏။
ပြာသာဒ်ထက်မှ ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီး မြင်လျှင် “လက်အုပ်ချီလျက် ထင်းပုံကို လက်ယာရစ် လှည့်နေသူကား အမှန်စင်စစ် ဒီဃီတိကောသလမင်း၏ ဆွေမျိုးဉာတိ၊ သို့မဟုတ် သားချင်း ဖြစ်ရမည်၊ ဩော် … ငါ့မှာ အကျိုးမဲ့စွတကား၊ ငါ့ထံ တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူ လာ၍ အဘယ့်ကြောင့် မပြောကြားဘိသနည်း” ဟု အကြံဖြစ်လေ၏။
ရန်တုံ့ပြုရန် မင်းသားကြံ[ပြင်ဆင်ရန်]
ဒီဃာဝုမင်းသားလည်း မိဘတို့ကို မီးသင်္ဂြိုဟ်ပြီးလျှင် အလိုရှိတိုင်း ငိုကြွေးမြည်တမ်း၍ မျက်ရည်များကို သုတ်ပြီးလျှင် မြို့တွင်းသို့ဝင်လျက် ဆင်ဆရာထံသွား၍ ပညာသင်ကြားရန် နေလေ၏။ နံနက် အိပ်ရာထအခါ၌ လည်း သာယာစွာ သီချင်းဆို၍ စောင်းကိုတီးလေ၏။ မင်းကြီး ကြားလျှင် မိမိထံ ဖျော်ဖြေလုပ်ကျွေးရန် ခေါ်လေ၏။ မင်းကြီးလည်း ဝတ်ကြီးဝတ်ငယ်နှင့် ပြည့်စုံသော ဒီဃာဝုမင်းသားကို မကြာမြင့်မီ နန်းတွင်းဝယ် အကျွမ်းတဝင် ဆောင်ရွက်ရသော ရာထူး၌ ထားလေ၏။
တစ်နေ့သ၌ မင်းကြီးသည် ဒီဃာဝုမင်းသားကို ရထားမောင်းစေလျက် စစ်သည်ဗိုလ်ပါနှင့် သမင်တောသို့သွားလေ၏။ ဒီဃာဝု သတို့သားလည်း အခွင့်ကောင်းကို ရရှိသဖြင့် ရထားကို စစ်သည်ဗိုလ်ပါနှင့် တစ်လမ်းစီ ဖြစ်စေလျက် ဝေးသည်ထက် ဝေးအောင် မောင်းနှင်လေ၏။ အလွန်ဝေးလံသော တစ်နေရာသို့ရောက်လျှင် မင်းကြီးသည် ပင်ပန်းသည့်အတွက် တစ်ရေးအိမ်မည်ဟု ရထားကို အချွတ်ခိုင်းပြီးလျှင် မြေကြီးတွင် တင်ပျဉ်ခွေ၍ ထိုင်နေသော ဒီဃာဝုမင်းသား၏ ခါးပိုက်၌ ခေါင်းဆိုက်၍ စက်တော်ခေါ်ရာ မကြာမီ အိပ်ပျော်သွားလေ၏။
ရန်သူဖြစ်လင့် တုံ့မပြုနှင့်[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ ဒီဃာဝုမင်းသားသည် ဗြဟ္မဒတ်မင်းကား ငါတို့အကျိုးမဲ့များစွာပြု၏၊ စစ်သည်ဗိုလ်ပါ ဥစ္စာစည်းစိမ် အလုံးစုံနှင့်တကွ တိုင်းပြည် တစ်ပြည်လုံးကို အနိုင်အထက် နှိပ်စက်ယူငင်၍ ထားဘိ၏၊ ငါ၏ အမိအဘတို့ကို လည်း သတ်ဘိ၏၊ ယခုအခါ ရန်သူကိုသတ်ရန် အခါကောင်းတည်းဟု နှလုံးသွင်းကာ သန်လျက်အိမ်မှ သန်လျက်ကိုဆွဲ၍ ထုတ်လေ၏။ ထိုအခါ ဖခင် သေခါနီး ပြောသွားသော ဆုံးမစကားကို သတိရ၍ မသတ်ဘဲ သန်လျက်ကို သန်လျက်အိမ်၌ ပြန်သွင်းလေ၏။ ဤသို့လျှင် သုံးကြိမ်တိုင်အောင် သန်လျက်ကို ဆွဲထုတ်ချည် ပြန်သွင်းချည် ဖြစ်လေ၏။
ထိုအခါ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် အိပ်ရာမှနိုး၍ ကြောက်လန့်တကြား ထလေ၏။ ဒီဃာဝုမင်းသားသည် မင်းကြီးကို အဘယ့်ကြောင့် ကြောက်လန့်တကြား ထရသနည်းဟု မေး၏။ “အချင်း … ဒီဃီတိကောသလမင်း၏ သားတော် ဒီဃာဝုမင်းသားသည် ငါ့ကို သန်လျက်ဖြင့် ခုတ်သတ်သည် ဟု အိပ်မက်မြင်မက်၍ ကြောက်လန့်တကြား ထသည်” ဟု ပြောဆိုလေ၏။
ဖခင်မှာကြား မင်းလျှောက်ထား[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ ဒီဃာဝုမင်းသားသည် ဗြဟ္မဒတ်မင်း ဦးသျှောင်ကို လက်ဝဲလက်ဖြင့် ကိုင်လျက် လက်ယာလက်ဖြင့် သန်လျက်ကိုင်ကာ “မင်းကြီး … ငါကား ဒီဃီကောသလမင်း၏ သားတော် ဒီဃာဝုမင်းသား ဖြစ်၏၊ သင်ကား ငါတို့အကျိုးမဲ့ကို များစွာပြုဘိ၏၊ စစ်သည်ဗိုလ်ပါ ဥစ္စာစည်းစိမ် အလုံးစုံနှင့်တကွ တိုင်းပြည်တစ်ပြည်လုံးကို အနိုင်အထက် နှိပ်စက်ယူငင်၍ ထားဘိ၏၊ ငါ၏ အမိအဘတို့ကို လည်း သတ်ဘိ၏၊ ရန်သူမင်းကို အပိုင်းအပိုင်းဖြတ်၍ သတ်တော့မည်-ဟု သန်လျက်ကို မိုးလတ်သော် ထိုခဏ၌ မိဘတို့ ပေးအပ်သော အဆုံးအမကို အမှတ်ရ၍ ငါ့အသက်ကို စွန့်ရသော်လည်း မိဘတို့ အဆုံးအမကို မဖျက်ဆီးတော့အံ့၊ စင်စစ်သော်ကား ရန်သူမင်းကို ခြိမ်းခြောက်မည်” ဟု ကြံစည်ကာ -
“အရှင်မင်းကြီး … ယခုအခါ အကျွန်ုပ်၏ လက်တွင်းသို့ ရောက်နေသော သင်မင်းကြီးအား အသက်ဘေးမှ လွတ်မြောက်ဖို့အကြောင်း တစ်စုံတစ်ရာ ရှိသေးသလော”
ဟု ဗာရာဏသီမင်းအား ကြုံးဝါးကာ ပြောဆိုလေ၏။ ထိုနောက်မှ ဗာရာဏသီမင်းကြီးသည် -
“အမောင် ဒီဃာဝု … ယခုအခါ သင်၏ လက်တွင်းသို့ ရောက်နေသော ငါ့အား အသက်ဘေးမှ လွတ်မြောက်ဖို့အကြောင်း တစ်စုံတစ်ရာ မရှိတော့ပါ” ဟု ဒီဃာဝုမင်းသားအား တောင်းပန်စကား ပြောကြား လေ၏။ ထိုအခါ ဒီဃာဝုမင်းသားသည် -
“အရှင်မင်းကြီး … သေခါနီးကာလ၌ မိဘတို့ ပေးအပ်သော အဆုံးအမ ဟူသော ဥစ္စာကိုသာ စောင့်ရှောက်အပ်ပါ၏၊ မိဘတို့ ပေးအပ်သော အဆုံးအမဟူသော သုစရိုက်၊ ကောင်းသော စကားကိုထား၍ တစ်ပါးသော ဥစ္စာကို အကျွန်ုပ် မမြင်ပါ” –
“အရှင်မင်းကြီး … ငါ့ကို ဆဲရေးပြီး ငါ့ကို ညှဉ်းဆဲပြီ၊ ငါ့ကို အောင်နိုင်ပြီ၊ ငါ့၏ ဥစ္စာကိုယူပြီဟု ရန်ငြိုးဖွဲ့သော သူတို့အား ရန်သည်မငြိမ်းလေ” –
“ငါ့ကို ဆဲရေးပြီ၊ ညှဉ်းဆဲပြီ၊ အောင်နိုင်ပြီ၊ ငါ့၏ ဥစ္စာကိုယူပြီဟု ရန်ငြိုးမဖွဲ့သော သူတို့အား ရန်သည် ငြိမ်းအေးလေ၏” –
“လောက၌ တစ်ရံတစ်ဆစ်မျှ ရန်တုံ့မူသဖြင့် ရန်တို့သည် မငြိမ်းအေးကုန်၊ ရန်မတုံ့မမူသဖြင့်သာ ရန်တို့သည် ငြိမ်းအေးကုန်၏၊ ဤသို့ ရန်တုံ့မမူသဖြင့် ရန်ငြိမ်းအေးခြင်းကား ရှေး၌ ဖြစ်ခဲ့သော သဘောတည်း” –
ဟု မင်းကြီးအား ပြောဆိုပြီးလျှင် “မြတ်သော မင်းကြီး … အကျွန်ုပ်သည် သင်မင်းကြီး၌ မပြစ်မှားပါ၊ သင်မင်းကြီးအား အကျွန်ုပ်ကို သတ်မည်လော” ဟု မေး၍ သန်လျက်ကို ပေး၏။ မင်းကြီးလည်း “အမောင် … ငါလည်း သင်၌ မပြစ်မှားပါ” ဟု ပြောဆိုကာ နှစ်ဦးလုံး ကျိန်စာရွက်ပြီးလျှင် မြို့သို့ ပြန်ကြကုန်၏။
ဒီဃာဝုမင်း တိုင်းပြည်နှင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
မင်းကြီးသည် အမတ်တို့ကို ခေါ်၍ “အမတ်တို့ … ဤသူကား သေလွန်လေပြီးသော ဒီဃီတိကောသလမင်း၏ သားတော် ဒီဃာဝုမင်းသားတည်း၊ ဤမင်းသားသည် ငါ့အား အသက်ကို ပေးအပ်ပေပြီ၊ ငါသည်လည်း ဤမင်းသားအား တစ်စုံတစ်ခု ပြုခြင်းငှာ မရတော့ပြီ” ဟု ပြောဆိုပြီးလျှင် မိမိ၏ သမီးတော်နှင့် လက်ထပ်၍ အဘ၏ဥစ္စာဖြစ်သော ကောသလမင်းအဖြစ်ကို ပေးလေ၏။
ထိုအခါမှစ၍ နှစ်ပါးသော မင်းတို့သည် ညီညွတ်ကုန်လျက် မင်းပြုကြကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ မယ်တော် ခမည်းတော်များသည် - ယခုအခါ မြတ်သော မင်းမျိုးများ။
ဒီဃာဝု မင်းသားသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) အမိအဘ၊ ဆိုဆုံးမ၊ မခွလိုက်နာရာ။
(၂) ရန်စွန်းဟူက၊ တိုစေရ၊ ရှည်ကြမိတ်စွန်းမှာ။
(၃) ရန်လျှင် ရန်ချင်း၊ မတုံ့လျှင် ချက်ခြင်းငြိမ်းသည်သာ။
ဒီဃီတိကောသလဇာတ် ပြီး၏။
ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]
- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။