သန္ဓိဘေဒဇာတ်

စတုက္ကနိပါတ် - ၅။ စူဠကုဏာလဝဂ် -(၃၄၉) - သန္ဓိဘေဒဇာတ် မြေခွေး ကုန်းချောသဖြင့် အချစ်ပြယ်ကာ အချင်းချင်းသတ်၍ သေကြရသော ခြင်္သေ့နှင့် နွားလားဥသဘ အကြောင်း။

ခိုက်ရန်ဖြစ်မှု ကဲ့ရဲ့ပြု

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ဆဗ္ဗဂ္ဂီရဟန်းတို့သည် ရဟန်းတို့အား အချင်းချင်း ကုန်းတိုက်ကုန်၏။ ထိုကြောင့် မဖြစ်ကုန်သေးသော ခိုက်ရန် ငြင်းခုံခြင်းတို့လည်း ဖြစ်လာကုန်၏ ဖြစ်ပြီးသော ခိုက်ရန် ငြင်းခုံခြင်းတို့လည်း အတိုင်းထက်အလွန် တိုးပွား၍ လာကုန်၏။

ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရား သိတော်မူလျှင် “ရဟန်းတို့ … ကုန်းတိုက်သောစကား မည်သည်ကား ထက်လှစွာသော ဓား လှံ လက်နက်နှင့် တူ၏။ ကုန်းတိုက်သော စကားဖြင့် လျင်မြန်စွာ ပျက်စီးတတ်၏”ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို တောင်တော်မူသတည်း။

ခြင်္သေ့နှင့် နွားပင် ချစ်ကျွမ်းဝင်

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်း၏ သားဖြစ်၍ အရွယ်သို့ရောက်လတ်သော် တက္ကသိုလ်ပြည်၌ အတတ်ပညာတို့ကို သင်ကြား တတ်မြောက်ပြီးလျှင် အဘမင်းကြီး သေလွန်သောအခါ မင်းအဖြစ်ကိုရ၍ တရားသဖြင့် မင်းပြုလေ၏။

ထိုအခါ နွားကျောင်းသားတစ်ယောက်သည် တောအရပ်ဝယ် နွားတို့ကို ခြံ၌ ထားလျက် စောင့်ရှောက်ကာနေ၏။ တစ်နေ့သ၌ ကျက်စားရာအရပ်မှ နွားတို့ကို ခြံသို့မောင်းနှင့်စုရုံးလာသည်ရှိသော် မေ့လျော့သဖြင့် ကိုယ်ဝန်ရှိသော နွားမတစ်ကောင် ကျန်ရစ်လေ၏။

ထိုနွားမသည် ခြင်္သေ့မတစ်ကောင်နှင့် ချစ်ကျွမ်းဝင်ကာ တောတွင်နေလေ၏။ ခြင်္သေ့မနှင့် နွားမတို့သည် မြဲမြံသော အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်ကြလျက် အတူတကွ ကျစ်စားကြကုန်၏။ နောက်အဖို့၌ ခြင်္သေ့မသည် ခြင်္သေ့ငယ်ကို မွေးဖွား၍ နွားမလည်း နွားငယ်ကို မွေးဖွားလေ၏။ ခြင်္သေ့ငယ်နှင့် နွားငယ်တို့သည် အမိမှ ဆင်းသက်လာသော အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်၍ အလွန် ချစ်ကျွမ်းဝင်လျက် အတူတကွ နေထိုင်ကာ ကျက်စားကြကုန်၏။

တောမြေခွေးမိုက် ကုန်းချောတိုက်

မုဆိုးတစ်ယောက်သည် တောသို့လာရာ ချစ်ကျွမ်းဝင်သော ခြင်္သေ့နှင့် နွားတို့ကို မြင်လျှင် မြို့သို့ ရောက်သောအခါ ထိုအကြောင်းကို မင်းကြီးအား လျှောက်ထားလေ၏။ ထိုအခါ ဉာဏ်ပညာ အမြော်အမြင်ရှိသော မင်းကြီးသည် မုဆိုးအား “သုံးယောက်မြောက် အဖော်သည် ဖြစ်လတ်သော် ဘေးဖြစ်လိမ့်မည်၊ သုံးယောက်မြောက် အဖော်ကိုမြင်လျှင် ငါ့ကို လျှောက်ထားလော့” ဟု မှာထားလေ၏။

တစ်နေ့သ၌ မြေခွေးတစ်ကောင်သည် ခြင်္သေ့နှင့် နွားဥသဘတို့ကို ခစားလျက် အဆွေခင်ပွန်းဖွဲ့၍ အတူတကွ ကျစ်စားလေ၏။ မကြာမီပင် ထိုမြေခွေးသည် “ငါကား ခြင်္သေ့သားကို လည်းကောင်း၊ ဥသဘသားကို လည်းကောင်း မစားဖူးလေ၊ သို့အတွက် ခြင်္သေ့နှင့် ဥသဘတို့ကို အချစ်ပျက်အောင် ကုန်းတိုက်ကာ အချင်းချင်း သတ်စေမည်” ဟု ကြံစည်၍ ခြင်္သေ့ထံကပ်ကာ ဥသဘသည် သင့်ကို ဤသို့ ပြော၏။ တစ်ဖန် ဥသဘထံကပ်ပြန်ကာ ခြင်္သေ့သည်သင့်ကို ဤသို့ ပြော၏” ဟု ခြင်္သေ့ ဥသဘတို့ အကြားတွင် ကုန်းတိုက်လေ၏။

ရန်သူထင်မှတ် မိတ်ဆွေသတ်

ခြင်္သေ့နှင့် ဥသဘတို့သည် မြေခွေးစကားကို ယုံကြည်၍ တစ်ဦးှနှင့်တစ်ဦး အချစ်ပျက်ပြီးလျှင် ခိုက်ရန်ဖြစ်လျက် အချင်းချင်းသတ်၍ သေခြင်းသို့ ရောက်ကုန်၏။ ထိုအခါ မြေခွေးသည် နှစ်သက်ရွှင်လန်းစွာ ခြင်္သေ့သားကို တစ်ကြိမ်း၊ ဥသဘသားကို တစ်ကြိမ် တစ်လှည့်စီ စားကာနေ၏။

မုဆိုးလည်း တောသို့ သွားပြန်ရာ ခြင်္သေ့ ဥသဘတို့ အကြားတွင် မြေခွေးကိုမြင်လျှင် မြို့သို့ပြန်၍ မင်းကြီးအား “မြတ်သော မင်းကြီး … ခြင်္သေ့နှင့် ဥသဘအပြင် သုံးယောက်မြောက် အဖော်ကိုမြင်ခဲ့ပါပြီ” ဟု လျှောက်ထားလေ၏။ မင်းကြီးသည် “အချင်းမဆိုး … အဘယ်တိရစ္ဆာန်နည်း” ဟု မေး၏။ “အရှင်မင်းကြီး … မြေခွေး ဖြစ်ပါသည်” ဟု လျှောက်၏။ “မုဆို … ခြင်္သေနှင့် ဥသဘတို့ကို မြေခွေးသည် အချစ်ပျက်အောင် ကုန်းတိုက်၍ သတ်စေလတ္တံ့၊ ယခုအခါ ခြင်္သေ့နှင့် ဥသဘတို့ သေသောအခါ သို့ ရောက်လောက်ပြီ၊ ငါတို့သွား၍ ကြည့်ရှုမည်” ဟု မိန့်ဆိုကာ ခဏချင်းပင် ရထားစီး၍ မုဆိုးကို လမ်းညွှန်စေလျက် ထိုအရပ်သို့ သွားလေ၏။

ခိုက်ရန်အမှု ဆုံးမပြု

မင်းကြီးသည် ခြင်္သေ့နှင့် ဥသဘတို့ သေ၍ ရွှင်လန်းနှစ်သက်စွာ တစ်ကြိမ်စီ စားနေသော မြေခွေးကိုမြင်လျှင် -

“အို - ရထားထိန်း … ဤခြင်္သေ့နှင့် နွားဥသဘတို့အား မိန်းမတို့၌ ဆက်ဆံခြင်းလည်း မရှိကုန်၊ အစာတို့၌ ဆက်ဆံခြင်းလည်း မရှိကုန်၊ ထိုသို့ဖြစ်လျက် အချစ်ကိုဖျက်စီးတတ်သော မြေခွေး၏ အလွန်အကြံကောင်းသည်ကို ရှုကြည့်လော့” –

ယုတ်မာသော မြေခွေးသည် ခြင်္သေ့နှင့် ဥသဘတို့ အကြားတွင် ကုန်းတိုက်လျက် ခြင်္သေ့သားကို လည်းကောင်း၊ နွားဥသဘသားကို လည်းကောင်း စားဘိ၏။ အလွန်ထက်သော သန်လျက်ကဲ့သို့ ကုန်းတိုက်ခြင်းကား အချစ်ကို ဖြတ်တတ်၏။ အချင်း ရထားထိန်း … ခြင်္သေ့နှင့် ဥသဘတို့၏ သေလျက်အိပ်ရခြင်းကို မြင်ပြီမဟုတ်လော၊ အချစ်ကို ဖျက်ဆီးတတ်သော ကုန်းတိုက်သူ၏စကားကို ယုံကြည်သော သူသည်လည်း ဤကဲ့သို့ သေလျက် အိပ်ရ၏၊ အချစ်ကို ဖျက်ဆီးတတ်သော ကုန်းတိုက်သူ၏ စကားကို မယုံကြည်သောသူသည် နတ်၏ စည်းစိမ်ချမ်းသာ ကဲ့သို့ စည်းစိမ်ချမ်းသာကို ရရှိ၏” –

ဟု ရထားထိန်းအား အကျိုးအကြောင်းပြ၍ ဆုံးမကာ ခြင်္သေ့၏ အစွယ်တို့ကို ယူခဲ့စေပြီးလျှင် မိမိနေရာ မြို့တော်သို့ ပြန်လေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်းသည် - ယခုအခါ ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ကုန်းတိုက်စကား၊ သန်လျက်လား၊ မိတ်များပျက်တတ်သည်။

(၂) ကုန်းစကားယုံ၊ လူမိုက်နုံ၊ လုံးစုံပျက်စီးမည်။

(၃) ကုန်းကိုမယုံ၊ ဉာဏ်လောက်လုံ၊ ပြည့်စုံချမ်းသာမည်။

သန္ဓိဘေဒဇာတ် ပြီး၏။