မဟာအဿာရောဟဇာတ်

စတုက္ကနိပါတ် - ၁။ ကာလိင်္ဂဝဂ် -(၃၀၂) မဟာအဿာရောဟဇာတ်။ ။ ကျေးဇူးရှင် ပစ္စန္တရာဇ်ရွာသားအား မင်းဖိဖုရားတို့ကိုယ်တိုင် ခြေဆေးပေးခြင်း စသည်ကို ပြုပြီးနောက် တိုင်းပြည်တစ်ဝက် ခွဲပေးသော “မြင်းစီးကြီး” ခေါ် ဗာရာဏသီမင်း အကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ရှင်အာနန္ဒာကို အကြောင်းပြု၍ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။ ။ [ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုသည် အောက်၌ ပြဆိုအပ်ခဲ့ပြီ။]

တရားနှင့်ညီ မင်းကျင့်သည်

လွန်လေပြီးသောအခါ ဘုရားအလောင်းသည် ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် မင်းဖြစ်လေ၏။ တရားသဖြင့် မင်းပြု၏။ အလှူပေး၏။ သီလဆောက်တည်၏။

ထိုဗာရာဏသီမင်းသည် သူခိုးတို့ ဖျက်ဆီးသော ပစ္စန္တရာဇ်ကို ငြိမ်းစေမည်ဟု စစ်သည်ဗိုလ်ပါ အခြံအရံနှင့်တကွ သွားလေ၏။ စစ်တိုက်၍ ရှုံးလျှင် မြင်းစီးလျက် ရွာတစ်ခုသို့ ဝင်လေ၏။ ရွာသားတို့သည် အကြောင်းကို မသိကြသဖြင့် ကြောက်လန့်ရကား ပြေး၍ အိမ်ထဲသို့ဝင်ကြကုန်၏။ ရွာသားတစ်ယောက်ကား မပြေးဘဲ မင်းအား ခရီးဦးကြိုဆိုပြီးလျှင် “အကျွန်ုပ်တို့မင်းကား ပစ္စန္တရာဇ်သို့သွား၏။ အဆွေသည် အဘယ်သူနည်း၊ မင်းချင်းယောကျ်ားလော” ဟု မေး၏။ မင်းလည်း မင်းချင်းယောကျ်ား ဖြစ်ကြောင်းကို ပြောလေ၏။

အိမ်ရှင်ကျင့်ဝတ် ဧည့်ဝတ်ပြု

ထိုအခါ ရွာသားသည် မင်းကို အိမ်သို့ခေါ်ဆောင်ကာ မိမိအင်းပျဉ်၌ နေစေလျက် မိမိမယားကိုခေါ်၍ ခြေတို့ကို ဆေးစေပြီးလျှင် စွမ်းအားရှိသလောက် ထမင်းအာဟာရကို ကျွေးမွေးပြုစု၍ အတန်ငယ် အပန်းဖြေဦးလော့ - ဟု ဆိုကာ အိပ်ရာကိုခင်းပေး၏။ မင်းလည်း မောပန်းလှသဖြင့် အိပ်လေ၏။

အိမ်ရှင်လည်း မြင်း၏ ကကြိုးတန်ဆာတို့ကိုချွတ်၍ ဟိုဟိုသည်သည်သွားစေလျက် ရေသောက်စေပြီးလျှင် ကျောကို ဆီဖြင့်လူးကာ မြက်တို့ကို ကျွေး၍ထား၏။ မင်းလည်း ဤသို့ အိမ်ရှင် ပြုစုလုပ်ကျွေးခြင်းကို ခံယူလျက် သုံးရက်၊ လေးရက်နေပြီးလျှင် အိမ်ရှင်အား - “အဆွေ ... အကျွန်ုပ်သွားမည်၊ အကျွန်ုပ်ကို ‘မြင်းစီးကြီး’ ဟု ခေါ်ကြသည်။ အကျွန်ုပ်အိမ် မြို့လယ်မှာရှိသည်။ တစ်စုံတစ်ရာ အကြောင်းကိစ္စဖြင့် မြို့သို့လာလျှင် တောင်တံခါးတွင် မေးပါ” ဟု မှာထားပြီးလျှင် “အဆွေ ... ဤနေရာမှ ပြန်ရစ်ေ်တာ့” ဟု ပြောဆို၍ သွားလေ၏။ မြို့၏အပ၌ သစ်ခက်တပ်တည်၍ နေသော စစ်သည်ဗိုလ်ပါအပေါင်းလည်း မင်းကြီးလာသည်ကို မြင်လျှင် ခြံရံကုန်၏။

မင်းကြီးသည် မြို့တွင်းသို့ဝင်လတ်သော် တံခါးကြားတွင် တံခါးစောင့်ကိုခေါ်၍ တခြားသူများကို ဖဲစေပြီးလျှင် “အမောင် ... ပစ္စန္တရာဇ်သားတစ်ယောက်လာ၍ ငါ့ကိုတွေ့လိုသည် မြင်းစီးကြီးအိမ်ကို ပြပါဆိုလျှင် ကိုင်တိုင်လိုက်၍ ငါ့ထံပို့လေ၊ သင့်အား ဆုတောင်ငွေတစ်ထောင် ပေးမည်” ဟု မှာထားကာ နန်းတော်သို့ဝင်လေ၏။

အခွန်ငြိမ်းအောင် သူရွက်အောင်

ထိုပစ္စန္တရာဇ်သားသည် မြို့သို့မလာသည်ရှိသော် ထိုသူနေသောရွာကို အခွန်တောင်းစေ၏။ ပစ္စန္တရာဇ်သားသည် တစ်ကြိမ်တောင်းစေကာမျှဖြင့် မလာသေး၊ နောက်နှစ်ကြိမ်၊ သုံးကြိမ်တိုင်အောင် တောင်းစေပြန်၏။ သုံးကြိမ်တောင်းသော်လည်းမလာ၊ ထိုအခါ ရွာသားတို့ စည်းဝေးကုန်၍ ထိုယောကျ်ားကို “အရှင် ... အရှင့်အဆွေ မြင်းစီးကြီး လာသောအခါမှစ၍ အခွန်တော်ဖြင့် နှိပ်လှ၏တကား၊ အကျွန်ုပ်တို့မှာ ခေါင်းကိုပင် မထောင်ဝံ့ကြကုန်၊ “အရှင် ... သွားပါ၊ အဆွေမြင်းစီးကြီးကို ပြောဆို၍ အခွန်တော် လွတ်ငြိမ်းအောင် ဆောင်ရွက်ပါ” ဟု တိုက်တွန်းကြကုန်၏။

ထိုယောကျာ်းသည် ရွာသားတို့အား “ကောင်းပြီ၊ အကျွန်ုပ်သွားပါမည်၊ လက်ချည်းသွား၍ မကောင်းပါ၊ အဆွေမှာ သားငယ်နှစ်ယောက်လည်းရှိ၏” သို့အတွက် အဆွေ၊ အဆွေမယား၊ သားနှစ်ယောက်တို့အား ဝတ်စုံတစ်စုံစီ စီမံစေပြီးလျှင် ဝတ်စုံတို့နှင့်တကွ အိမ်တွင် ကြော်သော မုန့်တို့ကို ယူဆောင်၍ မြို့သို့သွားလေ၏။

အဘယ်မှာနည်း မြင်းစီးကြီး

တောင်တံခါးသို့ရောက်လျှင် တံခါးစောင့်အား “အဆွေ ... မြင်စီးကြီးကို တွေ့လိုပါသည်၊ မြင်စီးကြီးအိမ် ဘယ်မှာနည်း၊ ကျေးဇူးပြု၍ပြပါ” ဟု ပြောလေ၏။ ထိုအခါ တံခါးစောင့်သည် ပစ္စန္တရာဇ်သားအား “အဆွေ ... လာပါ၊ အကျွန်ုပ် လိုက်ပြမည်” ဆိုကာ လက်ကိုဆွဲ၍သွားရာ မင်းကြီးအိမ်တံခါးသို့ရောက်လျှင် ပစ္စန္တရာဇ်သားတစ်ယောက် လာကြောင်း မင်းကြီးအား လျှောက်ထားစေ၍ အခွင့်ရလျှင် ပစ္စန္တရာဇ်သားကို မင်းကြီးရှေ့တော်အရောက်ပို့လေ၏။

ကျေးဇူးတုံ့လည် ပြန်ဆပ်သည်

မင်းကြီးလည်း ခရီးဦးကြိုဆိုကာ ကျန်းမာကြောင်း မေးမြန်းနှုတ်ဆက်၍ ခေါ်ငင်ကာ မြတ်သောရာဇပလ္လင်၌ နေစေပြီးလျှင် မိဖုရားကြီးကိုခေါ်၍ ပစ္စန္တရာဇ်သား၏ ခြေတို့ကို ဆေးစေရာ ကိုယ်တိုင် ရွှေကရားဖြင့် ရေလောင်း၍ပေး၏။ ခြေတို့ကို နံ့သာဆီဖြင့် လိမ်းကျံစေ၏။ မင်းကြီးသည် “အဆွေ ... ခဲဖွယ် တစ်စုံတစ်ရာ ပါသလော” ဟု မေးပြန်ရာ ပစ္စန္တရာဇ်သားသည် ပါသောမုန့်တို့ကို မင်းကြီးအား ဆက်သ၏။ မင်းကြီးလည်း ပစ္စန္တရာဇ်သားကို ချီးမြှောက်လိုသဖြင့် ရွှေခွက်ဖြင့် ခံယူပြီးလျှင် မိဖုရားနှင့် အမတ်တို့ကို စားစေ၏။ မိမိလည်း သုံးဆောင်တော်မူ၏။ နောက်ထပ်ပါသော ဝတ်စုံတို့ကို ဆက်သပြန်၏။ ထိုအခါ ဝတ်စုံတို့ကို ဆင်မြန်းတော်မူ၏။ မိဖုရားကြီးကိုလည်း ဆင်မြန်းစေ၏။ ပစ္စန္တရာဇ်သားအား မင်းကြီးအား ထိုက်သောဘောဇဉ်ကို သုံးဆောင်စေ၏။

နောက်တစ်ဖန် အမတ်တစ်ယောက်ကိုခေါ်၍ ဤ ပစ္စန္တရာဇ်သားအား ငါ့ကို ပြုပြင်ပေးသောနည်းအတိုင်း မုတ်ဆိတ်ဆံပင်ကိုပြုပြင်၍ နံ့သာရေချိုးပြီးလျှင် တစ်သိန်းထိုက်သော ကာသိကတိုင်းဖြစ် အဝတ်ကိုဝတ်ကာ မင်းမြှောက်တန်ဆာတို့ကိုဆင်ပြီးလျှင် ငါ့ထံသို့ယူခဲ့ရမည်ဟု အမိန့်ပေးလေ၏။ အမတ်လည်း အမိန့်တော်အတိုင်း စီးမံပြီးလျှင် ဆောင်ယူလာရ၏။ မင်းကြီးလည်း တစ်ပြည်လုံးသိအောင် စည်လည်စေပြီးလျှင် ထီးဖြူအလယ်၌ မျဉ်းသားစေ၍ တစ်ဝက်သော မင်းအဖြစ်ကို ပေးတော်မူ၏။ ထိုအခါမှစ၍ နှစ်ပါးသော မင်းတို့သည် အတူတကွ စားသောက်နေထိုင်ကုန်၏။ မြဲမြံစွာ ချစ်ကျွမ်းဝင်ကြကုန်၏။ တစ်စုံတစ်ယောက်မျှ မဖျက်ဆီးနိုင်၊ သားမယားတို့ကို မြို့သို့ခေါ်ကာ အိမ်ဆောက်ပေးစေ၏။ အညီအညွတ် ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ မင်းပြုကြကုန်၏။

ထိုအခါ အမတ်တို့သည် မင်းကြီးကြပ် အမျက်ထွက်ကုန်သည်ဖြစ်၍ သားတော်ထံ ကပ်ပြီးလျှင် “အရှင်မင်းသား .... မင်းကြီးသည် ပစ္စန္တရာဇ်မှလာသော သူကြွယ်တစ်ယောက်အား ထီးနန်းစည်းစိမ်ကို တစ်ဝက်ခွဲပေးကာ အတူတကွ စားသောက်နေထိုင်တော်မူ၏။ မင်းကြီးပြုသော အမှုကို အကျွန်ုပ်တို့ မသိပါကုန်၊ အဘယ်သို့ပြုသနည်း၊ အကျွန်ုပ်တို့ကို ရှက်စက်ကုန်သလော၊ မင်းကြီးအား လျှောက်ထားပေးပါ”ဟု တိုင်တန်းကြကုန်၏။

ပေးသင့်၊ မသင့် နှိုင်းချိန်ချင့်

မင်းသားလည်း အမတ်တို့စကားကို ကြားလျှင် မင်းကြီးထံကပ်၍ ခမည်းတော်မင်းကြီးအး အမတ်တို့ ပြောသောစကားကို လျှောက်ထားကာ မသင့်လျော်ကြောင်း ဤသို့မပြုပါလင့်ဟု လျှောက်ထားလေ၏။ ထိုအခါ မင်းကြီးသည် “အမောင် ... ငါစစ်ရှုံး၍ သုံးလေးရက် အဘယ်မှာနေသနည်း တခြားသူများကိုလည်း ထိုအကြောင်း မေးမြန်းပါလော” ဟု ပြော၏။ “ခမည်းတော် ... သိလည်းမသိပါ၊ မေးလည်း မမေးပါ” ဟု လျှောက်လေလျှင် “ငါ ထိုယောကျ်ား၏အိမ်မှာနေ၍ အသက်ချမ်းသာသဖြင့် လာ၍ မင်းပြုရ၏။ ဤသို့ ကျေးဇူးပြုသောသူအား ငါအဘယ်ကြောင့် စည်းစိမ်ကို မပေးဘဲ နေနိုင်အံ့နည်း” ဟု အကြောင်းစုံ ပြောကြားပြီးလျှင် မင်းသားအား -

“အမောင် .... ပေးသင့်သူတို့ကို မပေးဘဲ မပေးသင့်တို့ကို ပေးသူတို့အား ဘေးရန်ဖြစ်လတ်သော် ပျက်စီးတတ်၏။ အဆွေခင်ပွန်းကို မရလေ။

အမောင်... ပေးသင့်သူကိုပေး၍ မပေးသင့်သူတို့ကို မပေးသောသူတို့အား ဘေးရန်ဖြစ်လတ်သော် မပျက်စီးချေ၊ အဆွေခင်ပွန်းကို ရလေ၏။

မသူတော်တို့ အကျင့်ရှိ၍ ကောက်ကျစ်စဉ်းလဲသူတို့၌ ပြုအပ်သော ကျေးဇူးသည် ပျက်စီး၏။ မွန်မြတ် ဖြောင့်မှန်သော အကျင့်ရှိသူတို့၌ ပြုအပ်သော ကျေးဇူးသည် အနည်းငယ်ဖြစ်သော်လည်း အကျိုးများ၏။

လောက၌ ရှေးဦးစွာပြုနိုင်ခဲသော ကျေးဇူးကိုပြုသောသူသည် နောက်ကာလ၌ တစ်ဖန်ကျေးဇူးပြုသည်လည်း ဖြစ်စေ၊ မပြုသည်လည်းဖြစ်စေ စင်စစ် ပူဇော်အထူးကိုခံထိုက်၏”

ဟု ပြောဆိုဆုံးမတော်မူ၏။ မင်းကြီးစကားကို ကြားလျှင် မင်းသားတို့သည် လည်းကောင်း၊ အမတ်တို့သည် လည်းကောင်း တစ်စုံတစ်ရာသောစကားကိုမျှ မဆိုဝံ့ကြကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ပစ္စန္တရာဇ်သားသည် - ယခုအခါ အာနန္ဒာ။

ဗာရာဏသီမင်းသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ပေးသင့်မပေး၊ မသင့်ပေး၊ ဘေးကြုံမဲ့မိတ်ဆွေ။

(၂) မသင့်မပေး၊ သင့်သူပေး၊ ဘေးကြုံရမိတ်ဆွေ။

(၃) မသူတော်အား၊ ကျေးဇူးကား၊ ဆုံးပါးပျက်စီးလေ။

(၄) သူတော်တို့အား၊ ကျေးဇူးကား၊ ကျိုးများကြီးကျယ်လေ။

မဟာအဿာရောဟဇာတ် ပြီး၏။