ဒုဒ္ဒုဘဇာတ်

စတုက္ကနိပါတ် - ၃။ ကုဋိဒူသကဝဂ် -(၃၂၂) ဒုဒ္ဒုဘဇာတ်။ ။ ထန်းရွက်ပေါ် ဥသျှစ်သီး ကြွေကျရာ မြေပြိုပြီဟု ထင်၍ ပြေးသော ယုန်ငယ်နောက်သို့ တောတိရစ္ဆာန်အားလုံး အဆင်အခြင်မဲ့ကာ လိုက်ပြေးကြခြင်း အကြောင်း။

တိတ္ထိကျင့်နည်း အချည်းနှီး

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် သာသနာတော်မှအပဖြစ်ကုန်သော တိတ္ထိတို့သည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်အနီးဝယ် ခင်းထားအပ်သော အခင်းတို့၌ အိပ်ကြကုန်၏။ ပဉ္စာတပ အကျင့်ကို ကျင့်ကြကုန်၏။ အထူးထူး အပြားပြားရှိသော မိစ္ဆာအကျင့်ကို ကျင့်ကြကုန်၏။

ထိုအခါ ရဟန်းတို့သည် မိစ္ဆာအကျင့်ကို ကျင့်ကုန်သော တိတ္ထိတို့ကိုမြင်လျှင် မြတ်စွာဘုရားအား လျှောက်ကြကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် “ရဟန်းတို့ ... တိတ္ထိတို့ ကျင့်အပ်သော အကျင့်၌ အနှစ်သာရ မရှိ၊ အကျိုးစီးပွား မရှိ၊ ဆင်ခြင်သည်ရှိသော် မစင်စွန့်ရာအရပ်သို့သွားသော လမ်းခရီးနှင့် တူ၏၊ ယုန်ငယ်၏ ဒုဒ္ဒုဘအသံနှင့် တူ၏” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသနည်း။

မြေပြိုလိမ့်ငြား ယုန်ကြံမှား

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ခြင်္သေ့မျိုး၌ ဖြစ်၍ အရွယ်သို့ရောက်လတ်သော် တောတစ်ခု၌ နေလေ၏။

ထိုအခါ အနောက်သမုဒ္ဒရာအနီးဝယ် ဥသျှစ်ပင်နှင့်ရောထွေး၍ ပေါက်နေသော ထန်းတောသည် ရှိလေ၏။ ယုန်ငယ်တစ်ကောင်သည် ဥသျှစ်ပင်အနီး ထန်းပင်ငယ်တစ်ခု၏ အရွက်အောက်တွင် နေ၏။ ထိုယုန်ငယ်သည် တစ်နေ့လုံး အစာရှာပြီးလျှင် မိမိနေရာ ထန်းရွက်အောက်တွင် ဝပ်၍နေကာ ဤမြေကြီးသည် အကယ်၍ ပြိုသွားပါမူ အဘယ်သို့ သွားရအံ့နည်းဟု ကြံစည်လေ၏။

ဒတ်ဒတ်သံကို မြေပြိုဆို

ထိုယုန်ငယ် ကြံစည်ခိုက်တွင် ဥသျှစ်သီးတစ်လုံးသည် ထန်းရွက်ပေါ်၌ ကျသဖြင့် “ဒတ်ဒတ်” ဟု မြည်လေ၏။ ထိုယုန်ငယ်သည် ဒတ်ဒတ်သံကိုကြားလျှင် ဤမြေကြီးသည် အမှန်ပြိုခဲ့ပြီဟု ခုန်၍ သေဘေးမှ ကြောက်သဖြင့် နောက်သို့ပင် လှည့်၍မကြည့်ဝံ့တော့ဘဲ တအားပြေးလေ၏။ အခြားယုန် မြင်၍မေးရော နောက်သို့ ပြန်မကြည့်တော့ဘဲ ဤနေရာ၌ မြေကြီး ပြိုခဲ့ပြီဆို၍ ပြေး၏။ ထိုယုန်ငယ်လည်း မစဉ်းစားဘဲ ထိုယုန်နောက်မှ လိုက်၍ပြေးလေ၏။ ထိုယုန်တို့ကို မြင်ပြန်လျှင် အခြားယုန်တို့လည်း ပြေးကြကုန်၏။ ဤသို့သောနည်းဖြင့် ယုန်တစ်သိန်းမျှ အစုလိုက် ပြေးကြကုန်၏။

ဆင့်ဆင့်မေးကာ ပြေးကြရာ

ယုန်တို့ကို သမင်တို့မြင်၍ မေးရော မြေပြိုသည်ဟု သတင်းရသဖြင့် ပြေးကြပြန်ကုန်၏။ ထိုနောက် အဆင့်ဆင့်မြင်၍ အဆင့်ဆင့်ပြောကာ ဝက်တို့သည် လည်းကောင်း၊ စိုင်တို့သည်လည်းကောင်း၊ ကျွဲတို့သည် လည်းကောင်း၊ နွားနောက်တို့သည် လည်းကောင်း၊ ကြံ့တို့သည်လည်းကောင်း၊ ကျားတို့သည် လည်းကောင်း၊ ခြင်္သေ့တို့သည် လည်းကောင်း၊ ဆင်တို့သည် လည်းကောင်း ပြေးကြကုန်၏။ ဤနည်းဖြင့် တစ်ယူဇနာမျှ အကျယ်အဝန်းရှိသော တိရစ္ဆာန်တို့သည် ပြေးကြကုန်၏။

ထိုအခါ ခြင်္သေ့မင်းသည် တိရစ္ဆာန်အပေါင်းတို့ ပြေးကြသည်ကိုမြင်၍ မေးလတ်သော် မြေပြိုသည်ဟု ကြားလျှင် မြေပြိုခြင်း မည်သည်ကား တစ်ရံတစ်ခါမှ မဖြစ်စဖူး၊ စင်စစ် ထိုသတ္တဝါတို့သည် တစ်စုံတစ်ခုသော အသံကို မကောင်းသဖြင့် ကြားကြသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ငါသည် လုံ့လမပြုခဲ့သော် အလုံးစုံသော သတ္တဝါတို့သည် ပျက်စီးကြကုန်လတ္တံ့၊ ထိုသတ္တဝါတို့အား အသက်ကိုပေးမည်ဟု ပြေးသွား၍ ခြင်္သေ့၏ အဟုန်ဖြင့် တောင်ခြေက်ရင်းသို့ ပြေးသွား၍ သုံးကြိမ်ဟောက်လေ၏။ ပြေးနေသော သတ္တဝါတို့သည် ခြသေ့င်္မှ ကြောက်သဖြင့် နောက်သို့ပြန်လည်ကာ တစ်စုတစ်ဝေးတည်း တည်နေကြကုန်၏။

ယုန်ကိုစစ်ဆေး ခြင်္သေ့ပေး

ခြင်္သေ့မင်းသည် လာလတ်၍ သတ္တဝါတို့ အတွင်းသို့ ဝင်ပြီးလျှင် “အချင်းတို့ ... အဘယ်ကြောင့် ပြေးသနည်း” ဟု မေး၏။ “အရှင် ...မြေပြိုပါသည်” ဟု ပြော၏။ “အချင်းတို့ ... မြေပြိုသည်ကို အဘယ်သူ မြင်ခဲ့သနည်း” ဟု မေးပြန်ရာ ဆင်တို့ သိကုန်၏၊ ခြင်္သေ့တို့ သိကုန်၏ စသည် တစ်ဦးကို တစ်ဦး လွှဲချ၍နေကြရာ နောက်ဆုံးတွင် ရှေးဦးစွာပြေးသော ယုန်ငယ်ကို ဤယုန်ငယ် သိသည်ဟု ပြောကြကုန်၏။ ထိုအခါ ခြင်္သေ့မင်းသည် “အချင်း ... မြေပြိုသည်ဟူရာ ဟုတ်မှန်သလော” ဟု မေး၏။ “အရှင် .... ဟုတ်မှန်ပါသည်၊ အကျွနု်မြင်ခဲ့ပါသည်” ဟု ပြောလေ၏။ “အချင်း ... ဘယ်အရပ်နေ၍ မြင်သနည်း” ဟု မေးလေ၏။ “အရှင် ... အကျွန်ုပ်သည် အနောက်သမုဒ္ဒရာအနီး ဥသျှစ်ပင်နှင့် ရောထွေး၍ ပေါက်နေသော ထန်းတောဝယ် ထန်းပင်ငယ် တစ်ခု၏ အရွက်အောက်တွင်နေခဲ့ရာ ဤမြေကြီးသည် ပြိုခဲ့သော် အဘယ်သို့ သွားရအံ့နည်းဟု ကြံစည်၍နေခိုက် မြေပြိုသံကိုကြား၍ ပြေးပါသည်” ဟု အကြောင်းစုံကိုပြန်၍ ပြောလေ၏။

ဥသျှစ်ကြွေသံ မြေပြိုဟန်

ယုန်ငယ်၏စကားကို ကြားလျှင် ခြင်္သေ့သည် စင်စစ်သဖြင့် ထန်းရွက်ပေါ်သို့ ဥသျှစ်သီး ကြွေကျသဖြင့် “ဒတ်ဒတ်” မြည်သံကို ကြားလတ္တံ့၊ ထိုအခါ မြေပြိုသည် ဟူသော အမှတ်ဖြင့် ပြေးသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ အဟုတ်အမှန်အားဖြင့် ထိုအကြောင်းကို သိအောင်ပြုမည်ဟု ကြံစည်လျက် ယုန်ငယ်ကို သက်သာရာကို ရစေ၍ “အချင်းတို့ ... ငါသည် ဤယုန်ငယ်ကို ယူ၍ ၎င်းမြင်ရာအရပ်၌ မြေပြိုသည် မပြိုသည်ကို သိရအောင် ငါကိုယ်တိုင်သွား၍ စုံစမ်းမည်၊ သင်တို့ ငါလာသည့်တိုင်အောင် စောင့်ရစ်ကြလော့” ဟု မှာထားကာ ယုန်ငယ်ကို ကျော်ပေါ်တွင်တင်၍ ခြင်္သေ့၏အဟုန်ဖြင့် ပြေးသွားရာ ထိုအရပ်သို့ရောက်လျှင် ယုန်ငယ်ကိုချ၍ “အချင်း - ယုန်ငယ် ... လာလော့၊ သင် မြင်ရာအရပ်ကို ပြလော့” ဟု ပြော၏။ “အရှင် မပြဝံ့ပါ” ဟု ပြော၏။ “အချင်း ... မကြောက်လင့်၊ ပြသာပြပါ” ဟု ပြောလတ်သော် ယုန်ငယ်သည် ဥသျှစ်ပင်ရင်းသို့ မကပ်ဝံ့ရကား အဝေးမှရပ်ကာ-

“အရှင် ... အရှင်မှာ ကောင်းခြင်းမင်္ဂလာ ဖြစ်ပါစေ၊ ထိုအရပ်ကား အကျွန်ုပ်နေသောအရပ် ဖြစ်ပါ၏၊ ထိုအရပ်၌ ‘ဒတ်ဒတ်’ ဟု မြည်ပါ၏၊ မြည်ခြင်းအကြောင်းကိုကား အကျွန်ုပ်မသိပါ” –

ဟု ခြင်္သေ့မင်းအား မိမိနေရာကို ပြောဆို ညွှန်ပြလေ၏။

ခြင်္သေ့ကယ်မ ချမ်းသာရ

ခြင်္သေ့မင်းလည်း ယုန်ငယ်၏ စကားကိုကြားလျှင် ဥသျှစ်ပင်ရင်းသို့သွား၍ ထန်းပင်အောင် ယုန်ငယ်အိပ်ရာ အရပ်ကို လည်းကောင်း၊ ထန်းရွက်ပေါ်သို့ ကြွေကျသော ဥသျှစ်သီးကို လည်းကောင်း မြင်လျှင် မြေမပြိုကြောင်းကို အဟုတ်အမှန်အားဖြင့် သိခဲ့ပြီးလျှင် တစ်ဖန် ယုန်ငယ်ကို ကျော်ပေါ်သို့ တင်ကာ ခြင်္သေ့မင်း၏ အဟုန်ဖြင့် လျင်မြန်စွာ ပြေးသွား၍ သတ္တဝါအပေါင်းအထံသို့ရောက်လျှင် အလုံးစုံသော အကြောင်းကို ပြောကြားကာ အသင်တို့ မကြောက်ကြကုန်လင့်ဟု ပြောဆို ဆုံးမ၍ သားအပေါင်းတို့ကို သက်သာရာ ရစေကုန်လျက် လွှတ်လိုက်၏။ ထိုအခါက ခြင်္သေ့မင်း မရှိပါမူ သတ္တဝါအပေါင်းတို့ သမုဒ္ဒရာသို့ဝင်ကာ ပျက်စီးကြကုန်လတ္တံ့၊ အလုံးစုံသော သားတို့သည် ခြင်္သေ့မင်းကို မှီ၍သာ အသက်ချမ်းသာရာ ရကြကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ခြင်္သေ့မင်းသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) အဆင်ခြင်ဘဲ၊ အရမ်းစွဲ၊ မရဲ, မကြောက်ရာ။

(၂) ရဲမှု, ကြောက်မှု၊ ဤနှစ်ခု၊ ထောက်မှုဉာဏ်ဖြင့်သာ။

(၃) ဒတ်ဒတ်မြည်သံ၊ မြေပြိုဟန်၊ ကြောက်လွန်ယုန်ပမာ။

ဒုဒ္ဒုဘဇာတ် ပြီး၏။