တိန္ဒုကဇာတ်

ဒုကနိပါတ် - ၃။ ကလျာဏဝဂ် -၁၇၇ - တိန္ဒုကဇာတ်။ ။ ရွာကိုမီးရှို့၍ တည်ပင်ပေါ်မှ မျောက်အပေါင်းကို သေဘေးမှ လွတ်မြောက်အောင် ကြံဆောင်သော သေနကမျောက် အကြောင်း။

ဘုရားကျေးဇူး ရဟန်းကျူး

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် တရားသဘင်ဝယ် ရဟန်းတို့သည် မြတ်စွာဘုရား ပညာတော်၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ချီးကျူး ပြောဆိုနေကြစဉ် မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ ထိုအကြောင်းကို သိတော်မူလျှင် “ရဟန်းတို့ ... ယခု အခါ၌သာလျှင် ငါဘုရားသည် ပညာရှိသည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ပညာရှိခဲ့ဖူးပြီ အကြောင်း၌ လိမ္မာခဲ့ဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

တည်သီးမှီစား ရွာသူများ

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် မျောက်မင်းဖြစ်၍ မျောက်ရှစ်သောင်း ခြံရံကာ ဟိမဝန္တာအရပ်၌ နေလေ၏။

ထိုမျောက်တို့နေရာအနီးဝယ် တစ်ခုသော ပစ္စန္တရာဇ်ရွာသည် ရံခါလူနေ၍ ရံခါပျက်စီး၏။ ထိုရွာ၏ အလယ်၌ကား တည်ပင်ကြီးတစ်ပင် ရှိလေ၏။ ပင်စည်ကိုင်းခက်နှင့် ပြည့်စုံ၏။ ချိုမြိန်ကောင်းမြတ်သော အသီးနှင့် ပြည့်စုံ၏။ မျောက်တို့သည် ရွာပျက်သောအခါလာ၍ တည်သီးကို စားလေ့ရှိကြ၏။

တည်သီးသီးသောအအချိန်တစ်ခုဝယ် ထိုရွာတွင် လူတို့သည် လာ၍နေကြပြန်၏။ မြဲမြံလုံခြုံစွာ စည်း၊ စောင်ရန်းကာလျက် တံခါးတကပ်ထားကြကုန်၏။ တည်ပင်ကြီးလည်း အလွန်သီးသဖြင့် အကိုင်းအခက်တို့သည် လေးလံကိုင်းညွှတ်ကုန်၏။

လူတို့နေရွာ စုံစမ်းရာ

ထိုအခါ မျောက်တို့သည် ငါတို့ကား ရှေးအခါ၌လည်း ဤမည်သော ရွာလယ်ရှိ တည်ပင်ကြီးမှ ချိုမြိန်ကောင်းမြတ်သော အသီးတို့ကို စားကြရကုန်၏။ ယခုအခါ ထိုတည်ပင်ကြီးသည် အသီးသီလေသလော၊ မသီးလေသလော၊ ထိုရွာ၌လည်း လူများနေလေသလော၊ မနေလေသလောဟု အကြောင်းကို စုံစမ်းရန် မျောက်တစ်ကောင်ကို လွှတ်လိုက်၏။ ထိုမျောက်လည်း သွား၍စုံစမ်းရာ တည်ပင်ကြီး အသီးသီးသည်ကို လည်းကောင်း၊ ရွာ၌ လူများနေသည်ကို လည်းကောင်း သိရလျှင် ပြန်ခဲ့၍ မျောက်တို့ကို ပြောကြားလေ၏။

ညချမ်းချိန်ခါ မျောက်တွေလာ

မျောက်တို့သည် တည်ပင် အသီးသီးကိုသိလျှင် စားလိုကြသဖြင့် မျောက်မင်းထံ ပြောကြားကြကုန်၏။ မျောက်မင်းသည် မျောက်တို့အား “အမောင်တို့ ... ရွာ၌လူနေသလော” ဟု မေး၏။ “အရှင် ... နေပါသည်” ဟု ပြော၏။ “အမောင်တို့ ... လူနေလျှင် မသွားကြလင့်၊ လူတို့ကား ပရိယာယ် မာယာများကုန်၏” ဟု ပြောလေ၏။ “အရှင် ... လူတို့အိပ်ချိန် သန်းခေါင်ယံတွင် သွားကြမည်” ဟု ပြောကြားကာ မျောက်များစွာတို့သည် မျောက်မင်းကို သွားရန် ဝန်ခံစေလျက် ဟိမဝန္တာမှ သက်ဆင်းကာ ရွာအနီးရှိ ကျောက်ဖျာကြီးတစ်ခုဝယ် လူတို့အိပ်ချိန်ကို ငံ့ဆိုင်းလျက် အိပ်ကြကုန်၏။

လူတို့အိပ်ချိန် ရွာတွင်းသို့ဝင်ကာ တည်ပင်ကြီးသို့တက်၍ တည်သီးတို့ကို စားကြကုန်၏။ လူတို့သည် မျောက်တို့လာမှန်းသိလျှင် လေး၊ မြားတောင့် စသည်တို့ကို ကိုင်စွဲလျက် မိုးလင်းသောအခါ မျောက်တို့ကို ဖမ်းရန် တည်ပင်ကြီးကို ဝန်းရံကာ အသင့်စောင့်နေကြကုန်၏။

လူတို့ဝိုင်းထား မျောက်အများ

မျောက်တို့သည် လူတို့ကိုမြင်လျှင် သေဘေးမှ ကြောက်ကုန်ရကား မျောက်မင်းမှတစ်ပါး ကိုးကွယ်ရာ မမြင်၍ မျောက်မင်းထံသွားသွာ -

“အရှင်း မျောက်မင်း ... လူတို့သည် လေး၊ မြားတောင့်၊ သန်လျက် စသည်တို့ကို ကိုင်စွဲကုန်လျက် အရပ်လေးမျက်နှာမှ ကျွန်ုပ်တို့ကို ဝန်းရံထားကြကုန်ပါပြီ၊ ဘယ်အကြောင်းဖြင့် လွတ်မြောက်ပါအံ့နည်း” ဟု ပြောကြားကြကုန်၏။ မျောက်မင်းလည်း မျောက်တို့ စကားကို ကြားလျှင် -

“အမောင်တို့ ... မကြောက်ကြကုန်လင့် လူတို့မှာ ကိစ္စများကုန်၏။ ယခုလည်း မဇ္ဈိမယံသာ ရှိသေး၏။ ငါတို့ကို ဝန်းရံနေသောလူတို့အား တခြား တစ်စုံ တစ်ရာကိစ္စ ဖြစ်လာမည်လည်း မသိ၊ တည်းသီတွေ အလွန်များလှ၏။ အလိုရှိသလောက်သာစားကြကုန်” ဟု မျောက်တို့အား အားပေးစကား ပြောကြားကာ သက်သာရာ ရစေ၏။

ဘေးရန်စောင့်ရှောက် သေနကမျောက်

ထိုနောက် မျောက်အလုံးစုံကို စုရုံးစေသည်ရှိသော် မျောက်မင်း၏ တူဖြစ်သော သေနကမျောက် မပါလာသည်ကို သိလေလျှင် “အမောင်တို့... မကြောက်ကြလင့် ယခုအခါ သေနကမျောက်သည် သင်တို့အသက် ချမ်းသာအောင် ပြုလုပ်လိမ့်မည်” ဟု ပြောဆိုဆုံးမလေ၏။

သေနကမျောက်လည်း မျောက်တို့သွားသည်ရှိသော် အိပ်ပျော်ကျန်ရစ်၍ နိုးသောအခါ တစ်ကောင်မျှ မမြင်သဖြင့် မျောက်တို့သွားရာသို့ လိုက်လေသော် လူတို့ကိုမြင်လျှင် မျောက်အပေါင်းမှာ မုချဘေးဖြစ်တော့မည်ဟု သိသဖြင့် ရွာစွန်ရှိ မီးဖိုး၍ ဗိုင်းငင့်နေသော မိ်န်းမအိုထံသွားပြီးလျှင် မီးတစ်စကိုယူကာ လေထက်မှရပ်လျက် ရွာကိုမီးရှို့လေ၏။

လူတို့သည် မီးလောင်သည်ကိုမြင်လျှင် မျောက်တို့ကို စွန့်လွှတ်ကာ မီးသတ်ရန် ပြေးသွားကြကုန်၏။ မျောက်တို့သည် လူတို့ပြေးကြသောအခါ သေနကမျောက် စားရန် တည်းသီးတစ်လုံးစီယူလျက် ပြေးကြကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ သေနကမျောက်သည် - ယခုအခါ သာကီဝင်မျိုး မဟာနာမ်။

မျောက်အပေါင်းသည် - ဘုရားပရိသတ်။

မျောက်မင်းသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) အသိအလိမ္မာ၊ ဉာဏ်ပညာ၊ ရတနာအပြတ်ပေ။

(၂) ရွာမီးရှို့လတ်၊ မျောက်အတတ်၊ ဘေးလွတ်မျောက်မျိုးတွေ။

တိန္ဒုကဇာတ် ပြီး၏။