ဂရုဓမ္မဇာတ်

တိကနိပါတ် - ၃။ ဥဒပါနဝဂ် -(၂၇၆ ) - ဂရုဓမ္မဇာတ်။ ။ ဣန္ဒပတ္ထနဂိုရ်ပြည် ဓနဉ္စယကောရဗျမင်း အမှူးရှိသော ဆယ်ဦးသော ပုဂ္ဂိုလ်တို့၏ ဂရုဓမ္မသီလကို တောင်းစေ၍ ကလိင်္ဂမင်းကိုယ်တိုင် ဆောက်တည်ရာ သီလတန်ခိုးကြောင့် မိုးကောင်းစွာ ရွာခြင်းအကြောင်း

ခဲပစ်အတတ် တစ်ဖက်ကမ်းခပ်

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် သာဝတ္ထိပြည်၌ နေသော အဆွေခင်ပွန်းတို့သည် သာသနာတော်၌ ရဟန်းပြုကြကုန်ပြီးလျှင် များသောအားဖြင့် တပေါင်းတည်းသာ သွားလေ့ရှိကြကုန်၏။

ထိုရဟန်းတို့သည် တစ်နေ့သ၌ အစိရဝတီမြစ်သို့ သွားကြ၍ ရေချိုးပြီးလျှင် သဲသောင်ပြင်၌ နေပူခံကုန်လျက် စကားပြောဆို၍ နေကြကုန်၏။ ထိုအခါ ဟင်္သာနှစ်ကောင်တို့သည် ကောင်းကင်သို့ ပျံသွားကြကုန်၏။ ထိုအခါ ရဟန်းငယ်တစ်ပါးသည် ကျောက်စရဲခဲကိုကောက်၍ ဟင်္သာငယ်တစ်ကောက်၏။ မျက်စိကိုပစ်မည်ဟု ပြောဆို၏။ ရဟန်းငယ်တစ်ပါးသည် မပစ်နိုင်ဟု ပြောဆိုပြန်၏။ ခဲတစ်လုံးတည်းဖြင့် ဤဘက်မျက်စိသာမဟုတ်၊ ဟိုဘက်မျက်စိပါ ပစ်နိုင်သည်ဟု - ပြောဆိုပြန်၏။ ဟိုဘက်မျက်စိကိုလည်း မပစ်နိုင်ဟု - ပြောဆိုပြန်၏။

ခဲပစ်အစွမ်း မျက်စိကန်း

ထိုအခါ ကျောက်စရစ်ခဲ ကောက်ထားသော ရဟန်းငယ်သည် တခြားရဟန်းငယ်အား ရှုကြည့်လော့ဟု - ဆိုပြီးလျှင် ဟင်္သာတို့နောက်မှ ကျောက်စရစ်ခဲဖြင့် ပစ်လေ၏။ ဟင်္သာငယ်တစ်ကောင်သည် ကျောက်စရစ်ခဲသံ ကြားလျှင် နောက်သို့လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ နောက်ထပ် ကျောက်စရစ်ခဲတစ်လုံးဖြင့် ပစ်ပြန်လေ၏။ ကျောက်စရစ်ခဲသည် ဟိုဘက်မျက်စိမှ ဤဘက်မျက်စိသို့ ဖောက်၍သွားလေ၏။ ဟင်္သာငယ်လည်း မြည်လျက် ရဟန်းတို့ခြေက်ရင်း၌ ကျလေ၏။

ရဟန်းတို့မြင်လျှင် လာလတ်ကုန်၍ ထိုရဟန်းအား “ငါ့ရှင် ... သင်သည် ဝဋ်ဆင်းရဲမှ ထွက်မြောက်ရာဖြစ်သော သာသနာတော်၌ ရဟန်းပြုပါလျက် အဘယ်ကြောင့် ပါဏာတိပါတကံ ပြုဘိသနည်း” ဟု ပြစ်တင်ကဲ့ရဲ့ပြီးလျှင် မြတ်စွာဘုရားထံသို့ ဆောင်ယူကာ ပြကြကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် “ရဟန်း ... သင်သည် ပါဏာတိပါတကံကိုပြု၏ဟူသည် မှန်သလော” ဟု - မေးတော်မူလျှင် မှန်ပါကြောင်း လျှောက်ထားလတ်သော် “ရဟန်း အဘယ်ကြောင့် ဝဋ်ဆင်းရဲမှ ထွက်မြောက်ရာဖြစ်သော သာသနာတော်၌ ရဟန်းပြုပါလျက် ပါဏာတိပါတကံကို ပြုဘိသနည်း၊ ငါဘုရားမပွင့်မီ ရှေးပညာရှိတို့သည် လူ့ဘောင်၌နေလျက်ပင် အနည်းငယ်သော အရာတို့၌လည်း ကုက္ကုစ္စ ရှိကြကုန်သေး၏။ သင်သည် ရဟန်းဖြစ်ပါလျက် ကုက္ကုစ္စလည်းမရှိ၊ ရဟန်းမည်သည် ကိုယ်၊ နှုတ်၊ စိတ်တို့ကို စောင့်ရှောက်ရသည် မဟုတ်ကုန်လော” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

ဂရုဓမ္မသီလ စောင့်ထိန်းကြ

လွန်လေပြီးသောအခါ ကုရုတိုင်း ဣန္ဒပတ္ထနဂိုရ်ပြည်ဝယ် ဓနဉ္စယကောရဗျမင်းမင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ထိုမင်း၏။ မိဖုရားကြီးဝမ်း၌ဖြစ်၍ အရွယ်ရောက်လတ်သော် တက္ကသိုလ်ပြည်၌ ခပ်သိမ်းသော အတတ်ပညာတို့ကို သင်ကြားပြီးလျှင် အဖမင်းကြီးသည် အိမ်ရှေ့မင်းအရာ၌ ထားအပ်သည်ဖြစ်၍ နောင်အဖမင်းကြီး လွန်သောအခါ မင်းအဖြစ်ကို ရရှိလေ၏။ ထိုမင်းသည် မင်းကျင့်တရားဆယ်ပါးကို မပျက်စေဘဲ ဂရုဓမ္မသီလ၌ တည်မြဲတော်မူ၏။ [ဂရုဓမ္မသီလ ဟူသည် ငါးပါးသီလပင် ဖြစ်၏။]

မင်းကြီးသည် ငါးပါးသီလကို စင်ကြယ်စွာ စောင့်ရှောက်သကဲ့သို့ မယ်တော်မိဖုရားကြီး ညီတော် အိမ်ရှေ့မင်း၊ ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏား၊ ကြိုးဆွဲအမတ်*၊ ရထားထိန်း၊ သူဌေး၊ ပြည်စိုးအမတ်ကြီး**၊ တံခါးစောင့်၊ ပြည့်တန်ဆာမတို့လည်း စင်ကြယ်စွာ စောင့်ရှောက်ကြကုန်၏။ မင်းကြီးသည် မြိုတံခါး လေးမျက်နှာ မြို့လယ် နန်းတော်တံခါး ဤခြောက်ဌာနတို့၌ အလှူတင်းကုပ်ကို ဆောက်လုပ်စေကုန်၏။ နေ့တိုင်းနေ့တိုင်း ခြောက်သိန်းသော ဥစ္စာတို့ကိုစွန့်၍ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံးကို လယ်ယာထွန်းခြင်းကို ပြတ်စေလျက် အလှူပေးတော်မူ၏။

• ကြိုးဆွဲအမတ် - မြေတိုင်းအမတ်။

• • ပြည်စိုးအမတ် - တင်းခြင်သောအမတ်။

မိုးခေါင်းရေရှား မင်းသို့ကြား

ထိုအခါ ကာသိကတိုင်း ဒန္တပုရပြည်ဝယ် ကာလိင်္ဂမင်းသည် နန်းပြိုင်မင်း ပြုလျက်ရှိ၏။ ထိုမင်း၏ တိုင်းပြည်၌ မိုးမရွာ၊ ငတ်မွတ်ခြင်းဘေးသည် ဖြစ်၏။ အစာအာဟာရ ဖောက်ပြန်ခြင်းကြောင့် လူတို့အား အနာရောဂါဘေးလည်း ဖြစ်၏။ လူတို့သည် သည်းမခံနိုင်ကြသဖြင့် သားသမီးတို့ကို လက်ဆွဲကာ ထိုထိုအရပ်သို့ သွားကြကုန်၏။ တိုင်းပြည်အလုံး၌ နေကုန်သောသူတို့သည် တိုင်ပင်ညီညွတ်ကာ မင်းအိမ်တံခါးသို့သွား၍ ကြွေးကြော်ကြကုန်၏။

မင်းကြီသည် လေသွန်တံခါး၌ ရပ်တည်လျက် ကြွေးကြော်သံကိုကြားလျှင် “အမောင်တို့ ... အဘယ်ကြောင့် ကြွေးကြော်ကြသနည်း” ဟု မေး၏။ “အရှင်မင်းကြီး ... တိုင်းပြည်အလုံးစုံ၌ အစာမရှိသောဘေး၊ ငတ်မွတ်သောဘေး၊ အနာရောဂါဘေး ဤဘေးကြီးသုံးပါး ဆိုက်ရောက်နေပါသည်။ မိုးလည်းမရွာ၊ ကောက်ပဲသီးနှံတို့လည်း မပြည့်စုံ မကောင်းသော အစာဟာအာရကို စားသောက်ရခြင်းကြောင့် အနာရောဂါ နှိပ်စက်ကြပါသည်။ လူတို့သည် သားသမီးတို့ကို လက်ဆွဲကာ တိုင်းပြည်မှထွက်၍ ထိုထိုအရပ်သို့ သွားကြရပါကုန်ပြီ၊ မိုးကိုရွာပါစေလော့” ဟု လျှောက်ထားကြကုန်၏။

မိုးရွာစေကြောင်း ဆင်ဖြူတော်တောင်း

ထိုအခါ မင်းကြီးသည် “အမောင်တို့ ... ရှေးမင်းတို့သည် မိုးမရွာသော် အဘယ်သို့ပြုကြသနည်း” ဟု မေး၏။ “အရှင်မင်းကြီး ... ရှေးမင်းတို့သည် အလှူပေးပြီးလျှင် သီလဆောက်တည်၍ အဓိဋ္ဌာန်ပြုလျက် အသရေရှိသော တိုက်ခန်းသို့ဝင်ကာ မြေစာမြက်ကိုခင်း၍ အိပ်ကြပါသည်။ ထိုအခါ မိုးရွာပါသည်” ဟု လျှောက်ထားကြကုန်၏။ မင်းကြီးလည်း ဝန်ခံ၍ ရှေးမင်းတို့ အစီအမံအတိုင်းပြု၏။ မိုးကား မရွာ။ ထိုအခါ အမတ်တို့အား “အမောင်တို့ ... ငါသည် ပြုလုပ်ဖွယ်ကိစ္စတို့ကို ပြုလုပ်၍ပြီးပေပြီ၊ မိုးလည်းမရွာ၊ အဘယ်သို့ ပြုရမည်နည်း” ဟု မေးပြန်၏။ အမတ်တို့သည် “အရှင်မင်းကြီး ... ဣန္ဒပတ္ထနဂိုရ်ပြည်ဝယ် ဓနဉ္စယကောရဗျမင်း၏ အဉ္စနဝဏ္ဏမည်သော မင်္ဂလာဆင်တော်သည် ရှိ၏။ ထိုဆင်တော်ကို ဆောင်ယူကုန်အံ့၊ ထိုဆင်တော်ရောက်လျှင် မိုးရွာပါလိမ့်မည်” ဟု လျှောက်ထားကြပြန်၏။

မင်းကြီးလည်း အမတ်တို့စကားကိုကြားလျှင် ဓနဉ္စယကောရဗျမင်းကား မင်္ဂလာဆင်တော်မျှကို ထားဘိဦး အသက်ကိုပင် လှူဒါန်းနိုင်ကြောင်းသိပြီးဖြစ်၍ ပုဏ္ဏားတော် ရှစ်ယောက်တို့ကို ခေါ်ပြီးလျှင် ရိက္ခာအပြည့်အစုံပေး၍ အဉ္စနဝဏ္ဏမည်သော မင်္ဂလာဆင်တော်ကို အလှူခံရန် ဓနဉ္စယကောရဗျမင်းထံသို့ စေလွှတ်လိုက်၏။

ပုဏ္ဏားရှစ်ယောက်တို့သည် ဣန္ဒပတ္ထနဂိုရ်ပြည်သို့ ရောက်လျှင် မင်္ဂလာဆင်တော်ကိုစီးလျက် အလှူတင်းကုပ်သို့လာသော မင်းကြီးကို စောင့်ဆိုင်းကာ မြို့တော်တောင်တံခါး မနီးမဝေးသောအရပ်တွင် နေနှင့်ကြကုန်၏။ မင်းကြီး ရောက်လာလျှင် ပုဏ္ဏားတို့သည် “မြတ်သောမင်းကြီး ... အရှင်မင်းကြီးသည် အောင်စေသတည်း” ဟု လက်တို့ကို မြှောက်ကာ အောင်ဆုကို ပေးကြကုန်၏။

လာရောက်တောင်းသူ ဆင်ဖြူတော်လှူ

မင်းကြီးလည်း ဝရဇိန်ချွန်းဖြင့် ဆင်တော်ကို ရပ်စေ၍ ပုဏ္ဏားတို့ထံ သွားပြီးလျှင် “အို - ပုဏ္ဏားတို့ ... သင်တို့သည် အဘယ်ဝတ္ထုကို အလိုရှိကြကုန်သနည်း” ဟု မေးတော်မူ၏။ ပုဏ္ဏားတို့သည် ဓနဉ္စယကောရဗျ မင်းကြီးအား -

“အရှင်မင်းကြီး ... အကျွန်ုပ်တို့သည် အရှင်းမင်းကြီး၏ သဒ္ဓါတရားနှင့် သီလတော်ကို သိပြီးဖြစ်၍ ကာလိင်္ဂမင်းကြီးထံသို့ အဉ္ဇနဝဏ္ဏ ဆင်တော်ဖြင့် အရှင်မင်းကြီး၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးတော်ကို ချီးကျူးလိုပါကုန်၏” - ဟု လျှောက်ထားကြကုန်၏။ ပုဏ္ဏားတို့စကားကို ကြားလျှင် မင်းကြီးသည် အဉ္ဇနဝဏ္ဏ ဆင်တော်ကို အလိုရှိကြကုန်သည်ဟု သိတော်မူ၍ -

“အို - ပုဏ္ဏားတို့ ... လောကမှာ ထမင်းကျွေးမွေးသူ၊ မကျွေးမွေးသူဟု ရှိကြရာတွင် သူတစ်ဦးတစ်ယောက်ယောက်သည် သူတစ်ဦးတစ်ယောက်ကိုရည်၍ သွားငြားအံ့၊ ထိုသူသည် ရည်၍သွားသောသူအလုံးတို့ကို မပယ်သင့်၊ ဤစကားသည် ရှေးဆရာတို့စကား ဖြစ်၏။ ။ သို့အတွက် သင်ပုဏ္ဏားတို့အား မင်းအားလည်း လျောက်ပတ်၊ မင်း၏ အသုံးအဆောင်လည်း ဖြစ်၊ အခြံအရံလည်းများ၊ တန်ဆာတို့ဖြင့်လည်း ဆင်ယင်၊ ရွှေကွန်ရက်တို့ဖြင့် လွှမ်းထားသော အဉ္ဇနဝဏ္ဏဆင်တော်ကို ဆင်ထိန်းနှင့်တကွ လှူဒါန်းအံ့၊ အလိုရှိရာအရပ်သို့ ဆောင်ယူသွားကြကုန်လော့” –

ဟု - ပုဏ္ဏားတို့အား မိန့်တော်မူပြီးလျှင် ဆင်ကျောက်ကုန်းမှ ဆင်းသက်ကာ ဆင်နှာမောင်းကို ပုဏ္ဏားတို့လက်၌ ထားပြီးလျှင် ရွှေကရားဖြင့် ရေစက်သွန်းချကာ လှူဒါန်းလေ၏။

ပုဏ္ဏားတို့လည်း ဆင်တော်ကိုရလျှင် ယူဆောင်ကာ ဒန္တပုရမြို့ ကာလိင်္ဂမင်းကြီးအား ဆက်သကြကုန်၏။ ထိုမင်္ဂလာဆင်တော် ရောက်လာသော်လည်း မိုးမရွာလေ။ ထိုအခါ မင်းကြီးသည် အမတ်တို့အား “အမတ်တို့ ... ဆင်တော်ရောက်လာသော်လည်း မိုးမရွာ၊ အကြောင်းဘယ်သို့ရှိသနည်း” ဟု မေးပြန်၏။ အမတ်တို့သည် အရှင်မင်းကြီး ... ဓနဉ္စယကောရဗျမင်းကား ဂရုဓမ္မသီလကို ကျင့်တော်မူ၏။ ထိုမင်းအာနုဘော်ကြောင့် တိုင်းနိုင်ငံ၌ ဆယ်ရက် တစ်ကြိမ်၊ လခွဲတစ်ကြိမ် မိုးရွာပေသည်။ ဤဆင်တိရစ္ဆာန်ကား ကျေးဇူးမရှိ” ဟု လျှောက်ထားကြပြန်၏။

ဂရုဓမ္မသီလ တောင်းပြန်ကြ

ထိုအခါ မင်းကြီးသည် အမတ်တို့နှင့် ပုဏ္ဏားတို့ကို ခေါ်၍ “အမောင်တို့ ... ဤမင်္ဂလာဆင်တော်ကို အဆင်တန်ဆာ အခြံအရံနှင့်တကွ ယူဆောင်သွားပြီးလျှင် ထိုဓနဉ္စယကောရဗျမင်းအား ပြန်၍ပေးအပ်ကာ မင်းကြီးကျင့်သုံးအပ်သော ဂရုဓမ္မသီလကို ရွှေပေတွင်ရေး၍ ယူခဲ့ကြလော့” ဟု မှာထား၍ ဓနဉ္စယကောရဗျမင်းကြီးထံ စေလွှတ်လိုက်ပြန်၏။

အမတ်တို့နှင့် ပုဏ္ဏားတို့သည် မင်းကြီးထံ ရောက်ကြသောအခ ဆင်တော်ကို ပြန်အပ်ပြီးလျှင် “အရှင်မင်းမြတ် ... အကျွန်ုပ်တို့တိုင်းပြည်သို့ ဆင်တော် ရောက်သော်လည်း မိုးမရွာပါ၊ အရှင်မင်းကြီးတို့ ကျင့်သုံးတော်မူသော ဂရုဓမ္မသီလကို အကျွန်ုပ်တို့မင်းကြီး ကျင့်သုံးလိုသဖြင့် ရွှေပေတွင်ရေး၍ ယူဆောင်ရန် စေလွှတ်ပါသည်။ သို့အတွက် အကျွန်ုပ်တို့အား ဂရုဓမ္မသီလကို ပေးသနားတော်မူပါ” ဟု လျှောက်ထားကုန်၏။

မင်းကြီးသီလ သံသယ

မင်းကြီးသည် “အမောင်တို့ ... ငါသည် ဂရုဓမ္မသီလကို စောင့်သည်မှန်၏။ ထိုဂရုဓမ္မသီလ၌ ကုက္ကုစ္စသံသယရှိ၍ မနှစ်သက်၊ သို့အတွက် သင်တို့အား မပေးလို” ဟု အမိန့်ရှိလေလျှင်၊ “အရှင်းမင်းကြီး ... အဘယ်ကြောင့် မနှစ်သက်ပါသနည်း” ဟု မေးလျှောက်၏။ “အမောင်တို့ ... တန်ဆောင်မုန်းလ ပွဲသဘင်ဝယ် မင်းတို့သည် နတ်အသွင်ကိုယူပြီးလျှင် စိတ္တရာဇာနတ်အထံဝယ် တည်လျက်ပန်းတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော မြားတို့ကို အရပ်လေးမျက်နှာသို့ ပစ်လွှတ်ကြမြဲဖြစ်သည်။ ငါလည်း ထိုပွဲဘသင်ကစားလတ်သော် ရေကန်တစ်ခုဝယ် စိတ္တရာဇာနတ်အထံ၌ တည်လျက် အရပ်လေးမျက်နှာသို့ မြားတို့ကို ပစ်လွှတ်ရာ မြားသုံးစင်းတို့ကို မြင်ရ၍ သံသယမရှိ၊ တစ်စင်းကား ရေအပြင်သို့ပစ်ရသဖြင့် မမြင်ရ၍ ငါးတို့ကိုယ်တွင် ကျလေသလောဟု ပါဏာတိပါတကံ၌ သံသယရှိသည်။ ငါ့မယ်တော် မိဖုရားကြီးကား ကောင်းစွာစောင့်အပ်၏။ ၎င်းထံ ယူကြပါ” ဟု ပြောဆိုလေ၏။ “အရှင်မင်းကြီး ... သတ်လိုသော စေတနာမရှိ၊ သတ်လိုသော စေတနာကိုကြဉ်၍ ပါဏာတိပါတကံ မဖြစ်နိုင်ပါ၊ အရှင်မင်းကြီး စောင့်အပ်သော ဂရုဓမ္မသီလကိုပင် ပေးသနားတော်မူပါ” ဟု လျှောက်ထားကြပြန်၏။ ထိုအခါ မင်းကြီးသည် “သို့ဖြစ်လျှင် ရေး၍ယူကြလော့” ဟု -

ဆို၍ -

(၁) သတ္တဝါကို မသတ်အပ်။

(၂) အရှင်မပေးသော ဥစ္စာကို မခိုးယူအပ်။

(၃) ကာမဂုဏ်တို့၌ မှားယွင်းသောအကျင့်ကို မကျင့်အပ်။

(၄) မဟုတ်မမှန် မပြောဆိုအပ်။

(၅) ယစ်မျိုးကို မသောက်အပ်-

ဟု ဂရုဓမ္မသီလကို အပြည့်အစုံ ပြောကြားလေ၏။

အမတ်တို့နှင့် ပုဏ္ဏားတို့သည် ရွှေပြားတွင် ရေးယူကြကုန်၏။

မယ်တော်သီလ သံသယ

တစ်ဖန် မယ်တော် မိဖုရားကြီးထံသွား၍ “အရှင်မိဖုရားကြီးတို့ စောင့်သုံးသော ဂရုဓမ္မသီလကို အကျွန်ုပ်တို့အား ပေးတော်မူပါ” ဟု လျှောက်ထားကြပြန်၏။ မယ်တော်မိဖုရားကြီးသည် “အမောင်တို့ ... ဂရုဓမ္မသီလကို စောင့်သည်ကားမှန်၏။ သံသယရှိ၍ မနှစ်သက်။ သို့အတွက် သင်တို့အား မပေးလို၊ ငါ့မှာ သားကြီးပြည့်ရှင်မင်းနှင့် သားငယ် အိမ်ရှေ့မင်းဟု သားတော်နှစ်ယောက် ရှိကုန်၏။ တစ်နေ့သ၌ သားတော်ကြီးထံမှ အဖိုးတစ်ထောင်ထိုက်သော ရွှေပန်းကို ပူဇော်လာ၏။ ငါသည် နံ့သာလည်း မလိမ်း၊ ပန်းလည်းမပန်၊ ချွေးမတို့ကိုပေးမည်။ ချွေးမကြီးကို မိဖုရားကြီးဖြစ်၍ ရွှေပန်းကိုပေးမည်။ ချွေးမငယ်ကို ဆင်းရဲ၍ စန္ဒကူးနံ့သာကိုသာ ပေးမည်ဟု ကြံစည်ပြီးလျှင် ချွေးမကြီးအား ရွှေပန်း၊ ချွေးမငယ်အား စန္ဒကူးနံ့သာကို ပေးလေ၏။ ပေးပြီးလျှင် ငါကား ဂရုဓမ္မသီလကို စောင့်သုံးသည်ဖြစ်လျက် အစိုးရခြင်း၊ ဆင်းရဲခြင်းကို ပမာဏပြုမိပေသည်။ အစိုးရခြင်း၊ ဆင်းရဲခြင်းကား ပမာဏ မဟုတ်၊ ကြီးခြင်း၊ ငယ်ခြင်းသည်သာ ပမာဏဖြစ်သည်။ ငါကား ပမာဏ မဟုတ်သည်၌ ပမာဏ ပြုမိ၍ ငါ့သီလပျက်သည်ဟု သံသယရှိသည်။ ငါ့ချွေးမကြီးကား ကောင်းစွာစောင့်ရှောက်အပ်၏။ ၎င်းထံယူကြပါ” ဟု ပြောလေ၏။ “အရှင်မိဖုရားကြီး ... မိမိပိုင်ဥစ္စာကို အလိုရှိတိုင်း ပေးနိုင်ပါသည်၊ ဤမျှဖြင့် သီလမပျက်နိုင်ပါ” ဟု လျှောက်ထားကာ မယ်တော်မိဖုရားကြီးထံမှလည်း ယူကြပြန်၏။

မိဖုရားသီလ သံသယ

တစ်ဖန် ချွေးမကြီးဖြစ်သော မိဖုရားကြီးထံ သွားကြပြန်၍ ရှေးနည်းအတိုင်း ဂရုဓမ္မသီလကို တောင်းကြပြန်၏။ မိဖုရားကြီးလည်း “အမောင်တို့ ... ဂရုဓမ္မသီလကို စောင့်သည်ကားမှန်၏။ သံသယရှိ၍ မနှစ်သက်၊ သို့အတွက် သင်တို့အား မပေးလို။ တစ်နေ့သ၌ လေသာပြတင်း၌ ရပ်နေစဉ် မင်းကြီးနှင့် ဆင်စီး၍ မြို့တော်ကို လှည့်လာသော အိမ်ရှေ့မင်းကိုမြင်လျှင် လောဘဖြစ်၍ ငါသည် အကယ်၍ အိမ်ရှေ့မင်းနှင့် အဆွေခင်ပွန်းဖွဲ့ထားလျှင် မင်းကြီး သေလွန်၍ အိမ်ရှေ့မင်း မင်းအဖြစ်သို့ရောက်သောအခါ ငါ့ကို သိမ်းပိုက်ရာ၏ဟု ကြံစည်ကာ ကိလေသာအစွမ်းဖြင့် တစ်ပါးသော ယောကျ်ားကို ကြည့်မိ၍ သိလပျက်၏” -ဟု သံသယရှိသည်။ အိမ်ရှေ့မင်းကား ကောင်းစွာစောင့်အပ်၏။ ၎င်းထံမှာ ယူကြပါ” ဟု ပြောလေ၏။ “အရှင်မိဖုရားကြီး ... စိတ်ဖြစ်ကာမျှဖြင့် ကျူးလွန်၍ ကျင့်ခြင်းမည်သည် မဖြစ်နိုင်ပါ၊ ဤမျှဖြင့် သီလမပျက်နိုင်ပါ” ဟု လျှောက်ထားကာ မိဖုရားကြီးထံမှလည်း ယူကြပြန်၏။

အိမ်ရှေ့သီလ သံသယ

တစ်ဖန် အိမ်ရှေ့မင်းထံသို့ သွားကြပြန်၍ ရှေးနည်းအတိုင်း ဂရုဓမ္မသီလကို တောင်းကြပြန်၏။ အိမ်ရှေ့မင်းလည်း “အမောင်တို့ ... ဂရုဓမ္မသီလကို စောင့်သည်ကား မှန်၏။ သံသယရှိ၍ မနှစ်သက်သောကြောင့် သင်တို့အား မပေးလိုပါ။ တစ်နေ့သ၌ ငါသည် မင်းကြီးထံသို့ ရထားဖြင့် အခစားသွားရာ မင်းရင်ပြင်တွင် ရထားကိုရပ်၍ ကြိုးနှင့် နှင့်တံကို ရထားတွင်း၌သွင်းကာ မင်းကြီးထံသို့ဝင်၏။ ။ [မှတ်ချက် - ကြိုးနှင့် နှင့်တံကို ရထားဦးမှာထားခဲ့လျှင် မင်းကြီးထံ ညအိပ်မည့် အထိမ်းအမှတ်ဖြစ်သည်။ မစောင့်ဆိုင်းဘဲ နံနက်မှ ရထားဖြင့်လာ၍ ကြိုရသည်။ ကြိုးနှင့် နှင်တံကို ရထားအတွင်းမှာ ထားခဲ့လျှင် ယခုပင် ပြန်လာမည့် အထိမ်းအမှတ်ဖြစ်သည်။ အလာကို စောင့်ဆိုင်း၍ နေရသည်။] ဝင်ကာမျှဖြင့်လျှင် မိုးသည်ရွာလတ်၏။ ငါသည် မသွားနိုင်ဘဲ မင်းကြီးထံမှာပင် အိပ်ရ၏။ လူများလည်း ယခုပင် ထွက်လာလိမ့်မည်ဟု တစ်ညဉ့်ပတ်လုံး မိုးစိုခံကာ စောင့်ဆိုင်းနေကြရ၏။ နက်ဖြန်နံနက်မှ ထွက်လာ၍ လူများ မိုးစိုနေသည်ကိုမြင်လျှင် ငါကား ဂရုဓမ္မသီလကို စောင့်သည်ဖြစ်လျက် ဤမျှလောက် လူတို့ကိုပင် ပင်ပန်းဆင်းရဲစေမိ၍ ငါ့သီလပျက်သည်ဟု သံသယရှိသည်။ ၎င်းထံမှာ ယူကြပါ” ဟု ပြောလေ၏။ “အရှင်မင်းကြီး ... လူတို့ကို ပင်ပန်းဆင်းရဲစေလိုသော စိတ်စေတနာ မရှိသော် ကံမမြောက်၍ သီလမပျက်နိုင်ပါ” ဟု လျှောက်ထားကာ အိမ်ရှေ့မင်းထံမှလည်း ယူကြပြန်ကုန်၏။

ပုရောဟိတ်သီလ သံသယ

တစ်ဖန် ပုရောဟိတ်ထံသို့ သွားကြပြန်၍ ရှေးနည်းအတိုင်း ဂရုဓမ္မသီလကို တောင်းကြပြန်၏။ ပုရောဟိတ်လည်း “အမောင်တို့ ... ငါကား ဂရုဓမ္မသီလကို စောင့်သော်လည်း သံသယရှိ၍ မပေးလိုပါ။ တစ်နေ့သ၌ မင်းကြီးထံ အခစားသွားသည်ရှိသော် မင်းတစ်ပါးထံမှ မင်းကြီးထံ ဆက်သမည်ဟု ယူလာသောရထားကိုမြင်ရာ၊ ငါသည် အိုမင်းပြီး၊ မင်းကြီးသည် ဤရထားကို ငါ့အားပေးပါမူ ရထားကိုစီးနင်းကာ ချမ်းချမ်းသာသာ သွားရပေမည်ဟု ကြံစည်လျက် မင်းကြီးထံရောက်၏။ ထိုအခါ ရထားကို ဆက်သကြသဖြင့် မင်းကြီးလည်း ငါ့အားသာပေး၏။ ငါလည်း အတင်းမြစ်ပယ်ကာ မယူဘဲနေ၏။ ငါသည် ဂရုဓမ္မသီလကို စောင့်ပါလျက် သူတစ်ပါးပစ္စည်း၌ တပ်စွန်းမိ၍ သီလပျက်၏ ဟု သံသယရှိသည်။ ကြိုးဆွဲအမတ်သည် ကောင်းစွာ စောင့်ရှောက်၏။ ၎င်းထံမှာ ယူကြပါ” ဟု ပြောလေ၏။ “အို - ပုရောဟိတ် ... သူတစ်ပါးပစ္စည်း၌ လောဘစိတ် ဖြစ်ကာမျှဖြင့် သီလမပျက်နိုင်ပါ” ဟု ပြောဆိုကာ ပုရောဟိတ်ထံမှလည်း ယူကြပြန်၏။

အမတ်သီလ သံသယ

တစ်ဖန် ကြိုးဆွဲအမတ်ထံသို့ သွားကြပြန်၍ ရှေးနည်းအတိုင်း ဂရုဓမ္မသီလကို တောင်းကြပြန်၏။ ကြိုးဆွဲအမတ်လည်း “အဆွေတို့ ... အကျွန်ုပ်သည် ဂရုဓမ္မသီလကို စောင့်သော်လည်း သံသယရှိ၍ မပေးလိုပါ။ အကျွန်ုပ်သည် တစ်နေ့သ၌ ဇနပုဒ်ဝယ် လယ်မြေက်ို တိုင်းသည်ရှိသော် ကြိုးစွန်းတစ်ခုကို လယ်သမားကို ကိုင်စေ၍ လှံတံဖွဲ့သော ကြိုးစွန်းကို ကိုယ်တိုင်ကိုင်၍ တိုင်းရာ လှံတံသည် ပုစွန်တွင်းတစ်ခု၌ ကျလေ၏။ ကျမြဲတိုင်း ပုစွန်တွင်း၌ စိုက်လျှင် ပုစွန်သေလတ္တံ့၊ ရွှေ့၍ တစ်ဖက်၌စိုက်လျှင် မင်းကြီးမြေ ပျက်စီးလတ္တံ့၊ အခြားတစ်ဘက်၌ စိုက်လျှင်လည်း သူကြွယ်မြေ ပျက်စီးလတ္တံ့၊ ဤပုစွန်တွင်း၌ ပုစွန်ရှိမည်မထင်၍ လှံတံကို တွင်းအလယ်တွင် စိုက်မိ၏။ ပုစွန်သည် “ကိရိကိရိ” ဟူသော အသံကိုပြု၏။ ထိုအခါ ငါသည် ဂရုဓမ္မသီလကို စောင့်ပါလျက် ပုစွန်ကို လှံတံစိုက်မိ၍ သီလပျက်၏ဟု သံသယရှိသည်။ ရထားထိန်းသည် ကောင်းစွာအောင့်အပ်၏။ ၎င်းထံ၌ယူကြပါ” ဟု ပြောလေ၏။ “အို - အမတ်ကြီး ... ပုစွန်ကို သေစေလိုသော စိတ်စေတနာမရှိသည့်အတွက် ကံမမြောက်၊ သီလမပျက်နိုင်ပါ ” ဟု ပြောဆိုကာ ကြိုးဆွဲအမတ်ထံမှလည်း ယူကြပြန်၏။

ရထားထိန်းသီလ သံသယ

တစ်ဖန် ရထားထိန်းထံသို့ သွားကြပြန်၍ ရှေးနည်းအတိုင်း ဂရုဓမ္မသီလကို တောင်းကြပြန်၏။ ရထားထိန်းသည် “အဆွေတို့ ... အကျွန်ုပ်သည် ဂရုဓမ္မသီလကို စောင့်သော်လည်း သံသယရှိ၍ မပေးလိုပါ။ အကျွန်ုပ်သည် တစ်နေ့သောအခါ မင်းကြီးကို ရထားဖြင့် ဥယျာဉ်တော်သို့ပို့ရာ အပြန်တွင် မြို့မရောက်မီ ခရီးအကြား၌ မိုးတွေတတ်လာသဖြင့် မင်းကြီးကို မိုးစိုမည်စိုးရိမ်၍ သိန္ဓောမြင်းတို့ကို ကြိမ်အမှတ်ပေးကာ အလျင်အမြန် သွားစေဖူး၏။ ထိုအခါမှစ၍ မြင်းတို့သည် ဥယျာဉ်တော်သို့အသွား၌ လည်းကောင်း၊ အပြန်၌လည်းကောင်း ထိုအမှတ်ပေးဖူးသော နေရာသို့ရောက်လျှင် အလျင်အမြန် သွားကြကုန်၏။ ထိုအခါ အကျွန်ုပ်သည် မင်းကြီးမိုးစိုသော် လည်းကောင်း၊ မစိုသော် လည်းကောင်း ငါ့မှာ အပြစ်မရှိ၊ အရာမဟုတ်သည်၌ မြင်းတို့ကို အမှတ်ပေးမိ၏။ ထိုကြောင့် အကြိမ်ကြိမ် အလျင်အမြန်သွားရသဖြင့် ပင်ပန်းကြ၏။ ငါလည်း ဂရုဓမ္မသီလကို စောင့်ထိန်းသူဖြစ်လျက် မြင်းတို့ကို ပင်ပန်းဆင်းရဲစေမိ၍ ဂရုဓမ္မသီလပျက်၏ဟု သံသယရှိသည်။ သူဌေးကြီးသည် ကောင်းစွာစောင့်အပ်၏။ ၎င်းထံမှ ယူကြကုန်” ဟု ပြောလေ၏။ “အို - ရထားထိန်း သင်ကား မြင်းတို့ကို ပင်ပန်းဆင်းရဲစေလိုသော စိတ်စေတနာဖြင့် အမှတ်ပေးသည်မဟုတ်၊ ဤမျှဖြင့် သီလမပျက်နိုင်ပါ” ဟု ပြောဆိုကာ ရထားထိန်းထံမှလည်း ယူကြပြန်၏။

သူဌေးကြီးသီလ သံသယ

တစ်ဖန် သူဌေးကြီးထံသို့ကပ်၍ ရှေးနည်းအတူ ဂရုဓမ္မသိလကို တောင်းပြန်၏။ သူဌးကြီးလည်း “အမောင်တို့ ... ငါ့ ဂရုဓမ္မသီလကို စောင့်သော်လည်း သံသယရှိ၍ မပေးလို၊ ငါသည် တစ်နေ့သောအခါ သလေးလယ်ခင်းသို့သွား၍ အပြန် အမှတ်မဲ့ သလေးနှံတစ်ဆုပ်ကိုယူကာ ဦးခေါင်းတွင် ပန်မိ၏။ ဤလယ်ခင်းမှ မင်းကြီးအား အခွန်ဆောင်ရမည်အဖို့လည်းရှိ၏။ အခွန်မဆောင်မီ ယူမိသည်။ သို့အတွက် ငါ၏ဂရုဓမ္မသီလသည် ပျက်၏ဟု သံသယရှိသည်။ တင်းခြင် အမတ်ကား ကောင်းစွာစောင့်အပ်။ ၎င်းထံမှ ယူကြပါ” ဟု ပြောလေ၏။ “အရှင်မင်းကြီး ... ခိုးလိုသော စေတနာမရှိဘဲ ယူမိသည်မှာ အဒိန္နဒါန်မဖြစ်င သီလမပျက်နိုင်ပါ” ဟု ပြောဆိုကာ သူဌေးထံမှလည်းယူကြပြန်၏။

တင်းခြင်သီလ သံသယ

တစ်ဖန် တင်းခြင် အမတ်ထံသို့ကပ်၍ ရှေးနည်းအတိုင်း ဂရုဓမ္မသီလကု တောင်းကြပြန်၏။ အမတ်လည်း “အဆွေတို့ ... ငါသည် ဂရုဓမ္မသီလကို စောင့်သော်လည်း သံသယရှိ၍ မပေးလိုပါ။ အကျွန်ုပ်သည် တစ်နေ့သ၌ မင်းကြီးအတွက် စပါးတို့ကို ခြင်လတ်သော် စပါးပုံကြီးမှ စပါးတို့ကို ယူကာ အပုံငယ်ကလေးတွေပြု၍ မှတ်စေ၏။ ခြင်ခိုက် မိုးသည်းစွာရွာခဲ့၏။ ထိုအခါ လျင်မြန်စွာသွားပြီးလျှင် တံခါးမုခ်၌ ရပ်တန့်ကာ ငါသည် အမှတ်မဲ့ အမှတ်ပြုသော စပါးတို့ကိုစုကာ ခြင်ပြီး စပါးပုံသို့ ထည့်ခဲ့မိ၏။ ထည့်ခဲ့မိသော စပါးပုံမှာ မင်းကြီးအပုံဖြစ်၍ မင်းကြီးမှာ တိုးပွား၍ သူကြွယ်မှာ ပျက်စီး၏။ သို့အတွက် ငါ့အား ဂရုဓမ္မသီလပျက်၏ဟု သံသယရှိသည်။ တံခါးစောင့်သည် ကောင်းစွာ စောင့်ရှောက်အပ်၏။ ၎င်းထံမှ ယူကြကုန်” ဟု ပြောလေ၏။ “အမတ်ကြီး ... ခိုးလိုသော စိတ်စေတနာမရှိဘဲ အမှတ်မဲ့ ထည့်ခဲ့မိသည့်အတွက် အဒိန္နဒါန်မဖြစ်၍ သီလမပျက်နိုင်ပါ” ဟု တင်းခြင် အမတ်ထံမှ ယူကြပြန်၏။

တံခါးစောင့်သီလ သံသယ

တစ်ဖန် တံခါးစောင့်ထံကပ်၍ ရှေးနည်းအတိုင်း ဂရုဓမ္မသီလကို တောင်းကြပြန်၏။ တံခါးစောင့်လည်း “အရှင်တို့ ... အကျွန်ုပ်သည် ဂရုဓမ္မသီလကို စောင့်သော်လည်း သံသယရှိ၍ မပေးလိုပါ၊ အကျွန်ုပ်သည် တစ်နေ့သ၌ ည ချမ်းအခါဝယ် တံခါးပိတ်ရန် သုံးကြိမ်ကြွေးကြော်၏။ ထိုအခါ သူဆင်းရဲ တစ်ယောက်သည် နှမငယ်နှင့် တောသို့ထင်းခွေသွားရာမှအပြန် တံခါးစောင့် ကြွေးကြော်သံကိုကြား၍ နှမငယ်ကိုခေါ်ကာ ရောက်လာလျှင် ‘သင်ကား ဤမြို့၌ မင်းရှည်သည်ကို မသိသလော၊ တံခါးအလုံးစုံ ပိတ်လတ္တံ့သည်ကို မသိသလော၊ မယားကိုခေါ်ကာ တောတွင် တစ်နေ့လုံး ပျော်မွေ့၍ နေဘိသည်’ ဟု ဆိုလတ်သော် ထင်ခွေသမားသည် “အရှင် ... ဤသူငယ်မကား မယားမဟုတ်ပါ၊ နှမငယ် ဖြစ်ပါသည်” ဟု ပြောလေ၏။ ထိုအခါ ငါသည် ဂရုဓမ္မသီလကို စောင့်ပါလျက် အကြောင်းမဟုတ်သည်၌ ပြစ်တင်စွပ်စွဲမိသည်။ သို့အတွက် ငါ့သီလပျက်၏ဟု သံသယရှိသည်။ ပြည့်တန်ဆာမကား ကောင်းစွာ စောင့်အပ်၏။ ၎င်းထံမှာ ယူကြပါ” ဟု ပြောလေ၏။ “အမောင် ... မသိ၍ အမှတ်မဲ့ ဆိုမိသည်၊ သီလမပျက်နိုင်ပါ” ဟု ဆိုကာ ဂရုဓမ္မသီလကို ယူကြပြန်၏။

ပြည့်တန်ဆာမသီလ သံသယ

တစ်ဖန် ပြည့တန်ဆာမထံကပ်၍ ရှေးနည်းအတိုင်း ဂရုဓမ္မသီလကို တောင်းကြပြန်၏။ ပြည့်တန်ဆာမလည်း “အရှင်တို့ ... အကျွန်ုပ်သည် ဂရုဓမ္မသီလကို စောင့်သော်လည်း သံသယရှိ၍ မပေးလိုပါ။ တစ်နေ့သ၌ သိကြားမင်သည် ကျွန်ုပ်၏ သီလကို စမ်းမည်ဟု လုလင်ငယ်အသွင်ဖြင့် လာ၍ ပျော်မွေ့ရန် အသပြာတစ်ထောင်ပေးခဲ့၍ သုံးနှစ်တိုင် အောင်မလာ၊ ထိုအခါ အကျွန်ုပ်သည် သီလပျက်မည်စိုးရိမ်၍ တစ်ပါးသော ယောကျ်ားလက်မှ ကွမ်းဖိုးမျှမယူပါ၊ သုံးနှစ်ပတ်လုံး ဆင်းရဲလှ၍ တရားသူကြီးထံသွားကာ အကြောင်းစုံကို ပြောကြားပြီးလျှင် ဆုံးဖြတ်စေရာ “ယနေ့မှစ၍ လာဘ်လာဘကိုယူစေ” ဟု ဆုံးဖြတ်လေ၏။ ဆုံးဖြတ်ရာ ရုံးတော်မှ ထွက်ခဲ့လျှင် လုလင်တစ်ယောက်သည် ပျော်မွေ့ရန် အသပြာတစ်ထောင် ပေးပြန်၏။ ယူမည်ဟု လက်ဖြန်၍ခံခိုက်တွင် သိကြားမင်းသည် လုလင်အသွင်ဖြင့် ကိုယ်ထင်ပြ၍ ယခင် လုလင်လာပြီဟု သိသောအခါ အသပြာကို မယူဘဲ လက်ကို ပြန်၍ရုပ်ထား၏။ ထိုအခါ သိကြားမင်းသည် မိမိအသွင်ဖြင့် ကောင်းကင်မှာရပ်လျက် လူများအလယ်တွင် ငါသည် ဤပြည့်တန်ဆာမ၏သီလကို စုံစမ်းလို၍သဖြင့် လွန်ခဲ့သော သုံးနှစ်လောက်က အသပြာတစ်ထောင်ကို ပေးခဲ့ဖူး၏။ သီလပျက်မည်စိုးရိမ်၍ ယခုတိုင်အောင် တစ်ပါးသော ယောကျ်ားလက်မှ ကွမ်းဖိုးမျှမခံယူ၊ သီလစောင့်သောသူသည် ဤပြည့်တန်ဆာမကဲ့သို့ စောင့်ကြရမည်ဟု အဆုံးအမပေးကာ ကျွန်ုပ်အိမ်ဝယ် ရတနာခုနစ်ပါးဖြင့် ပြည့်စေ၍ နတ်ပြည်သို့ ပြန်လေ၏။ ကျွန်ုပ်သည် ယူအပ်သော အခမကျေသေးဘဲ နောက်ထပ်အခကို ယူမည်ဟု လက်ဖြန့်၍ခံမိသည်။ သို့အတွက် သီလပျက်သည်ဟု သံသယရှိသည်” “သူငယ်မ ... ယူမည်ဟု လက်ဖြန့်ကာမျှဖြင့် သီလမပျက်နိုင်ပါ အလွန်စင်ကြယ် ပါသည်” ဟု ဆိုကာ ဂရုဓမ္မသီလကို ယူကြပြန်၏။

သီလအစွမ်း မိုးရွာသွန်း

ဤသို့လျှင် တစ်ကျိပ်သောသူတို့၏ ဂရုဓမ္မသီလကို ရွှေပြား၌ရေးပြီးလျှင် ဒန္တပုရမြို့တော်ပြန်ကာ ကာလိင်္ဂမင်းအား ရွှေပြားကို ဆက်သပြီးလျှင် မိမိတို့ ကြားသိခဲ့သမျှအကြောင်းစုံကို လျှောက်ထားကြကုန်၏။ ကလိင်္ဂမင်းသည် ဂရုဓမ္မသီလကို စောင့်ရှောက်လျှင် ခဏချင်းပင် အလုံးစုံသော ကလိင်္ဂတိုင်း၌ မိုးရွာ၍ ဘေးသုံးပါးတို့ ငြိမ်းအေးသဖြင့် လူတို့ချမ်းသာရာရကုန်၏။ ဓနဉ္စယကောရဗျမင်းကြီးလည်း အသက်ထက်ဆုံး ဂရုဓမ္မသီလကို စောင့်သုံး၍ ဒါန စသော ကုသိုလ်ကောင်းမှုတို့ကို ပြုစုအားထုတ်ကာ သေသည်၏ အခြားမဲ့၌ ပရိသတ်နှင့်တကွ နတ်ပြည်သို့ လားလေ၏။

ဤဒေသနာတော်ကို ဆောင်တော်မူပြီးလျှင် သစ္စာကိုပြသည်၏အဆုံး၌ တချို့သော ရဟန်းတို့သည် သောတာပန်၊ တချို့ သကဒါဂါမ်၊ တချို့ အနာဂါမ်၊ တချို့ ရဟန္တာအဖြစ်သို့ ရောက်ကြကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ပြည့်တန်ဆာမသည် - ယခုအခါ ဥပ္ပလဝဏ်။

တံခါးစောင့်သည် - ပုဏ္ဏား။

ကြိုးဆွဲအမတ်သည် - ပစ္စည်း။

တင်းခြင်အမတ်သည် - မောဂ္ဂလာန်။

သူဌေးကြီးသည် - သာရိပုတ္တရာ။

ရထားထိန်းသည် - အနုရုဒ္ဓါ။

ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားသည် - ကဿပ။

အိမ်ရှေ့မင်းသည် - အာနန္ဒာ။

မိဖုရားကြီးသည် - ရာဟုလာမယ်တော်။

မယ်တော်မိဖုရားကြီးသည် - မယ်တော်မဟာမာယာ

ဓနဉ္စာကောရဗျမင်းသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) မသတ်အသက်၊ မခိုးဝှက်၊ မဖျက်သူ့အိပ်ရာ။

(၂) မုသားမယှဉ်၊ ယစ်မျိုးကြဉ်၊ ငါးအင်ဂရုဓာ။

(၃) မယ်တော်, မင်းဖျား၊ မိဖုရား၊ ပုဏ္ဏားဥပရာ။

(၄) ကြိုးဆွဲတအင်၊ ရထားနှင်၊ တင်းခြင်, သူဌေးသား။

(၅) တံခါးစောင့်လျှင်၊ မိ်န်းမရွှင်၊ ဆယ်အင်စောင့်သုံးကာ။

ဂရုဓမ္မဇာတ် ပြီး၏။