သုဝဏ္ဏကက္ကဋဇာတ်

ဆက္ကနိပါတ် - ၂။ ခရပုတ္တဝဂ် -(၃၈၉) - သုဝဏ္ဏကက္ကဋဇာတ် မြွေဟောက် ကိုက်သဖြင့် မြွေဆိပ်တက်သော မိတ်ဆွေပုဏ္ဏားကို မြွေဆိပ်ပြယ်စေပြီး မြွေနှင့် ကျီးကို မိမိလက်မဖြင့် ညှပ်၍ သတ်သော ရွှေပုစွန် အကြောင်း။

အာနန္ဒာကျေးဇူး လွန်ချီးကျူး

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဝေဠုဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် အာနန္ဒာ မထေရ်သည် မြတ်စွာဘုရားအတွက် အသက်စွန့်ခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

ပုဏ္ဏားရွှေပုစွန် ချစ်ကျွမ်းလွန်

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ဗာရာဏသီပြည် အရှေ့မျက်နှာ၌ သာလိခိယ မည်သော ရွာဝယ် လယ်လုပ်သော ပုဏ္ဏားမျိုး၌ ဖြစ်၍ အရွယ်သို့ ရောက်လတ်သော် ထိုရွာ အရှေ့မြောက် အရပ်၌ ပယ်တစ်ထောင်မျှ ကျယ်ဝန်းသော လယ်တို့ကို ထွန်စေ၏။

ပုဏ္ဏားလုလင်သည် တစ်နေ့သ၌ လယ်တောသို့သွား၍ အမှုလုပ်တို့အား ထွန်စေပြီးလျှင် လယ်အနီးရှိ ထုံးအိုင်ကြီး၌ မျက်နှာသစ်လေ၏။ ထိုထုံးအိုင်၌ လည်း ရွှေပုစွန်တစ်ကောင်သည် နေ၏။ အလွန် အဆင်းလှ၍ ကြည်ညိုဖွယ်ရှိ၏။ ပုဏ္ဏားလုလင်သည် ဒန်ပူ စားပြီး၍ မျက်နှာသစ်သောအခါ ရွှေပုစွန်ကိုမြင်လျှင် ဖမ်းယူကာ အပေါ်ရုံ ပုဆိုးအတွင်း၌ အိပ်စေ၍ အမှုကိစ္စပြီးလျှင် ရွှေပုစွန်ကို ထုံးအိုင်၌ လွှတ်၍ အိမ်သို့ပြန်၏။ ဤနည်းဖြင့် လက်တောသို့ လာတိုင်း လာတိုင်း ပြုလုပ်၏။ သို့အတွက် ပုဏ္ဏားလုလင်နှင့် ရွှေပုစွန်တို့သည် အလွန် ချစ်ကျွမ်းဝင်ကြကုန်၏။

ပုဏ္ဏားမျက်စိ ကျီးအလိုရှိ

လယ်တောသို့ မပြတ်လာသော လုလင်၏ ကြည်လင်တောက်ပသော မျက်လုံးတို့ကို လယ်အစွန်းရှိ ထန်းပင်ဖျားဝယ် အသိုက်၌ နေသော ကျီးမတစ်ကောင် မြင်လျှင် စားလိုသော ချင်ခြင်း ဖြစ်သဖြစ် ကျီးဖိုအား ပြောကြားပူဆာလေ၏။ ကျီးဖိုသည် ငါ မတတ်နိုင်ဟု ပြောကြားလေ၏။ ကျီးမသည် ထန်းပင်အနီးရှိ တောင်ပို့တွင်နေသော မြွေဟောက်နှင့် မိတ်ဖွဲ့၍ ကိုက်စေရလျှင် ပုဏ္ဏားလုလင် သေလိမ့်မည်၊ ထိုအခါ မျက်လုံးကို ယူ၍ ပေးပါဟု အကြံပေးလေ၏။

ထိုအခါ ကျီးဖိုသည် မြွေဟောက်ထံသွား၍ ခစားကာ မိတ်ဖွဲ့လေ၏။ ကျီးဖိုလည်း ကျီးမ ချင်ခြင်းဖြစ်ကြောင်းကို ပြောကြားပြီးလျှင် “အရှင့်အာနုဘော်ဖြင့် ပုဏ္ဏားျက်စိတို့ကို ရလိုပါ၏၊ သို့အတွက် ပုဏ္ဏားလာသောအခါ ကိုက်သတ်ပေးပါ” ဟု တောင်းပန်လေ၏။ မြွေဟောက်သည် “ကောင်းပြီ” ဟု ဝန်ခံ၍ နက်ဖြန်နေ့ဝယ် ပုဏ္ဏားလာရာ လမ်းခရီးဖြစ်သော လယ်ကန်သင်းရှိ မြက်ဖုတ်ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းကာ ပုဏ္ဏားအလာကို စောင့်၍ နေ၏။

မြွေနှင့်ပေါင်းမှ ကျီးလိုကျ

နက်ဖြန်နေ့ဝယ် ပုဏ္ဏားလုလင် လယ်တောသို့ လာလတ်သော် ရှေးဦးစွာ သွားနေကျဖြစ်သော ထုံးအိုင်သို့သွား၍ မျက်နှာသစ်ပြီးလျှင် ရွှေပုစွန်ကို ဖမ်း၍ အပေါ်ရုံကြား၌ အိပ်စေလျက် လယ်တောသို့ သွားလေ၏။ မြွေဟောက်သည် အနီးသို့ရောက်လျှင် လျင်မြန်စွာထ၍ ပုဏ္ဏားလုလင်၏ ခြေဖနောင့်သားကို ကိုက်၍ တောင်ပို့သို့ ပြေးလေ၏။ ပုဏ္ဏားလုလင်သည် ထိုအရပ်တွင်လဲ၍ မေ့မြောလျက် နေ၏။ ရွှေပုစွန်လည်း အပေါ်ရုံကြားမှထွက်၍ ကျလေ၏။ ကျီးလည်း လာ၍ ပုဏ္ဏားလုလင်၏ ရင်ဘတ်ပေါ်၌ နား၍ နှုတ်သီးဖြင့် မျက်စိတို့ကို ထိုးဆိတ်လေ၏။

မိတ်ဆွေရန်ပြု ကယ်ဆယ်မှု

ထိုအခါ ရွှေပုစွန်သည် အဆွေခင်ပွန်းအား ဘေးဖြစ်သည်ကိုသိ၍ ကျီး၏လည်ပင်းကို တက်မဖြင့် မြဲစွာညှပ်၏။ ကျီးသည် နာကျင်သဖြင့် အော်လေ၏။ ပုစွန်သည် အနည်းငယ် လျှော့ထား၏။ ထိုအခါ ကျီးသည် -

“အို … အဆွေမြွေ … ရှည်သော မျက်လုံးရှိ၍ အရိုးဟူသော အရေဖုံးလျက် ရေ၌ နေသော အမွေးမရှိသော ရွှေပုစွန်သည် ငါ့ကို တက်မဖြင့် ညှပ်သဖြင့် ဆင်းရဲစွာ ငိုကြွေးရ၏၊ သင် အဘယ်ကြောင့် ငါ့ကို စွန့်ပစ်၍ သွားသနည်း” –

ဟု မြွေကို ပြောဆိုကာ ကူညီရန် ခေါ်လေ၏။ မြွေလည်း ကျီးစကားကိုကြားလျှင် ပြန်လည်၍ ပါးပျဉ်းထောင်ကာ အဆွေကျီးကို ကူညီရန်လာ၏။

ထိုအခါ ရွှေပုစွန်သည် တက်မ တစ်ဖက်ဖြင့် မြွေ၏ လည်ပင်းကို ညှပ်ပြန်၏။ မြွေသည် ပုစွန်တို့မည်သည်ကား ကျီးသားကိုလည်း မစားကုန်၊ မြွေသားကိုလည်း မစားကုန်၊ သို့ဖြစ်ပါလျက် အဘယ်ကြောင့် ဖမ်းယူဘိသနည်းဟု ကြံစည် တွေးတောလျက် -

“အို- ရှည်သော မျက်လုံးရှိသော ပုစွန် … သင်ကား စားလို၍ ကျီးကိုလည်း မဖမ်းယူရာ၊ မြွေကိုလည်း မဖမ်းယူရာ၊ သို့ဖြစ်လျက် ငါတို့နှစ်ဦးကို အဘယ်ကြောင့် ဖမ်းယူဘိသနည်း” –

ဟု ရွှေပုစွန်အား မေးလေ၏။ ထိုအခါ ရွှေပုစွန်သည် -

“အို - မြွေဟောက် … ဤယောကျ်ားကား ငါ့ကို ယူ၍ ရေအိုင်သို့ ပို့ဆောင်ပေ၏။ ငါ၏ အကျိုးစီးပွားကို အလိုရှိပေ၏၊ ထိုယောကျ်ား သေလတ်သော် င့ါအား များစွာသောဆင်းရဲ ဖြစ်လိမ့်မည်၊ ငါနှင့် ဤယောကျ်ား နှစ်ယောက်လုံး ရှိကြမည် မဟုတ်။

ကိုယ်ကြီးသော ငါ့ကိုမြင်၍ လူအများသည် သတ်ဖြတ် ညှဉ်းဆဲလိုရာ၏၊ ကောင်းမြတ် ဆူဖြိုး၍ နူးညံ့သော အသားရှိသော ငါ့ကို ကျီးတို့မြင်လတ်သော် ညှဉ်းဆဲကုန်ရာ၏” –

ဟု မြွေဟောက်အား ပြောကြားလေ၏။

မြွေဥပါယ်လှည့် ပုစွန်သိ

ထိုအခါ မြွေဟောက်သည် ဥပါယ်တံမျဉ်ဖြင့် လှည့်စား၍ ငါနှင့် ကျီးကို လွှတ်စေမည်ဟု ကြံစည်လျက် -

“အဆွေပုစွန် … ဤယောကျ်ား၏ အကြောင်းကြောင့် ငါတို့နှစ်ဦးကို အကယ်၍ ဖမ်းပါမူ ထိုယောကျ်ား၌ အဆိပ်မရှိအောင် ငါသည် အဆိပ်ကို စုပ်ယူပါမည်၊ အဆိပ်ပြင်းထန်စွာ မတတ်မီ ငါ့ကို လည်းကောင်း၊ ကျီးကို လည်းကောင်း လွှတ်ပါ” –

ဟု ဖြားယောင်း ပြောဆိုပြန်၏။ ထိုအခါ ပုစွန်သည် မြွေကား တစ်ခုသော အကြောင်းဥပါယ်ဖြင့် သတ္တဝါနှစ်ဦးတို့ကို ငါ့ကို မသိလေယောင်တကား၊ ငါသည် မြွေဟောက်ကို အဆိပ် စုပ်နိုင်ရုံမျှသာ လျှော့၍ ပေးမည်၊ ကျီးကိုကားလွှတ်မည်မဟုတ်ဟု ကြံစည်ပြန်လျက် -

“အဆွေမြွေဟောက် … သင့်ကို ရှေးဦးစွာ လွှတ်မည်၊ ကျီးကို မလွှတ်သေး၊ ကျီးကား ရှေးဦးစွာ ဝန်ခံသူဖြစ်၏၊ ချမ်းသာ၍ အနာရောဂါ မရှိသော ယောကျ်ားကို မြင်ရသည်ရှိသော် မြွေကို လွှတ်သကဲ့သို့ပင် ကျီးကိုလည်း လွှတ်ပါမည်”-

ဟု ပြောဆိုပြီးလျှင် အဆိပ်ကို စုပ်ယူရန် မြွေကို ညှပ်ထားသော တက်မကို အနည်းငယ် လျှော့လိုက်၏။

မိတ်ဆွေရန်စွယ် သုတ်သင်ပယ်

ထိုအခါ မြွေဟောက်သည် ကိုက်ရာအရပ်မှတစ်ဖန် အဆိပ်ကို စုပ်ယူလေ၏။ ပုဏ္ဏားလုလင်သည် မြွေဆိပ်မရှိလျှင် အနာရောဂါမရှိ ပကတိအတိုင်း ဖြစ်လေ၏။ ထိုနောက်ပုစွန်သည် ဤနှစ်ဦးသော သတ္တဝါတို့အား အကယ်၍ အသက်ကို ချမ်းသာပေးအံ့၊ င့ါအဆွေ အကျိုးစီးပွား ဖြစ်လိမ့်မည် မဟုတ်၊ ထိုသတ္တဝါ နှစ်ဦးလုံးကိုပင် သတ်ဖြတ် ဖျက်ဆီးမည်ဟု ကြံစည်ပြီးလျှင် ကတ်ကြေးဖြင့် ကြာရိုး ကြာစွယ်ကို ဖြတ်သည့်အလား သတ္တဝါ နှစ်ဦးလုံးတို့၏ လည်ပင်းတို့ကို တိတိပါအောင် ဖြတ်လေ၏။ ကျီးနှင့်မြွေဟောက်တို့လည်း ထိအရပ်မှာပင် သေကျေ ပျက်စီးကြကုန်၏။

ကျီးမလည်း ထိုအရပ်မှ ပြေးလေ၏။ ပုဏ္ဏားလုလင်လည်း မြွေသေကို တုတ်ဖြင့်ကော်၍ တောင်ပို့တွင်း၌ ချ၏။ ရွှေပုစွန်ကိုလည်း ထုံးအိုင်၌ လွှတ်၍ ညအခါ ချမ်းသာစွာ မိမိရွာသို့ ပြန်လေ၏။ ထိုအခါမှစ၍ ပုဏ္ဏားလုင်နှင့် ရွှေပုစွန်တို့သည် အတိုင်းထက်အလွန် ချစ်ကျွမ်းဝင်ကုန်၏။

အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူပြီး၍ သစ္စာကို ပြသည်၏ အဆုံး၌ များစွာသော ရဟန်းတို့သည် သောတာပတ္တဖိုလ် အစရှိသည်တို့၌ တည်ကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ကျီးဖိုသည် - ယခုအခါ ဒေဝဒတ်။

ကျီးမသည် - စိဉ္စမာနဝိကာ။

မြွေဟောက်သည် - မာရ်နတ်။

ရွှေပုစွန်သည် - အာနန္ဒာ။

ပုဏ္ဏားလုလင်သည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ပုစွန်စဉ် လျက်၊ လူ့အသက်၊ မပျက်ကယ်ဖူးသည်။

(၂) ပုစွန်တိရစ္ဆာန်၊ ဥပါယ်ဉာဏ်၊ ရင့်သန်ကြီးလှသည်။

(၃) မြွေဟောက်နှင့်ကျီး၊ ဆွေရန်မီး၊ အပြီးငြိမ်းစေသည်။

သုဝဏ္ဏက္ကဋဇာတ် ပြီး၏။