သီဟစမ္မဇာတ်

ဒုကနိပါတ် - ၄။ အသဒိသဝဂ် -၁၈၉ - သီဟစမ္မဇာတ်။ ။ အသံမြည်မိ၍ အသက်ဆုံးရှုံးရသော ခြသေ့င်္အရေခြုံ မြည်း အကြောင်း။

ကိုစွမ်းမချင့် ဒုက္ခသင့်

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ပရိသတ်အလယ်တွင် သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ပရိသတ်အလယ်တွင် အသံဖြင့် တရားဟောလိုသော ကောကာလိကကို အကြောင်းပြု၍ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

ကုန်သည်ဉာဏ်သုံး သားရေဖုံး

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် လယ်ယာလုပ်ကိုသော အမျိုး၌ ဖြစ်၍ အရွယ်ရောက်လတ်သော် လယ်ယာလုပ်ကိုင်ခြင်းအမှုဖြင့် အသက်မွေးလေ၏။ ထိုအခါ ကုန်သည်တစ်ယောက်သည် မြည်း၌ ဝန်တို့ကို တင်၍ ကုန်သွယ်ခြင်းအမှုကိုပြုလျက် လှည့်လည်သွားလာ၏။ ရောက်လေရာရာအရပ်၌ မြည်းကျောပေါ်မှ ကုန်ထုပ်တို့ကိုချ၍ မြည်းကိုယ်ကို ခြင်္သေ့ရေဖြင့် ဖုံးအုပ်ကာ သလေးခင်း၊ မုယောခင်းတို့၌ လွှတ်၏။ လယ်စောင့်သော သူတို့သည် မြည်းကိုမြင်လျှင် ခြင်္သေ့မှတ်ထင်ကာ အနားသို့ မချဉ်းကပ်ဝံ့ကြကုန်၏။

သားရဲဖမ်းရန် ဝိုင်းဝန်းပြန်

တစ်နေ့သ၌ ကုန်သည်တို့သည် တစ်ခုသော ရွာတံခါးအနီး၌ ခေတ္တတည်းခိုကြလျက် နံနက်စာ ထမင်းချက်ပြုတ်နေစဉ် မြည်းကို ခြင်္သေ့ရေဖြင့် ဖုံးအုပ်ကာ ထိုအရပ်တွင်ရှိသော မုယောခင်းတို့၌ လွှတ်လေ၏။ လယ်စောင့်သောသူတို့သည် ခြင်္သေ့မှတ်ထင်ကာ မြည်း၏ အနားသို့ မချဉ်းကပ်ဝံ့ကြ၍ အိမ်သို့သွားကာ လယ်ရှင်တို့ကို ပြောကြားကြကုန်၏။ ရွာ၌နေသောသူတို့သည် လက်နက်တို့ကို ကိုင်စွဲကုန်လျက် စည်၊ ခရုသင်းတို့ကို တီးမှုတ်ကာ လယ်အနီးသို့သွား၍ ဟစ်အော်ကြွေးကြော်ကုန်၏။

အသံမြည်ချက် အသက်ထွက်

မြည်းသည် သေဘေးမှ ကြောက်သဖြင့် မြည်းမြည်သံကို မြည်လေ၏။ ထိုအခါ မြည်းအဖြစ်ကိုသိလျှင် လယ်သမား ပညာရှိသည် - “အချင်းတို့ ... ဤအသံကား-ခြင်္သေ့အသံမဟုတ်၊ ကျားအသံလည်း မဟုတ်၊ သစ်အသံလည်း မဟုတ်၊ ခြင်္သေ့ရေဖြင့် ခြုံထားသော ယုတ်မာသည် မြည်းအသံဖြစ်၏” – ဟု ပြောဆိုလေ၏။ ထိုအခါ ရွာ၌နေကုန်သောသူတို့သည် မြည်းအဖြစ်ကို သိကြလျှင် ဝိုင်းအုံ၍ အရိုးကျိုးအောင် ရိုက်နှက်ကာ လဲစေလျက် ခြင်္သေ့ရေကို ယူသွားကြကုန်၏။ ထိုနောက်မှ ကုန်သည်တို့သည် လာလတ်၍ ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်နေသော မြည်းကိုမြင်လျှင် -

“အချင်းတို့ ... ဤမြည်းကား မိမိမြည်း အဖြစ်ကို မသိစေဘဲ ခြင်္သေ့ရေကိုခြုံလျက် ကြာမြင့်စွာ စိမ်းစိုသော မုယောတို့ကို စားရလေ၏။ မြည်သော အသံဖြင့်သာလျှင် မိမိကိုယ်ကို ဖျက်ဆီးဘိ၏” –

ဟု ပြောဆိုနေကြစဉ်ပင် မြည်းသည် ထိုအရပ်ဝယ် ဝပ်လျက် သေလေ၏။ ကုန်သည်တို့လည်း မြည်းကိုစွန့်၍ သွားကြကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် - ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ကုန်သည်သည် - ယခုအခါ ဒေဝဒတ်။

မြည်းသည်ကား - ကောကာလိက။

လယ်သမား ပညာရှိသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ဆိတ်ဆိတ်နေလျှင်၊ ကိုယ်ဟန်မြင်၊ အထင်ကြီးလိမ့်ရာ။

(၂) ဇာတိမမှန်၊ မူမမှန်၊ အသံမပြုရာ။

(၃) ခြင်္သေ့ရေခြုံ၊ ဘေးမျိုးလုံ၊ မြည်းတုံမြည်းသေရှာ။

သီဟစမ္မဇာတ် ပြီး၏။