ဥဘတောဘဋ္ဌဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
ဧကကနိပါတ် - ၁၄။ အသမ္ပဒါနဝဂ် -၁၃၉ - ဥဘတောဘဋ္ဌဇာတ်။ ။ ငါးမိသည် ထင်မှားကာ ကိုယ်ရုံထား၍ ရေတွင်ငုတ်သဖြင့် မျက်စိနှစ်ဖက် ပျက်၍ပုဆိုးပါ အခိုးခံရသော တံငါသည်အကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ကျိုးနှစ်ပါးဆုံး လူဖြစ်ရှုံး[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဝေဠုဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်ဝယ် “ငါ့ရှင်တို့ ... အစွန်းနှစ်ဖက်မှ ပြောင်ပြောင်တောက်၍ အလယ်တွင် မစင်လူးလျက် သုသာန်၌ ပစ်ထားသော ထင်းသည် တောနှင့်ရွာ နှစ်မျိုးလုံး၌ ထင်းကိစ္စကို မပြီးစေနိုင်သကဲ့သို့ ဒေဝဒတ်သည် သာသနာတော်၌ ရဟန်းပြုလျက် ရဟန်းကိစ္စကိုလည်း မပြီးစေနိုင်။ လူ့စည်းစိမ်မှလည်း ဆုတ်ယုတ်၏။ ဤသို့ အကျိုးနှစ်ပါးစုံမှ ဆုံးရှုံး၏” ဟု စကားကို ဖြစ်စေကြကုန်၏။
ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ ရဟန်းတို့အား မေးတော်မူရာ ထိုအကြောင်းကို လျှောက်ထားကြလျှင် “ရဟန်းတို့ ... ဒေဝဒတ်သည် ယခုအခါ၌သာလျှင် အကျိုးနှစ်ပါးစုံမှ ဆုံးရှုံးသည် မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ဆုံးရှုံးခဲ့ဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
သားငယ်လွှတ်ကာ မယားမှာ[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒမတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ရုက္ခစိုးနတ်ဖြစ်လေ၏။ တံငါရွာတစ်ခု၌လည်း တံငါတို့သည် နေကြကုန်၏။
ထိုအခါ တံငါတစ်ယောက်သည် သားငယ်ကိုခေါ်ကာ ငါးမျှားချိတ်ကိုယူ၍ *ထုံးအိုင်တစ်ခုတွင် ငါးမျှားလေ၏။ ငါးမျှားချိတ်သည် ရေအောက်ရှိ သစ်ငုတ်တွင် ငြိလေ၏။ တံငါသည် ငါးမျှားချိတ်ကိုဆွဲရာ မရသဖြင့် ငါးကြီးကိုမိသည် ဖြစ်လိမ့်မည်၊ သားငယ်ကို သူ့အမိထံလွှတ်၍ အိပ်နီးချင်းတို့နှင့် ခိုက်ရန်ဖြစ်စေမည်၊ သို့မှ ငါးအစုကို မတောင်းလာဘဲ ရှိမည်ဟု ကြံစည်ပြီးလျှင် သားငယ်အား “ချစ်သား ... သင့်အမိထံ သွားချေ၊ ငါးကြီးတစ်ကောင် မိနေသည်၊ ငါးအစု မပေးရအောင် အိမ်နီးချင်းတို့နှင့် ခိုက်ရန်ဖြစ်ထားနှင့်” ဟု အပြောခိုင်းလေ၏။
[*ထုံးအိုင် - လူတို့ မတူးရဘဲ အလိုလိုဖြစ်နေသော အိုင်။ ယခု ကာလ အင်းလည်း ခေါ်ကြသည်။]
မျက်စိလည်းရှုံး ပုဆိုးဆုံး[ပြင်ဆင်ရန်]
တံငါလည်း ငါးမျှားချိတ်ကို အတင်းဆွဲလျှင် ကြိုးပြတ်မည်ကို စိုးရိမ်သဖြင့် အပေါ်ယံပုဆိုးကို ကမ်းပေါ်၌ထားကာ ရေသို့ဆင်းလျက် ငါးကို တပ်မက်လိုချင်သော လောဘဖြင့် လက်ဖြင့် စမ်းသည်ရှိသော် သစ်ငုတ်ဖြင့်ထိုးမိ၍ မျက်စိနှစ်လုံးတို့သည် ပေါက်ကုန်၏။ တံငါသည် အလွန်နာကျင်လှသဖြင့် မျက်စိတို့ကို လက်ဝါးဖြင့် ပိတ်ကာ ကုန်းပေါ်သို့တက်၍ တုန်တုန်ယင်ယင် ပုဆိုးကိုရှာလေ၏။
အိမ်နီးရန်ထောင် ဒဏ်ငွေဆောင်[ပြင်ဆင်ရန်]
အိမ်က မယားလည်း သားငယ်လာ၍ ပြောသဖြင့် အကြောင်းကိုကြားလျှင် ငါးအစု မပေးရအောင် ခိုက်ရန်ဖြစ်မည်ဟု နားတစ်ဖက်တွင် ထန်းရွက်လိပ် နားတောင်းကို ဝတ်ဆင်လျက် မျက်စိတစ်ဖက်တွင် အိုးမဲကွက်၍ ခွေးငယ်ကို ရင်မှာပိုက်ပြီးလျှင် အိမ်နီးချင်းတို့အိမ်သို့ သွးလေ၏။
ထိုအခါ အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်သော မိန်းမတစ်ယောက်သည် ရန်တွေ့ရန်လာသော တံငါ့မယားကို မြင်လျှင် ”ဟယ် ကောင်မ ... နင်ကား နားတစ်ဖက်တွင် ထန်းရွက်လိပ်နားတောင်းကို ဝတ်ဆင်လျက် မျက်စိတစ်ဖက်တွင်လည်း အိုးမဲကွက်၍ ခွေးငယ်ကို ရင်ခွင်မှာပိုက်ပြီးလျှင် တစ်အိမ်တက် တစ်အိမ်ဆင်း သွားနေသည်၊ နင် ရူးနေသလော” ဟု ဆိုလေ၏။ တံငါ့မယားက “ငါ မရူးဘူး၊ နင်ကား ငါ့ကို အကြောင်းမဲ့ ဆဲရေးသည်၊ ရေရွတ်သည်၊ ယခု နင့်ကို ရွာစားမင်းထံ တိုင်၍ ရှစ်သပြာ လျော်စေမည်” ဟု ငြင်းခုံလိုက် ခိုက်ရန်ဖြစ်ကာ ရွာစားမင်းထံ သွားကြလေ၏။
ရွာစားမင်းသည် ထိုမိန်းမနှစ်ယောက်တို့ ငြင်းခုံခိုက်ရန်ဖြစ်ရခြင်း အကြောင်းစုံကို စိစစ်မေးမြန်းသောအခါ တံငါ့မယား၌သာ အပြစ်ရှိသည်ဟု ဆုံးဖြတ်၍ ရှစ်သပြာ လျော်စေဟု ဒဏ်ငွေရိုက်လေ၏။ လူကိုလည်း နှောင်ဖွဲ့၍ ပုတ်ခတ်ရိုက်နှက်ရန် စီမံကြလေ၏။
ရုက္ခစိုးပြောပြ ကိုယ်ထင်ပြ[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ ရုက္ခစိုးနတ်သည် ရွာ၌ တံငါ့မယား အဖြစ်အပျက်ကို လည်းကောင်း၊ တော၌ တံငါ အဖြစ်အပျက်ကို လည်းကောင်း သိ၍ သစ်ပင်ခွတွင်ရပ်ကာ တံငါအား -
“အို ယောကျား ... သင့်မှာ မျက်စိနှစ်လုံးလည်း ပေါက်ကွဲခဲ့ပြီ၊ ပုဆိုးလည်း ပျောက်ခဲ့ပြီ၊ အိမ်တွင် မယားလည်း ခိုက်ရန်ဖြစ်၍ ဒဏ်ရိုက်ခံရပြီ၊ သို့အတွက် သင့်မှာ ရေ၊ ကုန်း နှစ်ပါးစုံမှ ပျက်စီးဆုံးရှုံးရလေပြီ” ဟု အလုံးစုံ ပြောကြားလေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ တံငါသည် - ယခုအခါ ဒေဝဒတ်။
ရုက္ခစိုးနတ်သည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) ကုန်း, ရေနှစ်ပါး၊ အကျိုးများ၊ ပျက်ပြားတံငါမိုက်။
(၂) လူ, သာသနာ၊ ကျိုးနှစ်ဖြာ၊ ပျက်ရာရဟန်းမိုက်။
ဥဘတောဘဋ္ဌဇာတ် ပြီး၏။
ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]
- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။