ဥစ္ဆိဋ္ဌဘတ္တဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
ဒုကနိပါတ် - ၇။ ဗီရဏထမ္ဘဝဂ် -၂၁၂ - ဥစ္ဆိဋ္ဌဘတ္တဇာတ်။ ။ လျှပ်ပေါ် လော်လည်သော ပုဏ္ဏေးမကြောင့် လင်ငယ်၏ စားကြွင်းထမင်းကို လင်ကြီး စားရခြင်း အကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
မိန်းမပြစ်ပြ ဆိုဆုံးမ[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် မယားဟောင်းသည် ဖြားယောင်းသွေးဆောင်အပ်သည်ဖြစ်၍ သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့ပျင်းရိသော ရဟန်းတစ်ပါး ရှိလေ၏။
ထိုရဟန်းအကြောင်းကို မြတ်စွာဘုရား သိတော်မူလျှင် “ချစ်သော ရဟန်း ... ဤမိန်းမသည် သင့်အကျိုးစီးပွားမဲ့ကိုသာ ပြကုတတ်သည်၊ ရှေးအခါ၌လည်း သင့်ကို သယောက်လင် စားကြွင်းထမင်းကို ကျွေးဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
လင်ငယ်ကျန်ကျွေး လင်ကြီးမေး[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ထမင်းကို လှည့်လည်ကာ တောင်းရမ်းစားသောက်၍ အသက်မွေးရသည် နဋမျိုး၌ဖြစ်၍ အရွယ်လောက်လတ်သော် အလွန်ဆင်းရဲ၏။ မကောင်းသောအဆင်းနှင့် ပြည့်စုံ၏။ ထမင်းကို လှည့်လည်တောင်းရမ်းကာ စားသောက် အသက်မွေးရ၏။
ထိုအခါ ကာသိတိုင်း ရွာငယ်တစ်ခုဝယ် ပုဏ္ဏားတစ်ယောက်၏ ပုဏ္ဏေးမသည် သီလမရှိ၊ ယုတ်မာသောအကျင့် ရှိ၏။ ထိုပုဏ္ဏေးမသည် သယောက်လင်နှင့် ယုတ်မာသော အကျင့်ကို ကျင့်ပြီး၍ သယောက်လင်အား “အရှင် ... ခဏနေပါဦး ထမင်းဦးကို စားရမည်” ဟု ဆိုပြီးလျှင် ထမင်းကို ခူး၍ အမဲဟင်းလျာနှင့် စားစေ၏။ မိမိကား လင်ပုဏ္ဏားလာခြင်းကို မျှော်ကာ အိမ်တံခါးတွင် ရပ်လျက်စောင့်၏။ နဋမျိုး၌ဖြစ်သော လုလင်လည်း သယောက်လင် ထမင်းစားရာအရပ်၌ ထမင်းတောင်းကာ ရပ်လျက်နေ၏။
ထိုခဏ၌ ပုဏ္ဏားသည် အိမ်သို့ရှေးရှု့ ပြန်လာ၏။ ပုဏ္ဏေးမမြင်လျှင် အိမ်တွင်းသို့ လျင်မြန်စွာဝင်၍ သယောက်ကျီတွင်းသို့ သွင်း၍ထားလေ၏။ လင်ပုဏ္ဏား ရောက်လာလျှင် လက်ဆေးရည်ကိုပေးကာ သယောက်လင် စားကြွင်းဖြစ်သော ထမင်းအေးပေါ်တွင် ထမင်းပူကိုထပ်၍ ထည့်ကာစားစေပြန်၏။ ပုဏ္ဏားလည်း ထမင်းပွဲ၌ လက်နှိုက်မိ၍ အပေါ်ယံက ထမင်းပူ၊ အောက်က ထမင်းအေးကို မြင်လျှင် ဤထမင်းအေးကား သူတစ်ပါးစားကြွင်း ဖြစ်ရာသည်ဟု ကြံစည်၍ ပုဏ္ဏေးမအား -
“ပုဏ္ဏေးမ ... ထမင်းပွဲမှာ အထက်က ထမင်းမှာ ပူ၏။ အောက်က ထမင်းမှာအေး၏။ အဘယ်ကြောင့် ထမင်းတစ်ပွဲတည်းမှာ သည်လို အမျိုးမျိုး ဖြစ်နေရသနည်း” ဟု မေလေ၏။
လင်ကြီးဆုံးမ ရှောင်ကြဉ်ကြ[ပြင်ဆင်ရန်]
ပုဏ္ဏေးမသည် မိမိပြုအပ်သော အမှုထင်ရှားလာမည်ကို ကြောက်သဖြင့် ပုဏ္ဏားက အဖန်ဖန် မေးသော်လည်း တစ်စုံတစ်ရာ စကားမဆိုဘဲ ဆိတ်ဆိတ်သာ နေလေ၏။ ထိုခဏ၌ နဋမျိုးဖြစ်သော လုလင်သည် “ကျီထဲ၌ နေစေသောသူကား သယောက်လင် ဖြစ်ရာသည်၊ ဤပုဏ္ဏားကား အိမ်ရှင်လင်ကြီး ဖြစ်ရာသည်၊ ငါသိသမျှ အကြောင်းစုံကို ပုဏ္ဏားအား ပြောကြားမည်” ဟု ကြံစည်ကာ -
“အို - ပုဏ္ဏားကြီး ... အကျွန်ုပ်ကား နဋမျိုးဖြစ်၍ ထမင်းတောင်းစားရန် ဤအရပ်သို့ ရောက်လာပါ၏။ အရှင်ပုဏ္ဏားကြီးသည် ဤထမင်းကား ဘယ်သူ့စားကြွင်း ဖြစ်သည်ကို စုံစမ်းရှာဖွေနေဘိ၏။ ဤထမင်းကို စားသော ပုဏ္ဏေးမ၏ သယောက်လင်ကား အရှင်ကို ကြောက်သဖြင့် ကျီထဲမှာ ဝင်နေပါ၏။” ဟု အကြောင်းစုံ ပြောကြာလေ၏။ ပုဏ္ဏားသည် နဋမျိုး၏ စကားကိုကြားလျှင် အလွန်အမျက်ထွက်ကာ သယောက်လင်၏ ဦးသျှောင်ကို ဆွဲပြီးလျှင် ကျီထဲမှ ထုတ်၍ နောင်တစ်ဖန် ဤလိုယုတ်မာသောအကျင့်ကို မကျင့်လင့်ဟူ ဆဲရေးခြိမ်းခြောက်လျက် နှစ်ယောက်လုံး သတ်ပုတ် ရိုက်နှက်လတ်သော် နှစ်ယောက်လုံးပင် နောင်တစ်ဖန် ယုတ်မာသောအမှုကို မပြုဝံ့ကြကုန်၊ ရှောင်ကြဉ်ကြကုန်၏။
ဤဒေသနာတော်ကို ဟောတော်မူပြီးလျှင် သစ္စာကို ပြသည့်အဆုံး၌ သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့ပျင်းရိသော ရဟန်းသည် သောတာပတ္တဖိုလ်၌ တည်လေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ ပုဏ္ဏေးမသည် - ယခုအခါ မယားဟောင်း။
ပုဏ္ဏားသည် - ငြီးငွေ့သောရဟန်း။
နဋမျိုးလုလင်သည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) လင်ကြီးလည်းလစ်၊ မိန်းမညစ်၊ ကောက်ကျစ်လင်စောင်မွေး။
(၂) လင်စောင်စားကြွင်း၊ ကျန်ထမင်း၊ ချက်ချင်းလင်ကြီးကျွေး။
ဥစ္ဆိဋ္ဌဘတ္တဇာတ် ပြီး၏။
ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]
- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။