ဣန္ဒသမာနဂေါတ္တဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
ဒုကနိပါတ် - ၂။ သန္ထဝဝဂ် -၁၆၁ - ဣန္ဒသမာနဂေါတ္တဇာတ်။ ။ ပညာရှိတို့စကားကို နားမထောင်၍ အသက်သေဆုံးရသော ရသေ့အကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
မြတ်စွာထံမှောက် ရဟန်းရောက်[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် အဆုံးမခက်သော ရဟန်းတစ်ပါး ရှိလေ၏။
ထိုရဟန်းသည် မြတ်စွာဘုရားထံတော်သို့ ရောက်လာရာ မြတ်စွာဘုရားသည် “ရဟန်းတို့ ... ဤရဟန်းကား ယခုအခါ၌သာ အဆုံးမ ခက်သည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း အဆုံးမခက်၍ ပညာရှိတို့စကားကို နားမထောင်သောကြောင့် အမုန်ယစ်သော ဆင်နင်း၍ သေခဲ့ဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
အဆုံးမခက် ရသေ့ပျက်[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ်ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ပုဏ္ဏားမျိုး၍ ဖြစ်၍ အရွယ်ရောက်လတ်သော် အိမ်ရာထောင်ခြင်း၌ အပြစ်မြင်ကာ ရသေ့ရဟန်းပြု၍ ရသေ့ငါးရာတို့၏ အကြီးအမှူး ဂိုဏ်းဆရာကြီး ဖြစ်လျက် ဟိမဝန္တာအရပ်၌ နေလေ၏။
ထိုရသေ့ငါးရာတွင် ဣန္ဒသမာနဂေါတ္တ မည်သော ရသေ့တစ်ပါးသည် အဆုံးမခက်၏။ ဆုံးမသောစကားကို မနာယူ၊ ဆင်ငယ်တစ်စီးကို မွေးစား၍ထား၏။ ဆရာရသေ့ကြီးသည် ထိုအကြောင်းကို ကြားလျှင် ဣန္ဒသမာနဂေါတ္တရသေ့ကို ခေါ်စေ၍ “ငါ့ရှင်ရသေ့ .... သင်သည် ဆင်ငယ်တစ်စီး မွေးစားထား၏ ဟူသည် မှန်သလော” ဟု မေး၏။ “ဆရာကြီး ... မှန်ပါသည်၊ အမိ သေဆုံးသွားသော ဆင်ငယ်တစ်စီးကို မွေးစားထားပါသည်” ဟု ပြောလေ၏။ “ငါ့ရှင်ရသေ့ ... ဆင်တို့မည်သည်မှာ ကြီးပြင်းလာသောအခါ မွေးစားသော သခင်ကို သတ်တတ်ကုန်၏ မမွေးလေနှင့်” ဟု ပြောလေ၏။ “ဆရာကြီး ... ထိုဆင်ငယ်ကို မခွဲနိုင်ပါ” ဟု ပြန်ပြော၏။ “ငါ့ရှင်ရသေ့ ... သည်လိုဖြစ်လျှင် နောင် သိရလိမ့်မည်” ဟု ဆိုလေ၏။ ဆင်ငယ်လည်း နောင်အဖို့ဝယ် ကြီးပြင်သော အရွယ်သို့ရောက်ခဲ့လေ၏။
ရသေ့သတ်ရန် ဆင်အကြံ[ပြင်ဆင်ရန်]
အခါတစ်ပါး၌ ရသေ့တို့သည် တော၌ဖြစ်သော သစ်သီးကြီးငယ်ကို ရှာဖွေရန် ဝေးသောအရပ်သို့ သွားကြရာ နှစ်ရက်၊ သုံးရက် ကြာကုန်၏။ ဆင်သည် ရှေးဦးစွာ တောင်လေ လာလတ်သော် မုန်ယို၍ ဣန္ဒသမာနဂေါတ္တ ရသေ့ကျောင်းသို့ ဝင်ပြီးလျှင် ရေအိုးကိုခွဲလျက် ကျောက်ပျဉ်ကို ပစ်၍ တံကဲမှီ ပျဉ်ကိုနုတ်ကာ ရသေ့ကို သတ်ပြီးမှ သွားမည်ဟု တောအုပ်တစ်ခုသို့ဝင်လျက် ရသေ့ လာလတ္တံ့သော လမ်းကို ကြည့်မျှော်ကာ နေလေ၏။
ရသေ့သတ်ကာ တောဝင်ရှာ[ပြင်ဆင်ရန်]
ဣန္ဒသမာနဂေါတ္တ ရသေ့လည်း ဆင်စားရန် သစ်သီးကြီးငယ်ကိုယူ၍ ရသေ့ အလုံးစုံတို့ရှေ့မှ လာလတ်သည်ရှိသော် ဆင်ကိုမြင်လျှင် ပကတိသောအမှတ်ဖြင့် ဆင်ထံသို့ သွားလေ၏။ ဆင်သည် တောအုပ်မှထွက်၍ ဣန္ဒသမာနဂေါတ္တရသေ့ကို နှာမောင်းဖြင့် မြဲမြံစွာ ကိုင်ပြီးလျှင် မြေကြီးမှာ ရိုက်ပုတ်၍ ဦးခေါင်းကို ခြေဖြင့်နင်းကာ အသက်ကုန်စေလျက် ကြိုးကြာသံကဲ့သို့ မြည်၍ တောထဲသို့ ဝင်လေ၏။
အကျင့်တူမှ ပေါင်းသင်းကြ[ပြင်ဆင်ရန်]
ရသေ့တို့သည် ထိုအကြောင်းကို ဆရာရသေ့ကြီးအား ပြောကြားကြကုန်၏။ ဆရာရသေ့ကြီးလည်း တပည့်ရသေ့တို့အား -
“အို ရသေ့တို့ ... အကျိုးစီးပွားကိုသိသော သူတော်ကောင်းသည် စက်ဆုပ်ရွံရှာဖွယ်ရှိသော သူယုတ်မာနှင့် မပေါင်းဖော်ရာ။ ဣန္ဒသမာနဂေါတ္တရသေ့ မွေးမြူထားသော ဆင်သည် ဣန္ဒသမာနဂေါတ္တရသေ့ ကိုပင် သတ်သကဲ့သို့၊ သူယုတ်မာသည် ကြာမြင့်စွာပေါင်းဖော်ခဲ့သော်လည်း ယုတ်မာသောအမှုကို ပြုတတ်သောကြောင့်တည်း။ မိမိနှင့် အကျင့်သီလ၊ ပညာ၊ အကြား၊ အမြင် တူသောသူနှင့်သာ မိတ်ဆွေဖွဲ့ကာ ပေါင်းဖော်ရာ၏။ အကျင့်သီလ၊ ပညာ၊ အကြား၊ အမြင်ရှိသော သူတော်ကောင်းကား ချမ်းသာမှုကို ပြုတတ်သော်ကြောင့်တည်း” –
ဟု အဆုံးအမ ပေးတော်မူ၏။ ထိုနောက် ရသေ့တို့အား ပညာရှိတို့ အဆုံးအမအတိုင်း ကျင့်ရမည်ဟု ပြောဆိုပြီးလျှင် ဣန္ဒသမာနဂေါတ္တ ရသေ့အလောင်းကို ကောင်းစွာ သင်္ဂြိုဟ်၍ ဗြဟ္မဝိဟာရ တရားတို့ကို ပွားများအားထုတ်ကာ အသက်၏အဆုံး၌ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လားလေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ ဣန္ဒသမာနဂေါတ္တရသေ့သည် - ယခုအခါ အဆုံးမခက်သော ရဟန်း၏
ဆရာရသေ့သည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) စက်ဆုပ်အပ်စွာ၊ သူယုတ်မာ၊ ရှည်ကြာမပေါင်းသင့်။
(၂) ရှည်ကြာမရှု၊ ယုတ်မာမှု၊ ပြုတတ်လေသဖြင့်။
(၃) သီလ,ပညာ၊ ကြား,မြင်ပါ၊ တူရာပေါင်းဖက်သင့်။
(၄) သူတော်ကောင်းသာ၊ ချမ်းသာရာ၊ ကောင်းစွာပြုသဖြင့်။
ဣန္ဒသမာနဂေါတ္တဇာတ် ပြီး၏။
ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]
- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။