မိတ္တာမိတ္တဇာတ်

ဝီကီပီးဒီးယား မှ

ဒုကနိပါတ် - ၅။ ရုဟကဝဂ် -၁၉၇ - မိတ္တာမိတ္တဇာတ်။ ။ မိတ်ဆွေနှင့် ရန်သူကို ခွဲခြားနိုင်ရန် တပည့်တို့အား ညွှန်ကြား ဆုံးမသော ရသေ့အကြောင်း။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]

ဆရာတပည့်ပြု သတ်ပုတ်မှု[ပြင်ဆင်ရန်]

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် မထင်ရှားသော ရဟန်းတစ်ပါးသည် ငါယူလျှင် ဥပဇ္ဈာယ်ဆရာ အမျက်ထွက်လိမ့်မည်မဟုတ်ဟု နှလုံးသွင်းကာ ဥပဇ္ဈာယ်ဆရာ ထားသော အဝတ်လွှာပိုင်းတစ်ခုကို အကျွမ်းဝင်သဖြင့် ယူ၍ ဖိနပ်အိတ်ချုပ်ပြီးမှ ဥပဇ္ဈာယ်ဆရာအား ပန်ကြားလေ၏။

ထိုအခါ ဥပဇ္ဈာယ်ဆရာသည် တပည့်အား “ရဟန်း ... ငါ့အဝတ်လွှာပိုင်းကို အဘယ်ကြောင့်ယူနည်း” ဟု မေးလေ၏။ “အရှင်ဘုရား ... အရှင် အမျက်ထွက်လိမ့်မည်မဟုတ်ဟု နှလုံးသွင်းကာ အကျွမ်းဝင်သဖြင့် ယူမိပါသည်” ဟု ပြောလေ၏။ “ရဟန်း ... ငါနှင့်သင် ဘယ်မှာ အကျွမ်းဝင်ဖူးသနည်း”ဟု ပြောဆိုပြီးလျှင် ထ၍ သတ်ပုတ်လေ၏။

ထိုဆရာတပည့်တို့အကြောင်းကို မြတ်စွာဘုရား သိတော်မူလျှင် “ရဟန်းတို့ ... ထိုရဟန်းသည် ယခုအခါ၌သာ မိမိအတူနေ တပည့်နှင့် အကျွမ်းမဝင်သည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း အကျွမ်းမဝင်သည်သာတည်း” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]

လိုက်နာမဆင်ခြင် သေပွဲဝင်[ပြင်ဆင်ရန်]

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ကာသိတိုင်းဝယ် ပုဏ္ဏားမျိုး၌ဖြစ်၍ အရွယ်သို့ရောက်လတ်သော် ရသေ့ရဟန်းပြုကာ အဘိညာဉ် သမာပတ်ကိုဖြစ်စေ၍ ရသေ့ အပေါင်းတို့ ဆရာဖြစ်လျက် ဟိမဝန္တာတွင် နေလေ၏။

ထိုတပည့်အပေါင်းတို့တွင် တပည့်ရသေ့တစ်ယောက်သည် ဆရာရသေ့စကားကို နားမထောင်ဘဲ အမိသေသော ဆင်ငယ်တစ်စီးကို မွေးမြူလေ၏။ ထိုဆင်ငယ် ကြီးလတ်သော် ရသေ့ကိုသတ်၍ တောသို့ဝင်လေ၏။

တပည့်အများ ဆုံးမငြား[ပြင်ဆင်ရန်]

ထိုရသေ့အလောင်းကို သင်္ဂြိုဟ်ပြီးသော် ရသေ့အပေါင်းသည် ဆရာရသေ့ကို ခြံရံကုန်လျက် “အရှင်ဘုရား ... အဆွေခင်ပွန်းသည်ကို လည်းကောင်း၊ ရန်သူဖြစ်သည်ကို လည်းကောင်း ဘယ်အကြောင်းဖြင့် သိရပါမည်နည်း” ဟု မေးလျှောက်ကြသည်ရှိသော် ဆရာရသေ့သည် တပည့်တို့အား -

“တပည့်တို့ ... ရန်သူသည် ရန်ဘက်ကိုမြင်လျှင် ပြုံးရွှင်ခြင်းမရှိ၊ ရန်ဘက်စကားကို ကြားလျှင် နှစ်သက်ခြင်းမရှိ၊ ရန်ဘက်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်၍ ကြည့်ရှုခြင်းမရှိ၊ ရန်ဘက်၏ ဆန့်ကျင်ဘက်ကိုပြု၏”။

“ပညာရှိသည် ထိုအကြောင်းလေးပါးကိုမြင်၍ လည်းကောင်း၊ ကြား၍ လည်းကောင်း ဤသူကားငါ့ရန်သူဖြစ်သည်ဟု သိရာ၏။ ထိုအကြောင်းလေးပါးတို့သည် ရန်သူ၌ တည်ရှိကုန်၏” – ဟု ရန်သူဖြစ်သည်ကို လည်းကောင်း၊ အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်သည်ကို လည်းကောင်း သိနိုင်ရန် အကြောင်းလေးပါးကို ပြောကြား ဖြေဆိုလေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ဆင်ငယ်ကို မွေးမြူသော ရသေ့သည် - ယခုအခါ အတူနေတပည့်။

ဆင်ငယ်သည် - ဥပဇ္ဈာယ်ဆရာ။

ရသေ့အပေါင်းသည် - ငါဘုရားပရိသတ်။

ဆရာရသေ့သည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]

(၁) မပြုံးမရွှင်၊ ရန်ဘက်မြင်၊ ကြားလျှင်မနှစ်လို။

(၂) မျက်နှာမဆိုင်ချင်၊ ပြုဆန့်ကျင်၊ လေးအင်ရန်သူဆို။

(၃) အကြောင်းလေးပါး၊ မရှိငြား၊ မှတ်သားမိတ်ဆွေကို။

မိတ္တာမိတ္တဇာတ် ပြီး၏။

ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]

  1. မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ